Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Երբ ցա­մա­քի սր­բու­թ­յան և ար­դա­րու­թ­յան աղ­բ­յու­րը, այն­ժամ Տե­րը կդա­դա­րեց­նի այս աշ­խար­հի գո­յութ­յու­նը

Երբ ցա­մա­քի սր­բու­թ­յան և ար­դա­րու­թ­յան աղ­բ­յու­րը, այն­ժամ Տե­րը կդա­դա­րեց­նի այս աշ­խար­հի գո­յութ­յու­նը
14.02.2020 | 00:07
Այս երկ­րա­վոր կյան­քը մեզ տր­ված է ոչ թե նրա հա­մար, որ ապ­րենք մեր հա­ճույ­քի հա­մար և ինչ­պես մենք ենք ցան­կա­նում, այլ որ­պես­զի աշ­խա­տենք, Աստ­ծուն հա­ճե­լի լի­նենք և բե­րենք այն պտուղ­նե­րը, որ Նա է մեզ­նից ակն­կա­լում:
Այս պարզ ճշ­մար­տու­թյու­նը ար­տա­հայ­տում է Ա­վե­տա­րա­նա­կան ա­ռա­կը անպ­տուղ թզե­նու մա­սին:
Մի մարդ խա­ղո­ղի այ­գի ու­ներ, որ­տեղ տն­կած էր նաև մի թզե­նի: Թզե­նին պտուղ չտ­վեց մի քա­նի տա­րի շա­րու­նակ: Եվ տան­տերն ա­սաց այ­գե­պա­նին. «Կտ­րի՛ր այն, ին­չու՞ ի­զուր տեղ է զբա­ղեց­նում»: Սա­կայն այ­գե­պա­նը սի­րում էր իր ծա­ռե­րը և սկ­սում է հա­մո­զել տան­տի­րո­ջը. «Համ­բե­րիր ևս մեկ տա­րի, ես հո­ղը կփխ­րեց­նեմ ու կպա­րար­տաց­նեմ, և կտես­նենք. կա­րող է սրա­նից հե­տո պտուղ բե­րի: Իսկ ե­թե ոչ, մեկ տա­րուց կկտ­րես այն»:
Այս ա­ռա­կը ու­նի մի քա­նի ի­մաստ­ներ: ՈՒղ­ղա­կի ա­վե­տա­րա­նա­կան ի­մաս­տով այն վե­րա­բե­րում է իս­րա­յել­ցի ժո­ղովր­դին, ո­րը ներ­կա­յաց­ված է այս­տեղ թզե­նու տես­քով: Սա­կայն այն կա­րող է ու­նե­նալ նաև այլ մեկ­նա­բա­նու­թյուն, ո­րի հա­մա­ձայն խա­ղո­ղի այ­գին Քրիս­տո­սի Ե­կե­ղե­ցին է, իսկ թզե­նին` ե­կե­ղե­ցու յու­րա­քան­չյուր ան­դա­մը, յու­րա­քան­չյուր քրիս­տո­նյան: Այ­գու տե­րը Հայր Աստ­վածն է: Այ­գե­պա­նը Քրիս­տոսն է: Այս­պի­սով, այս ա­ռա­կը մեզ է վե­րա­բե­րում: Մեզ­նից յու­րա­քան­չյու­րը Աստ­ծո այ­գում` ե­կե­ղե­ցում, տնկ­ված թզե­նի է: Ինչ­պես որ ծա­ռից պա­հանջ­վում է պտուղ­ներ տալ տի­րո­ջը, այդ­պես էլ մեզ­նից Տե­րը սպա­սում է, որ բե­րենք Նրան այն պտուղ­նե­րը, ո­րի հա­մար Նա մեզ ստեղ­ծեց և բե­րեց Իր ե­կե­ղե­ցու մեջ: Պտուղ­նե­րի տակ պետք է հաս­կա­նալ քրիս­տո­նեա­կան ա­ռա­քի­նու­թյուն­նե­րը. սեր Աստ­ծո և մարդ­կանց հան­դեպ, գթասր­տու­թյուն, հե­զու­թյուն, խո­նար­հու­թյուն, մե­ծա­հո­գու­թյուն, ա­րիու­թյուն, ա­ռա­տա­ձեռ­նու­թյուն:
Ե­թե մենք բե­րում ենք այս պտուղ­նե­րը, ա­պա Տերն ու­րա­խա­նում է մեզ հա­մար, ինչ­պես այ­գու տե­րը` նա­յե­լով գե­ղե­ցիկ պտուղ­նե­րով ծածկ­ված ծա­ռե­րին: Աստ­ված շատ ո­ղոր­մած Տեր է, Նա պատ­րաստ է համ­բե­րե­լու և սպա­սե­լու, ան­գամ, ե­թե մենք շատ քիչ պտուղ­ներ ենք բե­րում: Բայց, երբ քրիս­տո­նյան ընդ­հան­րա­պես դա­դա­րում է բե­րել բա­րի գոր­ծե­րի պտուղ­ներ, այլ միայն չա­րի փշեր է ծլեց­նում, այն­ժամ Հայր Աստ­ված ա­սում է Իր Որ­դուն` Քրիս­տո­սին. «Ին­չու՞ է այս մար­դը ի­զուր տեղ զբա­ղեց­նում երկ­րի վրա և ե­կե­ղե­ցում, ա­վե­լի լավ չէ՞ այդ տե­ղը ա­զա­տել ու­րի­շի հա­մար, ով ա­վե­լի պտ­ղա­բեր կլի­նի»: Սա­կայն Տե­րը` Քրիս­տոս, Ով մար­դա­ցավ և մե­ռավ մարդ­կանց փր­կե­լու հա­մար, միշտ բա­րե­խո­սում է նրանց հա­մար Իր երկ­նա­վոր Հոր առջև և Իր գթասր­տու­թյամբ, կար­ծես, կա­սեց­նում է Նրա ար­դա­րա­դա­տու­թյու­նը: Նա հա­մո­զում է Հո­րը մի քիչ էլ սպա­սել, մինչև Ին­քը ս­տեղ­ծի բո­լոր պայ­ման­նե­րը, որ­պես­զի մար­դը ուղղ­վի և սկ­սի պտուղ­ներ տալ: Քրիս­տո­սի բա­րու­թյունն ու հո­գա­տա­րու­թյու­նը երևում են ա­ռա­կի այն դր­վա­գում, երբ այ­գե­պա­նը ցան­կա­նում էր պա­րար­տաց­նել հո­ղը թզե­նու հա­մար: Ո­րով­հետև արևե­լյան եր­կր­նե­րում թզե­նի­նե­րը սո­վո­րա­բար չեն պա­րար­տաց­նում, թզե­նի­ներն ա­ճում են ինք­նըս­տին­քյան, նույ­նիսկ ճամ­փեզ­րե­րին: Իսկ ե­թե այ­գե­պանն ու­զում էր այն պա­րար­տաց­նել, նշա­նա­կում է, որ նա իս­կա­պես սի­րում էր և խղ­ճում այդ անպ­տուղ ծա­ռին, այն­պես, որ պատ­րաստ էր ա­նե­լու նրա հա­մար այն, ինչ որ սո­վո­րա­բար ոչ մե­կը չի ա­նում: Այդ­պես էլ վար­վում է Քրիս­տոս: Նա պատ­րաստ է ստեղ­ծե­լու մար­դու հա­մար հոգևոր աճ­ման բո­լոր պայ­ման­նե­րը, միայն թե մար­դը դար­ձի գա և պտուղ­ներ բե­րի: Ե­թե դրա­նից հե­տո էլ նա չի ուղղ­վում և ոչ մի հույս ար­դեն չկա, որ կփոխ­վի դե­պի լա­վը, այն­ժամ նրան, որ­պես անպ­տուղ ծա­ռի, սպառ­նում է կտ­րե­լը և կրա­կը նե­տե­լը:
Կա այս ա­ռա­կի ամ­բողջ մարդ­կու­թյա­նը վե­րա­բե­րող ևս մի մեկ­նա­բա­նու­թյուն, ո­րի հա­մա­ձայն, խա­ղո­ղի այ­գին ամ­բողջ աշ­խարհն է, տան­տե­րը Հայր Աստ­վածն է, այ­գե­պա­նը` Քրիս­տոս: Ինչ­պես ա­մեն մարդ ան­հատ, այդ­պես էլ ողջ մարդ­կու­թյու­նը պի­տի այն պտուղ­նե­րը բե­րի Աստ­ծուն, ո­րոնք Նա է սպա­սում մարդ­կան­ցից` ար­դա­րու­թյան և սր­բու­թյան պտուղ­ներ: Քա­նի դեռ աշ­խար­հը ծնում է սր­բե­րին, այն կան­գուն է մնա­լու: Բայց երբ մարդ­կու­թյան մեջ ցա­մա­քի սր­բու­թյան և ար­դա­րու­թյան աղ­բյու­րը, այն­ժամ Տե­րը կդա­դա­րեց­նի այս աշ­խար­հի գո­յու­թյու­նը, քա­նի որ այն ար­դեն չի բե­րե­լու բա­րի պտուղ­ներ, այլ միայն չա­րի­քի բազ­մաց­ման է ծա­ռա­յե­լու:
Եվ այս­պես, եղ­բայր­նե՛ր և քույ­րե՛ր, մեր երկ­րա­վոր կյան­քի ժա­մա­նա­կը տր­ված է նրա հա­մար, որ մենք Աստ­ծուն բե­րենք ար­դա­րու­թյան և քրիս­տո­նեա­կան կա­տա­րե­լու­թյան պտուղ­ներ: Այս նպա­տա­կը մենք միշտ պետք է մեր աչ­քի ա­ռաջ ու­նե­նանք և հա­նուն դրա ջանք թա­փենք: ՈՒ­րա­խաց­նենք դրա­նով մեր Տի­րո­ջը, ա­նենք ա­մեն բան Նրան հա­ճե­լի լի­նե­լու հա­մար, բե­րենք Նրան պտուղ­ներ ա­ռա­քի­նի կյան­քի: Եվ այն­ժամ Տե­րը մեզ էլ կդարձ­նի մաս­նա­կից հա­վի­տե­նա­կան ե­րա­նու­թյան, այն­ժամ և մենք, Ա­վե­տա­րա­նի խոս­քի հա­մա­ձայն, կմտ­նենք Տի­րոջ ու­րա­խու­թյան մեջ, ո­րը վախ­ճան չու­նի: Ա­մեն:
Թարգ­մա­նու­թյու­նը ռու­սե­րե­նից` տեր Ըն­ծա քա­հա­նա ՄԻՐ­ԶՈ­ՅԱ­ՆԻ
Դար­բա­սի հոգևոր հո­վիվ
Դիտվել է՝ 2169

Մեկնաբանություններ