Երեք նա­խա­գահ­նե­րի կո­դե­րը

(Նախորդ մասը)

Հի­շենք` ա­մե­նաաստ­րալ քա­ղա­քա­կան խա­ղա­ցող մե­զա­նում հա­մա­րել ենք ԼՏՊ-ին: Բայց նա ճա­հիճ էր, ու տրանս­ֆոր­մաց­վե­լու (ան­գամ չա­րու­թյան իր թրեն­դի մեջ) խիստ ան­կա­րող: Պարզ­վեց` Նի­կոլն «ան­նա­խա­դե­պո­րեն» հաղ­թում է իր հոգևոր ու­սուց­չին:
Սեր­ժի պա­րա­գան էլ ան­չափ հե­տաքր­քիր է: Գի­տենք, թե՛ հո­րի­զա­նա­կան, թե՛ ուղ­ղա­հայաց «տախ­տակ­նե­րում» նա միշտ ել­քեր գտ­նում է` խա­ղը զրո­յա­կան կե­տից պո­կե­լու, հո­ղան­ցու­մից փր­կե­լու (հա­մե­նայն դեպս, ցայս այդ­պես է ե­ղել) հա­մար… խոր­քա­յին պե­տու­թյան ա­մե­նա­թի­րա­խա­յին խա­ղա­ցող­նե­րի մեջ (ե­թե այդ­պի­սիք մնա­ցել են դեռևս), նա ա­մե­նա­դի­նա­միկն է այդ ա­ռու­մով:

Սա շա­տե­րը, էլ ա­ռա­վել Հա­յաս­տանն ու Ար­ցա­խը «կոլ­ցո­յի» մեջ պա­հող դր­սի խա­ղա­ցող­նե­րը շատ լավ էին հաս­կա­նում ու (նրանք նաև կար­ծում էին, որ իշ­խա­նու­թյան կո­րուս­տը, Ար­ցա­խի կո­րուս­տը, տի­կին Ռի­տա­յի կո­րուս­տը կյան­քի նկատ­մամբ Սեր­ժի գնա­հա­տան­քի նոր ու­ղենշ­ման կհան­գեց­նեն` «որ­դեգ­րում­նե­րի» կես­ճա­նա­պար­հին կանգ­նե­լու, իր մեծ խա­ղը կի­սատ թող­նե­լու տե­սան­կու­նից)… ու նա կզրկ­վի «դի­նա­միզ­մից»:

Սա­կայն, նման բան, գո­նե այս պա­հին, կար­ծես ակ­նա­ռու չէ. «իգ­րո­կը» կար­գով-շար­քով խա­ղի մեջ է` կար­ծում ենք. մա­տը պա­հում է պուլ­սի վրա` խիստ չա­փա­վոր (չնա­յած վայր­կյան­նե­րի ըն­թաց­քոմ կա­րող է և՛ ֆու­րոր ա­նել, և՛ լր­ջա­գույն «մե­դիա­տե­ռոր», տի­րա­պե­տում է այդ «փոքր քայ­լե­րի» ար­վես­տին:

ՈՒ­նե­նա­լով եր­կու հզոր ջո­կեր. համ­բե­րու­թյուն ու… հու­մա­նիզմ, ինչն այս էթ­նոս-տե­սա­կի, հա­յոց լեռ­նաշ­խար­հի, հող հայ­րե­նիի բջ­ջա­յին մա­կար­դա­կում ա­մուր վե­րա­կան­գնո­ղա­կան է­ֆեկ­տի սահ­մանն է` սա­մադ­խին, ո­րը օգ­նում է պե­տու­թյուն չու­նե­ցող ազ­գին` գո­յել, շա­րու­նակ­վել, վեր հառ­նել, կծկ­վե­լուց հե­տո նոր ծի­լեր տալ դա­ժան աշ­խար­հում` պահ­պա­նե­լով քրիս­տո­նեա­կան իր ա­ռա­քե­լու­թյու­նը տիե­զեր­քում, որ­պես շնոր­հի, սի­րո, սր­տի բա­բա­խյու­նը չկորց­րած «տարր»` քի­միա… շատ դեպ­քե­րում Աստ­ծուն ու­րա­ցած ու Աստ­ծուց հե­ռա­ցած (ան­կեղծ լի­նենք` Նի­կոլ-չա­րիքն ա­ռա­ջին հեր­թին դրա ար­տա­հայ­տու­թյունն է հա­յոց մեջ) ՄԵ­ՂԱ­ՎՈՐ:
ՈՒ թույլ տվեք մի վեր­ջին քաջ «որ­դեգ­րում» ա­նել. ո՛չ ԼՏՊ-ն` իր ա­հեղ­նադ­ղորդ ին­տե­լեկ­տով ու ին­տուի­տիվ նստ­ված­քով, ո՛չ Քո­չա­րյա­նը` իր նույն­քան ա­հեղ­նադ­ղորդ պրագ­մա­տիզ­մով ու աշ­խար­հայ­նու­թյամբ` «վե­րա­մարմ­նա­վոր­վե­լու», տրաս­ֆոր­մաց­վե­լու այն կա­րո­ղու­թյու­նը չու­նեն (վեր­մարմ­նա­վո­րում ա­սե­լով նկա­տի ու­նենք սերն­դա­յին, տե­սա­կա­յին, ար­ժեկր­ման` անց­ման մո­դու­լյա­ցիան, և ոչ կոնկ­րետ` Սերժ Սարգ­սյա­նի` իշ­խա­նու­թյան վե­րա­դար­ձի, ինչն ուղ­ղա­կի ու ա­հա­վոր նոն­սենս կա­րող է լի­նել), ինչ­պես Սերժ Սարգ­սյա­նը:

Ին­չու՞ ենք այդ­պես կար­ծում. Ո­րով­հետև` ա­ռա­ջին­նե­րը.
ա) հու­մա­նիստ­ներ չեն,
բ) շնոր­հի տակ չեն,
գ) նրանց հա­վատ­քը մինչև ե­կե­ղե­ցու դուռն է…

Պաու­զան ձգենք…. նրան­ցից մե­կը` ԼՏՊ-ն, «պա­տիվ ու­նե­ցավ» մար­տի մե­կի նա­խօ­րյա­կին մեր­ժել իր դու­ռը հաշ­տու­թյան ե­կած Վե­հա­փա­ռին: Քո­չա­րյա­նը վեր­ջերս ԱԱԾ-ում գտն­վե­լիս մեր­ժել էր հան­դի­պել ի­րեն այ­ցե­լած, հոգևոր խոս­քը տա­րած ա­ռա­քե­լա­կան ե­կե­ղե­ցու քա­հա­նա­յին:
Սե՞ր­ժը... նա տա­սը տա­րի խե­լոք, հա­վա­տա­րիմ գնում էր Սբ Սար­գիս` Ճրա­գա­լույ­ցի պա­տա­րա­գի, նս­տում հա­վա­տա­վոր հո­տի հետ, լուռ սպա­սում փրկ­չա­կան ա­վե­տի­սին….
Ի դեպ, նա հենց այն­պես չէր Մի­քա­յել Մի­նա­սյա­նին հատ­կա­պես Վա­տի­կա­նում դես­պան ցան­կա­ցել տես­նել (սա ընդ­հան­րա­պես «գի­տա­կան ու­սում­նա­սի­րու­թյան թե­մա» է), մա­նա­վանդ Վա­տի­կա­նում տր­ված սբ Պա­տա­րա­գի, պա­պի ե­ռօ­րյա Հա­յաս­տան այ­ցի հա­մա­տեքս­տե­րում, երբ հա­յոց «փոքր ա­ծուն» իր գե­րա­գույն ար­ժե­քի ու ձեռք­բե­րում­նե­րի` ա­ռա­ջին քրիս­տո­նեա­կան բար­ձուն­քից էր փոր­ձում խո­սել-հա­րա­բեր­վել մեծ, դա­ժան, դա­վա­դիր աշ­խար­հի հետ, որ­պես մեծ ար­ժեկ­րու­մի օր­րան:

Ին­չի հա­մար էլ Սեր­ժը նույն մեծ աշ­խար­հին վտան­գա­վոր թվաց, ո­րով­հետև այն ծրագ­րե­րը, որ դա­վա­դիր աշ­խարհն ու­ներ տա­րա­ծաշր­ջա­նի, Մեր­ձա­վոր Արևել­քի` Ի­րա­նից մինչև Կենտ­րո­նա­կան Ա­սիա-Չի­նաս­տան-պան­թուր­քիս­տա­կան օ­ձաձև-գլո­բա­լիստ մղում­նե­րով առ­լե­ցուն, Սեր­ժի, խոր­քա­յին պե­տու­թյան խա­ղա­ցող­նե­րի և նրա հետ հա­մա­կար­ծի­քա­վոր­նե­րի դռ­նից չէին անց­նե­լու այն­պես դյու­րին, ինչ­պես ան­ցան դա­վա­ճան, դի­վա­հար, սա­տա­նիս­տա­կան` ա­րյու­նոտ ու կո­րուստ­նե­րով լցոն­ված Նի­կո­լի դռ­նով` «բերկ­րանք» պատ­ճա­ռե­լով դի­վա­յին-դա­վա­դիր աշ­խար­հին, ցավ ու մր­մուռ` իր իսկ ե­րան­քին, տե­սա­կին, ար­մա­տին:

Կար­մեն ԴԱՎ­ԹՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Աղոթարան
• Ա՜խ, եր­նեկ էս նոր տա­րին
• Աղոթարան
• Երեք նա­խա­գահ­նե­րի կո­դե­րը
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Երեք նա­խա­գահ­նե­րի կո­դե­րը
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Ո՞վ է նա
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Но ставки сде­ла­ны, госпо­да!
• Ռի­տա Ա­լեք­սանդ­րով­նա, վեր տար քեզ հետ Ար­ցա­խի հա­մար մեր նա­հա­տակ ՏՂԵՐ­ՔԻՆ...
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Մեր կյան­քի հի­մերն ան­դունդ­ներն ըն­կան

Մեկնաբանություններ