ՈՒժի միջոցով իշխանությունը երկար պահել հնարավոր չէ։ Դա աքսիոմա է։ Ցանկացած բռնապետություն երկար ժամանակ կարող է գոյատևել միայն այն ժամանակ, երբ ունի ինչ-որ գաղափարախոսություն, որը կիսում է հանրության գոնե զգալի հատվածը, հատկապես՝ ժողովրդական զանգվածը...

«Հայաստան» և «Պատիվ ունեմ» դաշինքների նամակը կարդացի, որն ուղղված էր արևմտյան մի քանի դեսպանատներին։

Երեկվանից Հայաստանում լրիվ նոր իրավիճակ է։ Հարցը Կիրանցը չէ, ոստիկանական վայրագությունները չեն, նույնիսկ հայկական դպրոցի դիմաց տնկվելիք ծառերը չեն, որոնք մեր երեխաներին պետք է պաշտպանեն ադրբեջանցիներից (կյանքը ցույց տվեց, որ քաղաքական կոպիտ սխալների պարագայում նույնիսկ Մռով լեռն ու Շուշիի անհաս բարձունքը չեն կարողանում պաշտպանել)...

Ժամանակին Կարլ Մարքսն ասել է, որ ոչ թե մարդկանց գիտակցությունն է որոշում նրանց կեցությունը, այլ ընդհակառակը` հասարակական կեցությունն է որոշում նրանց գիտակցությունը։

Ոչխարները հովվին ասում են. «Վերցրու էս քո գամփռ-մամփռներին ու մեր գլխից հեռացիր, թող մենք մեզ համար հանգիստ ապրենք»:

Էդքան փող են տալիս ֆեյքերի ֆաբրիկային, իրենց լրատվամիջոցներին, էդքան ինստրուկտաժ են անում «սվոյ»-ներին՝ սկսած իրենց պատգամավորներից, բայց խոշոր հաշվով տակ են տալիս հակաքարոզի գործում:

Լուսանկարում պատկերված թերուսը հայտարարել է . «Մեր դիրքերի լեգիտիմությունը կերաշխավորի, որ Ադրբեջանը նոր պահանջներ չներկայացնի»:

Գահընկեց անել «ես»-ը. այդ է թելադրանքը, բայց նրա տեղը հարկավոր է դնել սերը և Ինձ ճանաչելու գիտությունը:

Թող չլինի՛ ինձ՝ առա՛ջ ընթանալ, սակայն չհասնել, Քե՛զ ձայնել...

Սա այսօրվա Տավուշն է` սահմանապահ Կիրանց գյուղը, որտեղից առավոտյան բերման են ենթարկվել իրենց հողը թշնամուց պաշտպանող մեր մի քանի տասնյակ հայրենակիցներ։ Եվ բնավ, կարևոր չէ, որ այս պահի դրությամբ արդեն ազատ են արձակվել։ Այս դրվագը, այս օրերի ծանր ու տառապալից ժամերը գրվելու են որպես մի շրջան, երբ անհայրենիք մի խմբակ թշնամուն հանձնեց ազատագրված Արցախը, ապա ոստիկանների այսպիսի ջոկատները հայ գյուղացու` երկրի տիրոջ կողքին կանգնելու փոխարեն պաշտպանում էին թշնամու անվտանգությունը։