Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը նախատեսում է մայիսի 9-ին առաջին անգամ այցելել Սպիտակ տուն նախագահ Ջո Բայդենի պաշտոնավարումից հետո: Սա նշանակում է, որ վերականգնվում են այս երկրների ռազմական կապերը: Թուրքիայի կողմից ՆԱՏՕ-ին Շվեդիայի անդամակցության հաստատումից հետո Վաշինգտոնը 23 միլիարդ դոլար արժողությամբ պայմանագիր է ստորագրել՝ ամերիկյան արտադրության F-16 մարտական ինքնաթիռներ, հրթիռներ և ռումբեր Անկարային վաճառելու համար:                
 

«Մար­դուն այդ­քան պար­զու­նակ չպետք է տես­նել, նա շատ ա­վե­լի բարդ էակ է, քան պատ­կե­րաց­նում ենք»

«Մար­դուն այդ­քան պար­զու­նակ չպետք է տես­նել, նա շատ ա­վե­լի բարդ էակ է, քան պատ­կե­րաց­նում ենք»
30.06.2020 | 00:50
ՍԵՅ­ՐԱՆ ԳՐԻ­ԳՈՐ­ՅԱ­ՆԻ հետ զրու­ցել ենք նրա վեր­ջերս վե­րահ­րա­տարկ­ված «Ին­չու՞ ես տխուր» գր­քի մա­սի: Խորհր­դա­յին տա­րի­նե­րի ստ­վեր­նե­րը վեր հա­նող այս գր­քի հիմ­քում պար­զա­պես մարդն է՝ մարդ­կա­յին ու ան­մարդ­կա­յին դրսևո­րում­նե­րով: «Ին­չու՞ ես տխուր»-ը հե­ղի­նա­կի հին­գե­րորդ գիրքն է: Լույս է ըն­ծա­յել «Գր­քա­մոլ» հրա­տա­րակ­չու­թ­յու­նը:
-Գիրքն ա­ռա­ջին հրա­տա­րա­կու­թյուն է ու­նե­ցել խոր­հր­դա­յին տա­րի­նե­րին, ինչ­պե՞ս է ըն­դուն­վել, շր­ջան­ցե՞լ է ար­դյոք գրաքն­նու­թյու­նը:
-Ա­ռա­ջին ան­գամ հրա­տա­րակ­վել է 1989-ին: Չեմ ա­սի, թե շատ խիստ է ե­ղել գրաքն­նու­թյու­նը, բայց ե­ղել է, ո­րով­հետև հրա­տա­րա­կիչ­նե­րը դեռևս ի­ներ­ցիա­յով պահ­պա­նում էին նախ­կին ռիթ­մը: Ինչ­պես մյուս գր­քերս, այս գիր­քը՝ հատ­կա­պես, «տա­կից» էր վա­ճառ­վում: Իսկ գր­քե­րիս հա­մար տր­վող բո­լոր հո­նո­րար­նե­րը ժա­մա­նա­կին փո­խան­ցել եմ ման­կատ­նե­րին: Ես չեմ գրում գու­մար աշ­խա­տե­լու հա­մար, գրում եմ, ո­րով­հետև ու­նեմ դրա ներ­քին պա­հան­ջը:
-Ին­չու՞ ո­րո­շե­ցիք վե­րահ­րա­տա­րա­կել:
-Վե­րահ­րա­տա­րակ­ման նա­խա­ձեռ­նու­թյու­նը «Գր­քա­մո­լինն» է: Հան­դի­պում կա­յա­ցավ «Գր­քա­մո­լից» Հաս­միկ Մե­լիք­սե­թյա­նի և Համ­լետ Մու­րա­դյա­նի հետ, ստա­ցա գր­քի վե­րահ­րա­տա­րակ­ման նրանց ա­ռա­ջար­կը և սի­րով հա­մա­ձայ­նե­ցի:
-Վե­րա­նա­յել-խմ­բագ­րե՞լ եք գիր­քը և, ի՞նչ եք կար­ծում՝ այ­սօր­վա ըն­թեր­ցո­ղի ըն­կա­լում­ներն ա՞յլ են լի­նե­լու:
-Ա­ռա­ջին հրա­տա­րա­կու­թյան ժա­մա­նակ ո­րոշ հատ­ված­ներ դուրս էին հան­վել, այս­պես ա­սած, «խմ­բագր­վել» էին: Ես փոր­ձել եմ դրանք հնա­րա­վո­րինս նո­րից ներ­մու­ծել գր­քի մեջ: Ըն­թեր­ցո­ղի ըն­կալ­ման ա­ռու­մով դժ­վա­րա­նում եմ ինչ-որ բան ա­սել, բայց, բո­լոր դեպ­քե­րում, գիրքն ըն­դա­մե­նը կոնկ­րետ ժա­մա­նա­կա­հատ­վա­ծի հա­մար չէր: Նկար­չի ստեղ­ծած կտա­վի բո­վան­դա­կու­թյու­նը, ա­սե­լի­քը չէ՞ որ 200 տա­րի հե­տո էլ նույնն է: Այն, ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րը, որ կա­տար­վում են գր­քում, կա­տար­վում են նաև մեր օ­րե­րում, գու­ցե այլ ա­նուն­նե­րով ու ձևա­չա­փով այ­դօ­րի­նակ ի­րա­դար­ձու­թյուն­ներ կա­տար­վել են նաև տվյալ ժա­մա­նա­կա­հատ­վա­ծից էլ շատ ու շատ ա­ռաջ: Այդ ա­ռու­մով պատ­մու­թյան մեջ նո­րա­մու­ծու­թյուն չկա: Ժա­մա­նա­կա­հատ­վա­ծը վերց­նում ես զուտ ձևի հա­մար, բայց, բո­վան­դա­կու­թյան ա­ռու­մով, մարդ­կա­յին կեր­պար­նե­րը և հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րը հա­մա­րյա նույնն են, շատ քիչ բան է փոխ­վում կամ հա­մա­րյա չի փոխ­վում: Նույն մար­դիկ, նույն ճա­կա­տագ­րե­րը տար­բեր ձևե­րով այ­սօր էլ կան և կլի­նեն վա­ղը: Փոխ­վում են ըն­դա­մե­նը ժա­մա­նակ­նե­րը: Մարդ­կա­յին չա­րու­թյու­նը, խեղ­ված ճա­կա­տագ­րե­րը, տա­ռա­պանք­նե­րը, լու­սա­վոր օ­րե­րը, ե­րա­զանք­նե­րը այ­սօր էլ կան, վաղն էլ կլի­նեն, ա­վե­լի շուտ այդ ամ­բող­ջը ան­ցյա­լի շա­րու­նա­կու­թյունն է: Մար­դիկ թե՛ բա­րու­թյան, թե՛ դա­ժա­նու­թյան դրսևոր­ման ա­ռու­մով ժա­մա­նա­կի մեջ հա­մա­րյա չեն տար­բեր­վում: Պար­զա­պես ժա­մա­նա­կի ըն­թաց­քում մար­դու մեջ բա­ցա­հայտ­վում են նո­րա­նոր խոր­քա­յին դրսևո­րում­ներ, իսկ մարդն իր ար­մատ­նե­րով նույնն է ու նույ­նը:
-Խոր­հր­դա­յին մամ­լիչ, մատ­նու­թյուն­նե­րի ինս­տի­տուտ, աք­սոր… Սրանք չէ՞ որ հա­տուկ էին այն ժա­մա­նակ­նե­րին:
-Իսկ այ­սօր չե՞ն մատ­նում, մատ­նում են, չէ՞: Այն ժա­մա­նակ դա պե­տա­կան քա­ղա­քա­կա­նու­թյուն էր: Ինչ­պես յու­րա­քան­չյուր կրոն, կո­մու­նիս­տա­կան կրոնն էլ սկզ­բում քո­ղարկ­ված մար­դա­սի­րու­թյուն էր քա­րո­զում, հե­տո սկ­սեց հա­տուկ դա­ժա­նու­թյուն, ան­հան­դուր­ժո­ղա­կա­նու­թյուն դրսևո­րել ա­մեն ին­չի նկատ­մամբ, և միակ ճշ­մար­տու­թյունն այն էր, որ ով ի­րենց հետ չէ, նշա­նա­կում է ի­րենց դեմ է: Մյուս կրոն­ներն էլ ա­ռա­ջին հա­յաց­քից թվում է, թե շատ մար­դա­սի­րա­կան են, ի­րա­կա­նում ի­րենց ներ­քին բո­վան­դա­կու­թյան մեջ բա­վա­կա­նին դա­ժան սկզ­բունք­ներ ու­նեն:
-Ձեր գր­քի հե­րո­սը նա­խա­տիպ ու­նի՞, թե՞ հնա­րո­վի է:
-Քիչ բան կա, որ հնա­րո­վի է, ա­վե­լի ճիշտ, փոր­ձել եմ գրա­կան տեսք տալ գո­յու­թյուն ու­նե­ցա­ծին, ինչ­պես դա ա­նում է յու­րա­քան­չյուր գրող: Փոր­ձել եմ տար­բեր մարդ­կանց ճա­կա­տագ­րե­րի խճան­կա­րա­յին տես­քով մեկ ընդ­հա­նուր կեր­պար ստեղ­ծել, որ զու­գա­հեռ նաև իր աշ­խար­հըն­կա­լումն ու­նի: Կեր­պա­րը, որ­պես այդ­պի­սին, հա­վա­քա­կան է։
-Այ­վա­զը տղա­յին փոր­ձում է փր­կել ա­զա­տա­զար­կու­մից՝ չկրկ­նե­լով հոր ճա­կա­տա­գի­րը: Ըստ այդմ, կա­րե­լի՞ է ա­սել, որ պատ­մու­թյու­նը լա­վա­տե­սա­կան ա­վարտ ու­նի:
-Ես նման նպա­տակ չեմ հե­տապն­դել՝ լա­վա­տե­սա­կան-վա­տա­տե­սա­կան... Այդ հե­րո­սը կամ հե­րոս­նե­րը, ան­կախ ինձ­նից, ի­րենք են ստեղ­ծում ի­րենց փի­լի­սո­փա­յու­թյու­նը, ի­րենց ապ­րե­լու վար­քա­գի­ծը և այդ­պես շա­րու­նա­կում են ապ­րել ու գոր­ծել: Ես ի­րենց հա­մար ճա­նա­պարհ չեմ ընտ­րում, ա­մեն մե­կը թե­լադ­րում է իր ով լի­նե­լը և վար­քագ­ծի պա­հանջ­նե­րը:
-Մա­հա­պար­տի ու դա­տա­վո­րի հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րը շատ հու­զիչ են: Այդ տե­սա­րա­նի կա­ռու­ցու­մը չէ՞ որ գրո­ղա­կան հնարք է՝ մի­տում­նա­վոր կա­ռուց­ված: Եվ չա­փա­զանց­ված չէ՞ դա­տա­վո­րի՝ մա­հա­պար­տի նկատ­մամբ ու­նե­ցած այդ­չափ հե­տաք­րք­րու­թյունն ու ապ­րու­մակ­ցու­մը:
-Ոչ թե մի­տում­նա­վոր է, այլ ա­ռիթ էր պետք կամ ի­րա­վի­ճակ, որ բա­ցա­հայտ­վեն ո­րո­շա­կի հա­րա­բե­րու­թյուն­ներ, նաև մար­դը՝ այդ հա­րա­բե­րու­թյան մեջ: Դա ինք­նան­պա­տակ չէ, միայն գոր­ծո­ղու­թյան հա­մար չէ, գոր­ծո­ղու­թյու­նը պի­տի հիմք ու­նե­նա: Իսկ հիմ­քը մարդն է՝ իր հո­գե­բա­նու­թյամբ, ա­ռեղծ­վա­ծով, իր թաքն­ված ու քո­ղարկ­ված աշ­խար­հա­յաց­քով և էու­թյամբ: Դա չի նշա­նա­կում, որ դա­տա­վո­րը և կա­լա­նա­վո­րը ան­պայ­ման պետք է մի­մյանց հետ բարձ­րա­ձայն խո­սեն: Նրանց հա­յացք­ներն ու ա­սե­լի­քը բա­վա­րար են, որ եր­կխո­սու­թյու­նը հա­մա­րեք կա­յա­ցած: Գրո­ղը նաև պետք է լսի այն, ին­չը ու­րիշ­նե­րը չեն լսում:
Ինչ վե­րա­բե­րում է հար­ցի երկ­րորդ մա­սին, չա­փա­զան­ցու­թյուն չկա, մար­դը, եր­բեմն ել­նե­լով ո­րո­շա­կի վի­ճա­կից, ուղ­ղա­կի դուրս է գա­լիս խա­ղի այն կա­նոն­նե­րից, ո­րոնք ըն­դուն­ված են: Մենք սո­վոր ենք ո­րո­շա­կի ստան­դարտ­նե­րի, որ ա՛յ, սրա­նից հե­տո սա է լի­նե­լու, հե­տո՝ սա: Այդ­պես չէ, մար­դը նաև ոչ հա­վա­նա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­ներ է ա­նում՝ նա­խա­պես չպ­լա­նա­վո­րե­լով կամ չցան­կա­նա­լով: Եվ շատ դեպ­քե­րում ա­նում է այն, ին­չը նույ­նիսկ տրա­մա­բա­նա­կան չի հա­մա­րում, բայց ա­նում է: Ա­սենք, մարդն իր կյան­քի գնով կյանք է տա­լիս ու­րի­շին և նույն այդ մար­դը ա­ռանց խղ­ճի խայթ զգա­լու մար­դուն զր­կում է կյան­քից: Ին­չու՞ և ինչ­պե՞ս է դա ա­նում: Իր ներ­սում նա մեծ խմո­րում է ապ­րում, մինչև հաս­նում է այդ ակ­տին: Այն­պես որ, մար­դուն այդ­քան պար­զու­նակ չպետք է տես­նել, կս­խալ­վենք, նա շատ ա­վե­լի բարդ ու բազ­մա­շերտ էակ է, իսկ լիար­ժեք տես­նե­լուն մեր բա­նա­կա­նու­թյու­նը դեռևս հա­սու չէ:
-Ին­չու՞ Այ­վա­զը պատ­ժեց ինքն ի­րեն: Կա­րող էր ան­կեղ­ծա­նալ, խո­սել, ար­դա­րու­թյուն պա­հան­ջել, բայց գե­րա­դա­սեց իր ապ­րածն ու ա­րարք­նե­րի դր­դա­պատ­ճառ­նե­րը թող­նել փա­կագ­ծե­րի մեջ ու գնալ դե­պի մահ:
-Կան մար­դիկ, որ ա­մե­նա­դա­ժան փոր­ձու­թյուն­նե­րից հե­տո էլ ար­ժա­նա­պատ­վու­թյու­նը պահ­պա­նում են: Իսկ Այ­վա­զը ար­ժա­նա­պատ­վու­թյուն ու­նե­ցող մարդ է, նա հենց այդ­պի­սին է, հա­կա­ռակ պա­րա­գա­յում դեպ­քե­րը լրիվ այլ կերպ կզար­գա­նա­յին, նույ­նիսկ չեմ պատ­կե­րաց­նում, թե ինչ­պես:
-Նա պետք է գնար ինք­նա­զո­հու­թյան, որ տղան փրկ­վեր: Կա՞ նման են­թա­շերտ:
-Կա, բայց ա­ռաջ­նա­հեր­թը նրա մարդ­կա­յին կեր­պարն է, հե­տո, ան­շուշտ, նաև տղան: Մե­կը մյու­սից չպետք է տա­րան­ջա­տել, սա­կայն, այ­նուա­մե­նայ­նիվ, եր­կու խն­դիր է լուծ­վում: Տղա­յի փր­կու­թյու­նից հե­տո մնում է ինքն իր աչ­քե­րի ա­ռաջ: Չի ու­զում որևէ մեկն ի­րեն տես­նի ծն­կած վի­ճա­կում, բայց ինքն ի­րեն տես­նում է այլ լույ­սի տակ: Ին­քը հենց այդ­պի­սին է ու­զում լի­նել: Չի ու­զում ճկել մեջ­քը: Հենց ա­մե­նաս­կզ­բից նրա ըն­տա­նի­քի նկատ­մամբ դա­ժան վե­րա­բեր­մունք են դրսևո­րել, բայց աս­տի­ճա­նա­բար սկ­սում է դի­մադ­րել, չի ու­զում ապ­րել այն հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րով, ո­րոնք կա­յին: Կա­յին մար­դիկ, որ ինք­նա­զո­հու­թյամբ ու­զում էին մարդ մնալ: Իսկ խոր­հր­դա­յին տա­րի­նե­րին (հի­մա էլ) ա­մեն ինչ ա­նում էին, որ մար­դը չմ­նա իր կեր­պա­րի ու բո­վան­դա­կու­թյան մեջ: Ա­մեն ինչ ար­վում էր, որ մար­դիկ դա­վա­ճա­նեն ու դա­վա­ճա­նեն, դրա հա­մար մե­դալ­ներ, պաշ­տոն­ներ էին տա­լիս, այլ ա­ռա­վե­լու­թյուն­ներ ու ար­տո­նու­թյուն­ներ: Այդ­պես հա­սա­րա­կու­թյու­նը հեշտ է կա­ռա­վար­վում: Զոմ­բիա­ցած հա­սա­րա­կու­թյու­նը հեշտ կա­ռա­վա­րե­լի է ցան­կա­ցած ժա­մա­նակ: Յու­րա­քան­չուր իշ­խա­նու­թյուն մեծ պա­հան­ջարկ ու­նի մատ­նիչ­նե­րի, դա­վա­ճան­նե­րի, բան­սար­կու­նե­րի... Վեր­ջին­ներս դա լավ գի­տեն և ա­ռանց վա­րա­նե­լու դա ա­նում են։
-Ին­չու՞ պատ­մու­թյու­նը կրկն­վեց, ին­չու՞ տղան, ո­րը չու­ներ աղ­քա­տու­թյան պար­տադ­րան­քը, կրկ­նեց հոր ա­րար­քը՝ հավ գո­ղա­նա­լով:
-Դժ­վար է ա­սել, թե ին­չու ա­րեց: Ե­թե մար­դու մեջ ինչ-որ բան ա­նե­լու ցան­կու­թյուն կա, ա­նում է՝ եր­բեմն ինքն էլ խո­րա­պես չգի­տակ­ցե­լով՝ ին­չու է ա­նում: Շատ ունևոր մարդ­կանց ե­րե­խա­ներ գո­ղու­թյուն են ա­նում: Ին­չու՞: Այս­տեղ մի ու­րիշ ցան­կու­թյուն կա, որ ներ­սից է գա­լիս, այդ ցան­կու­թյունն է, որ մար­դուն ո­րո­շա­կի գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի է դր­դում, և մար­դը միշտ չէ, որ կա­րո­ղա­նում է դի­մադ­րել:
-Գր­քում տես­նում ենք, որ պար­բե­րա­բար միայ­նակ տղա­յին օգ­նու­թյան ձեռք են մեկ­նում օ­տար մար­դիկ: Այն տա­րի­նե­րին բնո­րոշ երևու՞յթ է սա՝ ձեռք մեկ­նել, տուն ու հան­գր­վան տալ ան­ծա­նոթ մար­դուն:
-Հի­մա էլ այդ­պի­սի երևույթ­ներ կան, այն ժա­մա­նակ էլ կա­յին, դա միշտ էլ ե­ղել է, այդ­պի­սին է մար­դը: Մար­դիկ պար­զու­նակ էին, բայց և մարդ­կա­յին: 1915 թվա­կա­նի ջար­դե­րի ժա­մա­նակ հա­զա­րա­վոր ըն­տա­նիք­ներ Սի­րիա­յում, Ի­րա­նում կմեռ­նեին սո­վից, ե­թե նրանց օթևան, կե­րա­կուր չտա­յին: Երբ խա­չա­կիր­նե­րը մտել են Հա­յաս­տան, պատ­միչ­նե­րը նշում են, որ հայ­կա­կան գյու­ղե­րում նրանց կե­րակ­րել են: Պատ­մա­բան­նե­րը նաև նշում են՝ որ­պես «ե­րախ­տի­քի» նշան, խա­չա­կիր­նե­րը սկ­սել են թա­լա­նել հայ­կա­կան գյու­ղե­րը:
-Գիրքն ա­վարտ­վում է «փա­խիր, ով մարդ, մարդն է գա­լիս» տո­ղե­րով...
-Ե­թե մար­դը չի գա­լիս, այդ դեպ­քում ո՞վ է գա­լիս, մարդն ա­մե­նից շատ ու­մի՞ց պետք է զգու­շա­նա, ե­թե ոչ իր նմա­նից: Մարդն է դա­ժա­նու­թյուն դրսևո­րում մար­դու նկատ­մամբ, յու­րա­քան­չյուր ոք պետք է զգու­շա­նա ա­ռա­ջին հեր­թին մար­դուց, ո­րով­հետև մեծ վտան­գը հենց մար­դուց է գա­լիս: Ե­թե մար­դը ո­րո­շա­կի ներ­քին ար­գելք­ներ չու­նե­նա իր մեջ, կա­րող է շատ ա­վե­լի դա­ժան դառ­նալ:
-Ի՞նչ է տվել Ձեզ այս գիր­քը:
-Այն ա­նընդ­հատ մեջս ե­ռա­ցել է, ես պի­տի ա­զատ­վեի դրա­նից: Կար­ծում եմ, որ յու­րա­քան­չյուր ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն ա­ռա­ջին հեր­թին նվեր է. ոչ՝ ինքդ քեզ: Ա­սենք, Մեն­դե­լեևին այն­կողմ­նա­յի­նը նվեր տվեց ամ­բողջ քի­միա­կան ա­ղյու­սա­կը. ոչ թե նա հնա­րեց, գյուտ ա­րեց, այլ նվեր ստա­ցավ: Մեծ հայտ­նա­գոր­ծու­թյուն­նե­րը, ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն­նե­րը, ինչ­պես նաև մե­ծա­գույն գոր­ծեր նվեր են տր­վում, և ու­զես թե չու­զես, պետք է ըն­դու­նես, ե­թե փոր­ձես չըն­դու­նել, պար­զա­պես կպատժ­վես, քան­զի դա նվեր է ըն­դա­մե­նը քո մի­ջո­ցով և ոչ քեզ հա­մար: Դա կապն է այն­կող­մա­նա­յի­նի հետ, ո­րի փոք­րա­գույն կցորդն ենք: Այն­տե­ղից եր­բեմն թույլ են տա­լիս, որ ի­րենց հա­մար նա­խընտ­րե­լի մար­դը պա­տու­հա­նից ըն­դա­մե­նը մի պահ ներս նա­յի, բայց ըն­դա­մե­նը մի պահ: Միայն ի­րենց հա­մար նա­խա­պես նա­խընտ­րե­լի մար­դուն են թույլ տա­լիս ո­րո­շա­կի ա­ռու­մով տե­ղա­շարժ­վել ի­րենց է­ներ­գե­տիկ տի­րույ­թով, բայց ո­րո­շա­կի պայ­ման­նե­րի պահ­պան­մամբ: Ոչ ոք չի կա­րող խախ­տել այդ պայ­ման­նե­րը:
-Դուք ի­րա­վա­բան եք, սա դեր խա­ղա­ցե՞լ է գր­քի թե­ման ըն­թեր­ցո­ղին հասց­նե­լու հար­ցում:
-Բուն սցե­նա­րը ի­րա­վա­բա­նու­թյան հետ կապ չու­նի, բայց, ա­յո, ե­թե ծա­նոթ չլի­նեի այդ ո­լոր­տին, շատ բան չէի կա­րող ճշգր­տո­րեն փո­խան­ցել:
-Դուք գրում եք՝ ա­զա­տազր­կու­մը մար­դուն ստո­րաց­նե­լու ա­մե­նա­դա­ժան ձևե­րից մեկն է...
-Մե­կու­սա­ցու­մը ար­դեն մար­դու հո­գե­բա­նու­թյան վրա մեծ ճն­շում է, ա­վե­լին՝ նսե­մա­ցում է: Եր­բեք չմ­տա­ծեք, թե ա­զա­տազ­րկ­ված­նե­րը կամ ցմահ դա­տա­պարտ­ված­նե­րը, մեր ըն­կա­լու­մով, լիար­ժեք մար­դիկ են մնում: Բա­ցառ­վում է: Մար­դը, քիչ թե շատ, խեղ­վում է նախ՝ հո­գե­պես, ա­պա՝ որ­պես մարդ. նա այլևս այն մար­դը չէ, որ մինչ այդ էր:
-Ի՞նչ է տա­լու գիր­քը ըն­թեր­ցո­ղին, կամ ո՞րն է այն ա­մե­նա­կարևո­րը, որ կու­զեիք տեղ հաս­ներ:
-ՈՒ­զում եմ, որ յու­րա­քան­չյուր մարդ նախ ինքն ի­րեն հաս­կա­նա, թե­կուզ բո­լո­րից գաղտ­նի հան­դի­պի իր հետ, ինչ­քան հնա­րա­վոր է՝ մո­տի­կից: Հա­կա­ռակ դեպ­քում կմ­նա ինքն ի­րեն օ­տար, իսկ օ­տար մար­դու հետ դժ­վար է ապ­րել: Այ, երբ մարդն սկ­սում է ըն­կա­լել իր տե­ղը, գտ­նել ինքն ի­րեն, ա­վե­լի հեշ­տա­նում են հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րը նաև դր­սի աշ­խար­հի հետ:
-Թարգ­ման­վե­լու՞ է գիր­քը: Խոր­հր­դա­յին տա­րի­նե­րի ռեպ­րե­սիա­յին առ­նչ­վող թե­մա­նե­րը պա­հանջ­ված են նաև դր­սու՞մ:
-Չեմ մտա­ծել, գի­տեմ, որ տար­բեր տե­ղե­րից պատ­վեր­ներ են տա­լիս:
-Ի՞նչ նոր գր­քեր ու­նեք կամ ա­սե­լիք, որ դեռ պետք է գիրք դառ­նան:
-Վեր­ջին գիրքս վեր­նագր­ված է «Հա­վերժ ստե­րի եր­կի­րը», այն­տեղ ա­վե­լի շատ նոր կեր­պար­ներ կան, այդ թվում՝ քա­ղա­քա­կան կեր­պար­ներ, ո­րոնք ե­կան մինչև 90-ա­կան­նե­րը: Ինչ վե­րա­բե­րում է նոր գր­քին, մի քա­նի պատմ­վածք­ներ ու­նեմ, քիչ-քիչ գրում եմ, երբ ամ­բող­ջաց­նեմ, կմ­տա­ծեմ հրա­տա­րա­կե­լու մա­սին:
Զրույ­ցը՝ Ար­մի­նե ՍԱՐԳ­ՍՅԱ­ՆԻ
Հ.Գ. Սեյ­րան Գրի­գո­րյա­նի «Հա­վերժ ստե­րի եր­կի­րը» գր­քի մա­սին զրույ­ցը՝ «Ի­րա­տե­սի» ա­ռա­ջի­կա հա­մար­նե­րից մե­կում։
Դիտվել է՝ 10299

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ