Նրանցը մաղարիչն էր, ձերը` պարգևատրումը
28.02.2020 | 11:07
«Մեր պետությունը բժշկին քիչ է վճարում, հովվին քիչ է վճարում, որ խնայված միջոցներով էս երկիրը երկիր սարքի, իսկ դուք գողանում եք այդ խնայված միջոցները սերմացու գողացող մկան պես, թուխս գողացող աղվեսի պես»։ Երբեք արդիականությունը չկորցնող ֆիլմի այս դրվագն այսօր էլ տեղին է։ Պետական ապարատի «մաղարիչների թվից» խոսող Նիկոլ Փաշինյանը մոռանու՞մ է սեփական մաղարիչների՝ պարգևավճարների մասին, որոնց շուրջ չնայած հանրային մեծ աղմուկ կա, բայց ոչ ոք ցանկություն չունի հրաժարվելու կրկնակի եկամտից։
Հակառակը, գնալով իշխանության ախորժակն ավելի է բացվում։ Ավելի արդար չէ՞ր լինի, եթե կառավարությունը բարձրաստիճան պաշտոնյաների աշխատավարձի բարձրացման օրինագիծ բերեր խորհրդարան։ Օրենքով սահմանեին բարձր աշխատավարձ ու հանրությանն էլ ծաղրեին՝ հավատացնելով, թե կառավարության անդամներն ու պատգամավորներն այնքան լավ են աշխատում, որ ամենամսյա պարգևավճարի են արժանի։ Անշուշտ, օրենքի պարագայում դա հանրային դժգոհություն կհարուցեր, քանի որ նվազագույն աշխատավարձի չնչին բարձրացման ֆոնին նախարարի աշխատավարձի կրկնապատկումը մեծ դիսոնանս կառաջացներ, և հարց կծագեր. մյուս աշխատողների՞ն ինչու չեք պարգևատրում։ Օրինակ, ուսուցիչներին, նրանք էլ, չէ՞, դժվար ու պատասխանատու, երբեմն էլ աշխատաժամանակից դուրս դասապրոցես են անցկացնում, նույնիսկ դասամիջոցի հաշվին են ոմանք պարապում։ Դե, պարգևատրեք մարդկանց, այն էլ` աշխատավարձի կրկնակի չափով։
Մինչդեռ պարգևատրման, ինչպես Փաշինյանը կասեր, «մաղարիչի», արժանի են միայն գործադիր և օրենսդիր կառույցների անդամները։ Երբ համադրում ես, թե պետական գանձանակից որքան գումար է դուրս գրվում այդ պարգևատրումների համար, հասկանում ես, որ «սերմացու գողացող մկան պես» օրը ցերեկով բյուջեն թալանում են։ Ընդամենը մի քանի թիվ՝ 2018-ի մայիսից մինչև այս տարվա փետրվար ՀՀ գլխավոր դատախազությունում եղել է 2 մլն 676 հազար դոլարի պարգևատրում, ֆինանսների նախարարությունում՝ 2 մլն 562 հազար դոլարի, վերջին 10 ամիսներին առողջապահության նախարարը 36 հազար դոլարով է պարգևատրվել, իսկ արդարադատության նախարարը` 6 ամսում 16 հազար դոլարով։ 2019-ի առաջին 10 ամիսներին ԱԺ-ն 14 անգամ պարգևատրել է պատգամավորներին` 2 մլն դոլարի չափով։ Խիստ նախնական հաշվարկներով` պետական բյուջեից պարգևատրման համար դուրս է գրվել 37 մլն դոլար։ Ոչ մեկը դեմ չէ պետական ծառայողի աշխատավարձի բարձրացմանը, սակայն այս ամենում կա երկու խնդիր, նախ բարոյական, հետո էլ՝ արդարության։ Բարոյակա՞ն է նախկինների թալանը ցատկահարթակ դարձնելով հասնել իշխանության և անմիջապես ձեռնամուխ լինել սեփական բարեկեցության գործին։ Ասում էին, թե եկել են վերջ դնելու նախկին արատավոր բարքերին, գոնե 2 տարի համբերեին, տնտեսական առաջընթացի տեսանելի արդյունք ցույց տային, հետո իրենց գրպանի մասին մտածելու երես ունենային։ Կա՞ իշխանական մի հաճույք, որից այս իշխանությունը զրկել է իրեն։
Արդարությունն էլ պահանջում է ասել, որ այդ պատկառելի գումարը կարելի էր ուղղել խոցելի խմբերի կարիքները հոգալուն, սոցիալական զանազան խնդիրներ լուծելուն։ Մարդիկ կտեսնեին, որ փողոցից իշխանության եկածը հասարակ մարդուն չի մոռացել, ապրում է նրա պես։ Աղքատության բարձր ցուցանիշ ունեցող երկրում, երբ բազում խնդիրներ կարոտ են լուծման, իշխանությունն ինքն իրեն ամեն ամիս պարգևատրում է, որ ի՞նչ։ Որտե՞ղ է արդարությունը. թոշակներն ընդամենը մի քանի հազար դրամով են ավելացնում, իրենք միլիոններով պարգևատրում ստանում։
Գուցե անարդարությունն այսքան ակնառու չլիներ, եթե իշխանության եկածներն ընդամենը 2 տարի առաջ մարդկանց ոսկե սարեր չխոստանային, չասեին, թե եկել են համակարգային փոփոխություններ անելու, իսկ իրականում նույն համակարգում հանգիստ տեղավորվեին ու շարունակեին վայելել իշխանական հաճույքները։
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ
Հեղինակի նյութեր
Մեկնաբանություններ