Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Վրա­նա­յին հոս­պի­տալ հի­շեց­նող հա­մա­լի­րի տե­սա­րա­նը մահ­վան վեր­ջին հանգր­վան էր հի­շեց­նում

Վրա­նա­յին հոս­պի­տալ հի­շեց­նող հա­մա­լի­րի տե­սա­րա­նը մահ­վան վեր­ջին հանգր­վան էր հի­շեց­նում
03.04.2020 | 00:41
Մա­մու­լի նկատ­մամբ նոր սահ­մա­նա­փա­կում­ներ մտց­նե­լու հա­մար իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի խելքն ի­րեն­ցը չէ: Երևույ­թը, ի­հար­կե, նոր չէ, բո­լոր ժա­մա­նակ­նե­րում էլ իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը ցան­կա­ցել են, որ լրատ­վա­մի­ջոց­նե­րը «պու­պուշ» բա­ներ գրեն ի­րենց մա­սին, ա­սեն՝ կա­ռա­վա­րող ու­ժի բո­լոր քայ­լե­րը վե­րին ա­տյա­նի ճշ­մար­տու­թյուն են, իշ­խա­նա­վոր­ներն էլ՝ եր­կն­քից ի­ջած հրեշ­տակ­ներ: Բայց երբ իշ­խա­նու­թյան գե­րակ­շիռ մա­սը` ի դեմս երկ­րի ղե­կա­վա­րի, լրագ­րող­ներ են, ար­դա­րա­ցի սպա­սում ու­նեինք, թե մա­մու­լի նկատ­մամբ սահ­մա­նա­փա­կում­ներ հնա­րա­վո­րինս չեն լի­նի: Հույ­սը, ցա­վոք, մա­րեց այն ժա­մա­նակ, երբ վար­չա­պետ Նի­կոլ Փա­շի­նյանն ան­ձամբ սկ­սեց մե­կիկ-մե­կիկ անդ­րա­դառ­նալ ի­րեն ոչ դու­րե­կան հրա­պա­րա­կում­նե­րին: Ե­թե մի օր արթ­նա­նամ ու կար­դամ, որ կա­ռա­վա­րու­թյան հրա­մա­նով լրագ­րող կոչ­վե­լու ի­րա­վունք ու­նեն միայն նրանք, ով­քեր ժա­մա­նա­կին քայ­լել են կամ ան­գիր գի­տեն Փա­շի­նյա­նի գրած բո­լոր բա­նաս­տեղ­ծու­թյուն­նե­րը, չեմ զար­մա­նա:
Ար­տա­կարգ դրու­թյան պայ­ման­նե­րում պա­րետ Տիգ­րան Ա­վի­նյա­նի «թեթև ձեռ­քով» բա­վա­կան բար­դա­ցել է լրագ­րող­նե­րիս աշ­խա­տան­քը: Լու­րեր, հար­ցազ­րույց­ներ, նյու­թեր գրե­լիս մի պահ կար­կա­մում ենք՝ լրատ­վու­թյունն ինչ­պե՞ս մա­տու­ցենք, որ պե­տու­թյունն այն որ­պես խու­ճապ չըն­կա­լի ու չո­րո­շի մեր հաշ­վին պե­տա­կան բյու­ջե լց­նել: Ի­րա­կան խու­ճա­պը, սա­կայն, բա­ցա­ռա­պես օ­րեր ա­ռաջ էր, երբ Կա­րեն Դե­միր­ճյա­նի ան­վան մար­զա­հա­մեր­գա­յին հա­մա­լի­րի վրա­նա­յին հոս­պի­տալ հի­շեց­նող` լու­սան­կա­րը տա­րած­վել էր սո­ցիա­լա­կան ցան­ցե­րում: Ի­րար կող­քի շար­ված եր­կա­թե ցան­ցով մահ­ճա­կալ­նե­րը, որ, ըստ երևույ­թին, տար­բեր զո­րա­նոց­նե­րից են այդ­տեղ բեր­վել, պարզ­վում է, նա­խա­տես­ված են կո­րո­նա­վի­րու­սով վա­րակ­ված կամ ռիս­կա­յին խմ­բում գտն­վող ան­ձանց հա­մար: Տե­սա­րանն ան­չափ ընկ­ճող էր, կար­ծես մահ­վան վեր­ջին հան­գր­վան հի­շեց­ներ: Իշ­խա­նու­թյան որևէ ներ­կա­յա­ցու­ցիչ՝ պատ­գա­մա­վոր կամ նա­խա­րար, որ, սո­վո­րա­բար, աչ­քի են ընկ­նում հա­սա­րա­կա­կան բո­լոր դեպ­քե­րին Facebook-ում «հա­վուր պատ­շա­ճի» ար­ձա­գան­քե­լով, դա­տա­պար­տե­լով ու ա­նար­գան­քի սյա­նը գա­մե­լով, այդ լու­սան­կա­րի մա­սին չա­սա­ցին և ոչ մի բառ: Պատ­գա­մա­վոր­նե­րից մե­կը միայն իմ՝ պա­րետ Ա­վի­նյա­նին ուղղ­ված հար­ցին, թե ար­դյո՞ք այս լու­սան­կա­րի տա­րա­ծու­մը խու­ճապ չի ա­ռա­ջաց­նում, ար­ձա­գան­քել էր, որ այն տա­րա­ծող ան­հա­տին պա­տաս­խա­նատ­վու­թյան կան­չել չեն կա­րող, քան­զի «խու­ճա­պի մա­սին» օ­րեն­քը միայն լրատ­վա­մի­ջոց­նե­րին է վե­րա­բե­րում: Իշ­խա­նա­վոր­նե­րի քար լռու­թյու­նից կամ այ­դօ­րի­նակ մեկ­նա­բա­նու­թյու­նից հե­տո առն­վազն կա­րող եմ են­թադ­րել, որ լու­սան­կար­նե­րը տա­րած­վել է հենց իշ­խա­նա­կան շր­ջա­նակ­նե­րից՝ մարդ­կանց սթա­փեց­նե­լու ու տա­նը մնա­լու հոր­դոր ա­նե­լու մի­տու­մով, ին­չը, սա­կայն, հեր­թա­կան ան­գամ նրանց ոչ գրա­գետ աշ­խա­տան­քի մա­սին է վկա­յում: Մար­դիկ ոչ թե սթափ­վել, այլ խու­ճա­պի էին մատն­վել, և վս­տահ էլ չենք, թե այ­դօ­րի­նակ լու­սան­կար­ներ կամ հրա­պա­րա­կում­ներ ա­պա­գա­յում չեն լի­նի, քա­նի որ օ­րեն­քի ա­ռաջ ոչ բո­լորն են հա­վա­սար:
Սևակ ՎԱՐ­ԴՈՒ­ՄՅԱՆ
Դիտվել է՝ 7179

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ