Դու տվեցիր ինձ գավազանն
Ահարոնի` Աբրահամի,
Հակոբի ու Մովսեսի, Դավթի, Էսթերի:
Ասացիր` պիտ հաղթես քո թշնամիներին:
Դու ցույց տվեցիր Արարատ լեռն ու
ասացիր` մի անգամ էլ ասա`
Տեր, տուր ինձ այդ սարը:
Ես Քեզ ասացի` բայց Տեր իմ, չէ՞ որ դու
տվել ես ինձ այդ սարը:
Սարը մանուկի պես խլրտում էր,
Շրթունքները բացած` երկունք ապրում.
Սարի միջից ծնվում էր մեր փոփոխված
կյանքը:
ՈՒ տվեցիր մեզ այդ Սարը, Տե՜ր…
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ