Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Ընտ­րիր՝ խո՞տ ես, թե՞ մարդ

Ընտ­րիր՝ խո՞տ ես, թե՞ մարդ
17.12.2019 | 00:59
Վերջ, ո­րոշ­ված է՝ 2020-ը սկ­սում եմ նոր կար­գա­վի­ճա­կով: Կու­սակ­ցու­թյուն եմ ստեղ­ծում: Կկոչ­վի «Շա­բաթ»: «Շա­բաթ» կու­սակ­ցու­թյու­նը բաղ­կա­ցած կլի­նի 7 կու­սակ­ցու­թյուն­նե­րից՝ Եր­կու­շաբ­թի օր­վա կու­սակ­ցու­թյուն, Ե­րեք­շաբ­թի, Չո­րեք­շա­բի, Հինգ­շաբ­թի, ՈՒր­բաթ. Շա­բաթ, Կի­րա­կի: Կու­սակ­ցա­կան աշ­խա­տան­քի զբաղ­վա­ծու­թյուն կա­պա­հով­վի 7 օր, յոթ­նա­պա­տիկ կլի­նեն ե­կա­մուտ­նե­րը: Մինչև տա­րե­վերջ կու­սակ­ցու­թյան ուղ­ղու­թյան ընտ­րու­թյան 2 տար­բե­րակ կա, որ, բնա­կա­նա­բար, կձևա­կերպ­վի հույժ վա­յե­լուչ, կփա­թե­թա­վոր­վի ըստ ար­ժան­վույն ու միան­գա­մայն քա­ղա­քա­կան բա­ռա­պա­րա­շա­րով:
Տար­բե­րակ 1. Իշ­խա­նա­մետ, և ու­րեմն՝ կեց­ցե հե­ղա­փո­խու­թյու­նը:
Տար­բե­րակ 2. Իշ­խա­նա­մերժ, և ու­րեմն՝ կոր­չի հե­ղա­փո­խու­թյու­նը:
Սոց­հար­ցում­նե­րը ցույց են տա­լիս, որ եր­կու ուղ­ղու­թյուն­ներն ու­նեն հա­վա­սար պա­հան­ջարկ, և ու­րեմն՝ ընտ­րա­խա­վը ա­պա­հով­ված է:
Ա­ռա­ջին տար­բե­րա­կի ա­ռա­վե­լու­թյուն­նե­րը.
1. Դրա­մաշ­նորհ­ներ ես ստա­նում հնա­րա­վոր ու անհ­նար հիմ­նադ­րամ­նե­րից:
2. Ա­մեն օր հան­դի­պում ես Վլա­դի­միր Կա­րա­պե­տյա­նին ու ստա­նում նրա հրա­հանգ­նե­րը:
3. Չես իջ­նում Հ1-ի ե­թե­րից, ինք­նա­թիռ­նե­րից՝ շր­ջում ես աշ­խար­հում իբրև հպարտ ՀՀ քա­ղա­քա­ցի, որ աշ­խար­հին է ներ­կա­յաց­նում աշ­խար­հում ան­նա­խա­դեպ, միակ, թավ­շյա, բաց ձեռ­քե­րով հե­ղա­փո­խու­թյու­նը:
4. Խե­լա­միտ քա­ղա­քա­կա­նու­թյան դեպ­քում հեր­թա­կան ընտ­րու­թյուն­նե­րում դա­շինք ես կազ­մում ՔՊ-ի հետ ու մտ­նում ես ԱԺ, կա­ռա­վա­րու­թյուն, իշ­խա­նու­թյան բո­լոր ծա­կու­ծու­կե­րը:
5. Բա­ցար­ձակ ռե­լաք­սի մեջ՝ չես մտա­ծում ոչն­չի մա­սին, ու­նես խո­րին ու սակ­րալ հա­մոզ­մունք, որ աշ­խար­հը ստեղծ­ված է քեզ սպա­սար­կե­լու հա­մար, դու ես միա­կը, ո՞վ, ե­թե ոչ դու: Չու­նես պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն քո հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րի հա­մար, ո­րոնց պատ­վի­րա­տուն ու պա­տաս­խա­նա­տուն Վլա­դի­միր Կա­րա­պե­տյանն է:
6. Քո շուրջ­բո­լորն են պտտ­վում նրանք, որ ակն­կա­լում են քո մեկ բարևը, ո­րով­հետև գոր­ծի բե­րու­մով դու էլ հնա­րա­վոր է՝ բարևած լի­նես ՆՐԱՆ, իսկ ՆՐԱ բարևը քա­ղա­քա­կան փո­խար­կե­լի ար­ժեք է:
7. Կյանքն անց­նում է բազ­մա­զան, հե­տաքր­քիր, սկան­դալ­նե­րի ու տուրևա­ռի մեջ:
Ա­ռա­ջին տար­բե­րա­կի թե­րու­թյուն­նե­րը.
1. Դրա­մաշ­նոր­հե­րը, որ ստա­նում ես, կա­րող են քթիցդ բե­րել, երբ տր­վի «պառ­կց­նել» հրա­հան­գը:
2. Ա­մեն օր հան­դի­պում ես Վլա­դի­միր Կա­րա­պե­տյա­նին ու լսում նրա հրա­հանգ­նե­րը:
3. Հ1-ից բա­ցի՝ մյուս հե­ռուս­տաա­լիք­նե­րը քեզ քլն­գում են եր­կու­շաբ­թիից կի­րա­կի, կարևոր չէ՝ ինչ ես ա­րել ու ինչ չես ա­րել:
4. Խե­լա­միտ քա­ղա­քա­կա­նու­թյան դեպ­քում հեր­թա­կան ընտ­րու­թյուն­նե­րին չես հաս­նում, ՔՊ-ն քեզ օգ­տա­գոր­ծում է ի­րեն ան­վա­յել բո­լոր գոր­ծե­րում ու ան­պետք թաշ­կի­նա­կի պես նե­տում ԱԱԾ, ՀՔԾ, ոս­տի­կա­նու­թյուն:
5. Չէ, ի­հար­կե՝ ո՞վ, ե­թե ոչ դու: Բայց դու չու­նես ինք­նու­րույն խոս­քի ու քայ­լի տա­րածք՝ պատ­վի­րա­տուն Վլա­դի­միր Կա­րա­պե­տյանն է:
6. Բարևն, ի­հար­կե, քա­ղա­քա­կան փո­խար­կե­լի ար­ժեք է, բայց հե­տո կա­րող է քեզ բարև տվող չլի­նի:
7. Կյանքն անց­նում է:
Երկ­րորդ տար­բե­րա­կի ա­ռա­վե­լու­թյուն­նե­րը.
1. Ա­զատ ես, ում ինչ ու­զես կա­րող ես ա­սել, բո­լոր հնա­րա­վո­րու­թյուն­ներն ու­նես՝ ի ցույց դնե­լու քո բա­ռա­պա­շա­րը, ին­տե­լեկ­տը, կա­պե­րը, կա­րող ես ա­մեն ինչ ե­րե­սով տալ ու Հ1-ից բա­ցի քոնն են բո­լոր հե­ռուս­տաա­լիք­նե­րը, թեր­թե­րը, քն­նա­դա­տիր սր­տիդ ու­զա­ծի չափ, ոչ պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն, ոչ հետևանք, ե­թե, ի­հար­կե, հի­մա­րու­թյուն չես ու­նե­ցել հար­ցազ­րույց­ներ տալ հե­ռա­խո­սով:
2. Ֆի­նանս­նե­րի կա­րիք չես ու­նե­նա, լիու­լի կվ­ճա­րեն, փո­ղը խն­դիր չէ՝ ոչ կու­սակ­ցա­կան, ոչ անձ­նա­կան կյան­քում:
3. Գա­ղա­փա­րա­կան նո­րու­թյուն քեզ­նից ոչ ոք չի ակն­կա­լում՝ միշտ կան մար­դիկ, որ ա­մեն ին­չից դժ­գոհ են: Նրանք քոնն են ու կգան քո հետևից, ե­թե պո­պու­լիստ ես ու դե­մա­գոգ:
4. Խե­լա­միտ քա­ղա­քա­կա­նու­թյան դեպ­քում հեր­թա­կան ընտ­րու­թյուն­նե­րում դա­շինք ես կազ­մում օր­վա ան­ցո­ղիկ քա­ղա­քա­կան ու­ժի հետ ու մտ­նում ես ԱԺ՝ 5 տա­րի ինչ ու­զում ես՝ ա­սում ես, ինչ ու­զում ես՝ ա­նում ես, կարևո­րը՝ իշ­խա­նու­թյան դեմ:
5. Բա­ցար­ձակ ռե­լաքս, ի­հար­կե, կա, բայց մտա­ծել ստիպ­ված ես, ո­րով­հետև չգի­տես՝ հա­ջորդ օ­րը որ­տեղ կարթ­նա­նաս՝ տա՞նդ, թե՞ պե­տու­թյան վե­րահս­կո­ղու­թյան տակ:
6. Քո շուրջ­բո­լորն են պտտ­վում նրանք, որ պա­րապ են ու քեզ­նից են ակն­կա­լում շա­հա­վետ գործ, բա­րե­կե­ցիկ կյանք, ու ընդ­հան­րա­պես՝ ինչ տաս՝ տաս:
7. Կյանքն ան­կան­խա­տե­սե­լի է, հե­տաքր­քիր, սկան­դալ­նե­րի ու տուրևա­ռի մեջ:
Երկ­րորդ տար­բե­րա­կի թե­րու­թյուն­նե­րը.
1. Ի­րա­կա­նում դու գի­տես, որ ինչ ան­ցել է, ան­ցել է, ու ա­պա­գա­յում քեզ ո­չինչ չի ջեր­մաց­նում ու չի լու­սա­վո­րում:
2. Միշտ կա վտան­գը, որ կգտն­վի մի հա­մառ հի­մար ու հրա­պա­րա­կավ կհարց­նի՝ որ այ­սօր այդ­քան խե­լոք եք, այդ­քան հայ­րե­նա­սեր, այդ­քան ճշ­մար­տա­խոս, ե­րեկ ին­չու՞ ա­մեն ինչ հա­կա­ռակն էիք ա­նում: ՈՒ դու պի­տի սկ­սես սո­փես­տու­թյուն ա­նել:
3. Մարդ­կանց հի­շո­ղու­թյու­նը սքան­չե­լի է՝ նրանք հի­շում են միայն լա­վը, երբ դու իշ­խա­նու­թյուն ես, նրանք հի­շում են միայն վա­տը, երբ դու այլևս իշ­խա­նու­թյուն չես: Միշտ կա ան­ցյա­լի պար­տա­մուր­հա­կը փա­կե­լու վտան­գը, երբ ար­դեն սնանկ ես:
4. Խե­լա­միտ քա­ղա­քա­կա­նու­թյան դեպ­քում դու ոչ մի ընտ­րու­թյու­նում չես հաղ­թի՝ ոչ մե­նակ, ոչ դա­շին­քով, քո ընտ­րո­ղը քեզ չի լսում, նրան չեն հե­տաք­րք­րում քո ծրա­գի­րը, քո նպա­տակ­նե­րը: Նրան հե­տաք­րք­րում է միայն այն ու­ժը, որ պի­տի դառ­նա իշ­խա­նու­թյուն ու 5 տա­րի պա­հի ի­րեն: Ե­թե դու ընդ­դի­մու­թյուն ես, այլևս ընտ­րո­ղը քեզ եր­բեք իշ­խա­նու­թյան չի բե­րի, քո դեմ պայ­քա­րե­լու են ոչ միայն իշ­խա­նու­թյու­նը, ի­րենց ընդ­դի­մա­դիր հա­մա­րող մյուս կու­սակ­ցու­թյուն­նե­րը, այլև քո իսկ ժո­ղո­վուր­դը՝ իր ծույլ ան­տար­բե­րու­թյամբ ու մտա­ծե­լու, ընտ­րե­լու, իր ընտ­րու­թյան հա­մար պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն ստանձ­նե­լու 0 պատ­րաս­տա­կա­մու­թյամբ:
5. Է­լի՝ ո՞վ, ե­թե ոչ դու: Բայց դու գործ­նա­կա­նում չու­նես հե­ռան­կար, ա­մեն ինչ սկս­վում ու ա­վարտ­վում է ըն­թաց­քով, իսկ դու հոգ­նում ես, դու էլ ռե­տի­նից չես, ֆի­զի­կա­կա­նը մի կողմ, կա քա­ղա­քա­կան բա­րո­յա­կան մաշ­վա­ծու­թյուն, ո­րի դեմ ոչ ոք հա­մա­դար­ման չի գտել: Դու էլ չու­նես:
6. Վս­տա­հա­բար քեզ վար­կա­բե­կե­լու են, դա­վա­ճա­նե­լու են, հե­րյու­րե­լու են: Հատ­կա­պես նրանք, ում օգ­նել ես, դու կոչ­վե­լու ես քա­ղա­քա­կան կակ­ղա­մորթ կամ քա­մե­լեոն, որ չու­նի ո­չինչ, բա­ցի ա­գա­հու­թյու­նից ու հա­մայն մարդ­կու­թյա­նը կո­ղոպ­տե­լու ցան­կու­թյու­նից:
7. Իսկ կյան­քը, միևնույն է, անց­նում է, ու ինչ էլ ա­նես կամ չա­նես, բու­մե­րան­գը վե­րա­դառ­նում է՝ թի­րախ ու­նե­նա­լով ճա­կատդ:
Կա, ի­հար­կե, կա եր­րորդ տար­բե­րա­կը՝ կու­սակ­ցու­թյուն էլ չես ստեղ­ծում, կու­սակ­ցու­թյան ան­դամ էլ չես դառ­նում: Բայց այդ դեպ­քում ստիպ­ված ես մե­նակ գտ­նել պա­տաս­խան­նե­րը հար­ցե­րի, որ, միևնույն է, կան: Նույ­նիսկ ե­թե գտ­նես էլ, քո պա­տաս­խան­ներն են, այ­սինքն՝ չու­նեն ու չեն ու­նե­նա­լու հա­սա­րա­կա­կան ի­մաստ ու արժևո­րում, մեղմ ա­սած՝ ոչ ոք ու­շադ­րու­թյուն չի դարձ­նե­լու, կան, թե չկան՝ գնա­լու են կոր­չեն գրո­ղի ծո­ցը: ՈՒ­րեմն՝ ի՞նչ ա­նել: Ո­չինչ: բա­ցար­ձակ ռե­լաքս: Դու ո՞վ ես, որ ո­րո­շում ըն­դու­նես, դու ո՞վ ես, որ մտա­ծես, դու ո՞վ ես, որ հարց տաս: Դու խոտ ես՝ ա­ճիր քեզ հա­մար ու տրոր­վի-գնա ինչ-որ մե­կի կրն­կի տակ, կամ՝ գե­րան­դին կհն­ձի: Վերջ: Կան քեզ­նից խե­լոք­նե­րը, քեզ­նից հա­ջո­ղակ­նե­րը, քեզ­նից փոր­ձա­ռու­նե­րը, թող նրանք էլ ապ­րեն քո կյան­քը: Ռե­լաքս: Ան­ջատ­վիր ու ապ­րիր խո­տի քո կյան­քը: Ռե­լաքս՝ քա­ղա­քա­կան, մարդ­կա­յին, ազ­գա­յին, բայց դա 2020-ին, իսկ հի­մա դեռ ժա­մա­նակ կա հար­ցեր տա­լու.
1. Ե՞րբ է Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը ո­րո­շար­կե­լու՝ ին­քը Հի­սու՞սն է, թե՞ Հռո­մի պա­պը:
2. Այդ ի՞նչ ծրա­գիր է Նի­կոլ Փա­շի­նյանն ա­ռա­ջադ­րել, որ նա­խա­րա­րու­թյուն­նե­րում դի­մադ­րու­թյան է հան­դի­պել: Բա­ցի կո­ռոպ­ցիա­յի դեմ պայ­քա­րե­լուց, կո­պեկ առ կո­պե­կից ու աս­ֆալ­տին «պառ­կըց­նե­լուց»:
3. Կա՞ աշ­խար­հում մի կա­ռա­վա­րու­թյուն, որ կա­րող է այդ ծրագ­րին չդի­մադ­րել:
4. Ի՞նչն է հո­գե­պես ա­վե­լի ազ­նիվ՝ Ա­մա­նո­րը տա­նը՝ ըն­տա­նի­քի հետ անց­կաց­նել, թե՞ Հան­րա­պե­տու­թյան հրա­պա­րա­կում տժ­ժալ ու «հոթ դոգ» ու­տել՝ հա­մեմ­ված կա­ռա­վա­րու­թյան՝ ան­ձամբ քո ան­ձի հան­դեպ մտա­հո­գու­թյամբ ու քեզ վրա վատն­ված մի­լիոն դո­լա­րով և օ­տա­րա­լե­զու զբո­սաշր­ջիկ­նե­րով՝ Գո­րան Բրե­գո­վի­չին հեռ­վից տես­նե­լու հա­ճույ­քի մեջ ծփծ­փա­լով:
5. Ա­մա­նո­րով կյան­քը սկս­վու՞մ, թե՞ ա­վարտ­վում է: Քեզ ու քո երկ­րին, բա­ցի ՀԴՄ-ից, ար­տադ­րու­թյուն, աշ­խա­տա­տեղ, աշ­խա­տա­վարձ, կեն­սա­թո­շակ, տուն, ու­սում, բուժս­պա­սար­կում պետք չէ՞: Քո կա­ռա­վա­րու­թյու­նը այն­քան փող ու­նի, որ չգի­տի՝ որ­տեղ ծախ­սել, բայց վար­կեր է վերց­նում, որ փա­կե­լու են քո զա­վակ­նե­րը: Ին­չու՞: Ին­չու՞ ոչ մի­ կարևոր ո­րո­շում քո «դու­խով» վար­չա­պետն ու կա­ռա­վա­րու­թյու­նը չեն ըն­դու­նում, որ բխեն քո կեն­սա­պայ­ման­նե­րը բա­րե­լա­վե­լու պա­հան­ջից: Ին­չու՞ տն­տե­սա­կան ակ­տի­վու­թյան ու տն­տե­սա­կան ա­ճը չեն հաս­նում քո կեն­սա­մա­կար­դա­կի փո­փո­խու­թյա­նը, բայց ծա­ռա­յում են իշ­խա­նու­թյան ինք­նա­հաս­տատ­մա­նը:
6. Բա Ար­ցա­խի հարցն ի՞նչ ե­ղավ: Լավ­րո­վի պլա՞­նը, Բաք­վի սուբս­տան­տի­վը, թե՞ «Ար­ցա­խը Հա­յաս­տան է, ու՝ վերջ»: Դրա տա­կից ո՞վ է դուրս գա­լու: Ար­ցա­խյան պա­տե­րազ­մի հեր­թով վար­կա­բեկ­վող հե­րոս­նե՞­րը, հա­մալր­վող Ե­ռաբ­լու­՞րը, թե՞ դու, հենց դու, որ գի­տես՝ հո­ղը ա­նանց ար­ժեք է: Ան­հող Հայ­րե­նիք չի լի­նում, ինչ­պես Հայ­րե­նիք չի լի­նում ա­ռանց ՄԱՐ­ԴՈՒ:
7. Ան­դր­կով­կա­սի ա­մե­նաա­նա­ռիկ բեր­դը ո՞վ հանձ­նեց, ին­չու՞ ներ­սից բաց­վե­ցին Կար­սի դռ­նե­րը, ին­չու՞ հի­մա Կար­սում չեն հա­յե­րը: Ցե­ղաս­պա­նո­թյան մեջ ի՞նչ դեր են ու­նե­ցել քո ա­վան­դա­կան կու­սակ­ցու­թյուն­նե­րը: Ճի՞շտ էին, որ ե­րիտ­թուր­քե­րի հե­ղա­փո­խու­թյու­նից հե­տո զի­նա­թա­փում էին ֆի­դա­յի­նե­րին, Մի­լի մեջ­լի­սի պատ­գա­մա­վոր էին դառ­նում, որ մի քա­նի կո­մի­տե ու­նեին ու ա­մեն մի կո­մի­տեն մի ո­րո­շում էր կա­յաց­նում՝ մյու­սին՝ հա­կա­ռակ: Հա­յոց ցե­ղաս­պա­նու­թյան մեջ ի՞նչ դեր են ու­նե­ցել ռուս­նե­րը, որ 1917-ին հե­ղա­փո­խու­թյուն ա­րե­ցին ու դա­տար­կե­ցին խրա­մատ­նե­րը՝ թուրք հե­ղա­փո­խա­կան աս­կյա­րի սրին հանձ­նե­լով ա­զա­տագր­ված Վա­նը, հե­տո էլ թուրք հե­ղա­փո­խա­կան աս­կյա­րա­պե­տին հանձ­նե­ցին Կար­սը, Ար­դա­հա­նը, Սա­րի­ղա­մի­շը… Հա­յոց ցե­ղաս­պա­նու­թյան մեջ ի՞նչ դեր են ու­նե­ցել Գեր­մա­նիան, Ֆրան­սիան, ԱՄՆ-ը: ՈՒ՝ ի՞նչ դեր ու­նեն հի­մա, որ ճա­նա­չում կամ չեն ճա­նա­չում ցե­ղաս­պա­նու­թյու­նը: Քո երկ­րի իշ­խա­նու­թյու­նը այն­քան ինք­նիշ­խա­նու­թյուն ու­նի՞, որ 2021-ին բարձ­րաց­նի հայ-թուր­քա­կան սահ­մա­նի հար­ցը՝ Մոսկ­վա­յում կնք­ված պայ­մա­նագ­րե­րը կորց­նում են վա­վե­րա­կա­նու­թյան ժամ­կե­տը՝ 100 տա­րի: Ի՞նչ է ա­նե­լու Մոսկ­վան՝ նո­րի՞ց ծա­խե­լու է Հա­յաս­տա­նը, որ Թուր­քիա­յի հետ բա­րե­կա­մու­թյուն ա­նի, թե՞ իբրև ռազ­մա­վա­րա­կան գոր­ծըն­կեր ու 1921-ի սխալ­նե­րի պա­տաս­խա­նա­տու՝ պա­հան­ջե­լու է սահ­մա­նի վե­րա­նա­յում՝ մի­ջազ­գա­յին ի­րա­վուն­քի նոր­մե­րին հա­մա­պա­տաս­խան: Ժա­մա­նա­կը չէ՞, որ այս խն­դի­րը դառ­նա հա­մա­հայ­կա­կան, որ սփյուռ­քում էլ հաս­կա­նան ու գնա­հա­տեն՝ ի՞նչ է նշա­նա­կում 2021-ի մար­տի 5-ը հա­մայն հա­յու­թյան հա­մար: Եվ ոչ թե ող­բան, այլ գոր­ծեն:
Ա­նա­հիտ Ա­ԴԱ­ՄՅԱՆ
Հ.Գ. Շա­բաթ­վա բո­լոր օ­րե­րին դու մնում ես դու, և ու­րեմն՝ ոչ մի տեղ չես փախ­չի քո հայ­րե­նի­քից, քեզ­նից, քո ժա­մա­նա­կից: Ապ­րիր, ե­թե կա­րող ես, հար­ցե­րին պա­տաս­խա­նե­լով ու մի ժա­ռան­գիր սե­րունդ­նե­րիդ՝ ինչ ստա­ցել ես պա­պե­րիցդ իբրև հայ­կա­կան հարց: Իսկ ընդ­հան­րա­պես՝ ա­մեն մարդ աշ­խար­հը գի­տի իր սր­տի չա­փով, մի ման­րեք ձեր անձ­նա­կան ու ազ­գա­յին կեն­սա­կան է­ներ­գիան ա­ռօ­րեա­կա­նի վրա, չա­փա­նիշ ու­նե­ցեք ու սկզ­բունք, ու՝ տա­բու: Կյան­քը վե­րա­դարձ­նում է՝ ինչ ստա­ցել է քեզ­նից, լույ­սը բազ­մա­պատ­կում է լույս, խա­վա­րը՝ խա­վար: Ա­ռանց ՀԴՄ-ի:
Դիտվել է՝ 3482

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ