Տարիներ առաջ, իսկ եթե ավելի հստակ 2005 թվականին, երբ 10-րդ դասարանի ավարտական շեմին էի մոտեցել և պատրաստվում էի Գևորգյան հոգևոր ճեմարանի ընդունելության քնություններին, իմ կյանքի այդ կարևոր շրջանում, երբ ընկել էի հուսահատության մեջ, երբ չէի հասցնում գրականության, պատմության, անգլերենի և հայոց լեզվի առարկայական ծրագրերը պարապել և ծնողներս միայն կարողացել էին հոգալ հայոց լեզվի պարապունքների գումարը, սիրտս հուսահատությունից դողում էր, կամ գուցե վախից: Այս փուլում մայրս էր, որ մինչ օրս հիշում եմ նրա խոսքերը և ձայնը, որ շատ վստահ և հուսադրող ձայնով ինձ հետ խոսելով ասաց.

Տէր Աստուա՛ծ մեր, Դու պահեա՛ զմեզ խաղաղութեամբ ի գիշերիս յայսմիկ եւ յամենայն ժամանակի:

Լոյս փառաց Բանդ Աստուած որ ծագեցեր ի մեզ զլոյս գիտութեան, կարդամք առ Քեզ Տէր. առաւօտու աղոթք մեր հաճոյասցին Քեզ:

Աղաչում և խնդրում ենք Քեզանից, ո՛վ բազմագութ Աստված, մեր ազգի հին ու նոր ամբողջ հավատքով ու հույսով ի Քեզ ննջածների, համար:

Յարեւելից մինչեւ ի մուտս արեւու օրհնեալ ես, Տէ՛ր, վասն զի Թագաւոր քաղցր ես, եւ անուն Քո ահեղ է ընդ ամենայն տիեզերս:

Հայտնի բանաստեղծ Արամայիս Սահակյանը մասնագիտությամբ պատմաբան էր և լավ հավատացյալ: Նա մի օր մի շարք գրքեր բերեց մեծ Հայրենականի մասին, դրանք ռուսերեն հին հրատարակություններ էին: Այդ պատմական-վավերագիր գրություններում վկայվում էր, որ 1942 թ. Լիբիայի հոգեւոր առաջնորդը՝ Եղիա անունով, ազգությամբ ասորի, ծոմապահությամբ եւ աղոթքներով փակվում է քարե նկուղում եւ խնդրում Տիրամոր բարեխոսությունը Ռուսաստանի հաղթանակի համար: Աղոթքի ու ճգնության երրրոդ օրը Տիրամայրը տեսիլքի մեջ երեւում է նրան եւ թելադրում Հիսուս Քրիստոսի հրամանները՝ ուղղված Ստալինին, որպեսզի նա բանտերից ազատ արձակի հոգեւորականներին, իսկ բռնատիրված եկեղեցիները նորոգելով՝ վերադարձնի նրանց, ապա Ռուսաստանը կսկսի հաղթել:

Շողշողացող լույսերի մեջ երկնքից իջավ Աստվածածինը 1985 թվականի հուլիսին, երկու հավատացյալ եղբայրներ Երեւանից մեկնեցին Արցախ. նրանք ծագումով արցախցի էին, բայց ծնվել էին Երեւանում:

Աստուա՛ծ մշտնջենաւոր, Աստուա՛ծ յաւիտենական, որ ի ստորին աշխարհս լոյս ծագեցար եւ լուսաւորեցեր զմեզ ի խաւարային մեղաց մերոց...

Եվ ահա այսքան հուսահատություններից, ահարկու-ահեղ իմ խռովքներից, և աստվածային բարկության զարհուր սաստկությունից հետո, թախծագին հոգով իսպա՛ռ տագնապած, աղաչո՛ւմ եմ Քեզ Սու՛րբ Աստվածածին, Հրեշտա՛կ մարդկային, Քերովբե՛ մարմնատեսիլ, Թագուհի՛ երկնավոր, ջի՛նջ՝ որպես օդը, մաքու՛ր, որպես Լույս, անե՜ղծ, հա՜ր նման վերն արուսյակին, գերազա՛նց՝ քան վայրն այն սրբությունների, ուր անարժան է մարդուն ոտք կոխել, երանավե՛տ վայր սուրբ խոստումների, Եդե՛մ շնչավոր, Կյանքի Անմա՛հ Ծառ, որ պաշտպանված է բոցեղեն սրով, հովանավորված Բարձրյալ Հորից, Նրանո՛վ զորու, Սուրբ Հոգու Քո մեջ իջած հանգչումով հավե՜տ հարդարված, և սրբագործված և շնորհազարդ սուրբ բնակությամբ Միածին Որդու: