Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Ընդ­դի­մու­թ­յան խն­դիրն իր ներ­սում է

Ընդ­դի­մու­թ­յան խն­դիրն իր ներ­սում է
09.09.2020 | 10:35

Ա­շու­նը ե­կավ, ու ինչ­պես մեր քա­ղա­քա­կան դաշ­տին է բնո­րոշ, խոս­քուզ­րույ­ցի թե­ման քա­ղա­քա­կան «ե­ղա­նա­կի» թե­ժա­ցումն է։ Թվում է, թե ան­կախ Հա­յաս­տա­նի ընդ­դի­մա­դիր դաշ­տում ա­մեն ինչ այն­քան հին է ու ան­փո­փոխ, որ կա­րող ես ա­րագ հաս­կա­նալ, թե ինչ սցե­նար­ներ են մտմ­տում ընդ­դի­մա­դիր ու­ժե­րը։ Այս տա­րի­նե­րին այն­քան շատ ենք լսել սահ­մա­նադ­րա­կան ճա­նա­պար­հով իշ­խա­նա­փո­խու­թյան մա­սին, որ ըն­դա­մե­նը մեկ ան­գամ շե­ղում գրանց­վեց դրա­նից, և ար­դյուն­քում ու­նե­ցանք այս­պի­սի իշ­խա­նու­թյուն։ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը միակ ընդ­դի­մա­դիրն է, որ Գյում­րիից մինչև կա­ռա­վա­րու­թյան ղե­կա­վա­րի ա­թոռ չկարևո­րեց իր քայ­լե­րի ու գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի սահ­մա­նադ­րա­կա­նու­թյունն ու օ­րի­նա­կա­նու­թյու­նը ու դրա հա­մար էլ ա­ռա­ջին իսկ օ­րից ան­հաշտ պայ­քա­րի մեջ է ՍԴ-ի, օ­րեն­քի ու պե­տա­կան ինս­տի­տուտ­նե­րի հետ, ո­րով­հետև դրանք նրան խան­գա­րում են, ան­կարևոր են ու կա­պանք­ներ են ստեղ­ծում անտ­րա­մա­բա­նա­կան քայ­լե­րի հա­մար։


Հա­յաս­տա­նի քա­ղա­քա­կան դաշ­տի դժ­բախ­տու­թյունն էլ այն է, որ իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի հա­մե­մատ ընդ­դի­մու­թյունն ա­վե­լի թույլ ու ան­կազ­մա­կերպ է, ա­րագ կուլ է տա­լիս իշ­խա­նու­թյան գայ­թակ­ղիչ խայ­ծը և ինչ-որ պա­հի դա­դա­րում է հա­սա­րա­կու­թյան հա­մար վս­տա­հե­լի ու ան­կա­շառ լի­նե­լուց։ Այ­սօր էլ շատ բան չի փոխ­վել, միակ տար­բե­րու­թյունն այն է, որ ընդ­դի­մու­թյան զգա­լի հատ­վա­ծը Փա­շի­նյա­նի «կցոր­դը» չէ, այդ­պի­սին դառ­նա­լու ցան­կու­թյուն իս­պառ չու­նի և գրե­թե զրո­յից պի­տի վար­կա­նիշ, հան­րա­յին ա­ջակ­ցու­թյուն ձեռք բե­րի։ Սա­կայն կա­յուն վի­ճակ է ան­կազ­մա­կերպ­վա­ծու­թյան, ցի­րու­ցան պայ­քա­րե­լու, հա­վակ­նու­թյուն­նե­րի ա­ռու­մով։ Հայտ­նի ա­ռա­կի հե­րոս­նե­րի պես ա­մեն մեկն իր կողմն է քա­շում, ի­րեն է ցան­կա­նում ընդ­դի­մու­թյան ա­ռանց­քում տես­նել, ու չկա ա­մե­նա­կարևոր հար­ցի շուրջ փոխ­հա­մա­ձայ­նու­թյուն, թե, ի վեր­ջո, ով է լի­նե­լու միաս­նա­կան ընդ­դի­մու­թյան ա­ռաջ­նոր­դը։ Ինչ-որ ա­ռու­մով ընդ­դի­մա­դիր­նե­րի այ­սօր­վա խն­դիր­նե­րը ծն­վում են հենց վեր­ջին հան­գա­ման­քից։ Ա­վե­լի հեշտ հա­մախմ­բում կլի­նի, ե­թե բո­լո­րի կամ առն­վազն ճն­շող մե­ծա­մաս­նու­թյան հա­մար ըն­դու­նե­լի լի­նի մի անձ, ո­րը կա­րող է իր հետևից տա­նել տար­բեր «նա­խա­սի­րու­թյու­նե­րի» տեր ընդ­դի­մա­դիր­նե­րի։
Այ­սօր ընդ­դի­մա­դիր դաշ­տը նաև վար­կա­նի­շի մեծ խն­դիր ու­նի, հա­սա­րա­կու­թյան հետ լուրջ աշ­խա­տան­քի կա­րիք կա, ու քա­նի դեռ նրանք շատ բա­ներ հան­րու­թյա­նը չեն բա­ցատ­րել, չեն ներ­կա­յաց­րել խնդ­րա­հա­րույց հար­ցե­րի շուրջ պար­զա­բա­նում­ներ, չպետք է մե­ղադ­րեն մարդ­կանց, թե ի­րենց հան­դեպ բա­ցա­սա­կան վե­րա­բեր­մունք ու­նեն։


Հե­տաքր­քիր է, որ ընդ­դի­մու­թյան կա­յաց­ման գոր­ծում, թերևս, մե­ծա­գույն ա­ջակ­ցու­թյուն է ցու­ցա­բե­րում իշ­խա­նու­թյու­նը. վեր­ջի­նիս քայ­լե­րի, հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րի, աշ­խա­տաո­ճի պատ­ճա­ռով շա­տերն ա­կա­մա­յից հա­մալ­րել են ընդ­դի­մու­թյան շար­քե­րը։ Սա­կայն ե­թե ընդ­դի­մա­դիր­նե­րի հույ­սը մարդ­կանց հիաս­թա­փու­թյան վրա է, բո­լոր իշ­խա­նու­թյուն­ներն էլ ու­նեն հրա­շա­լի լծակ­ներ, ո­րոն­ցով զս­պում ու կա­ռա­վա­րե­լի են դարձ­նում այդ զայ­րույ­թը։ Այն­պես որ, շատ բան պայ­մա­նա­վոր­ված է ընդ­դի­մու­թյան հաշ­վարկ­ված ու ճիշտ գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րով, ա­ռա­վել ևս, իշ­խա­նու­թյու­նը ոչ միայն դրան չի խան­գա­րում, այլև, երկ­րոր­դեմ՝ օգ­նում է, բայց նախ ընդ­դի­մա­դիր­ներն ի­րենք ի­րենց մեջ պետք է լուրջ հս­տա­կե­ցում­ներ ա­նեն, հա­րա­բե­րու­թյուն­ներ ճշ­տեն ու ընտ­րեն պայ­քա­րի ար­դյու­նա­վետ, ար­ժա­նա­հա­վատ, հաղ­թա­կան ճա­նա­պարհ։ Ա­ռայժմ մի­տում­նե­րը խոս­տում­նա­լից չեն։


Ռու­զան ԽԱ­ՉԱՏ­ՐՅԱՆ

Դիտվել է՝ 5930

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ