Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

«Գի­տու­թ­յու­նը, մտա­վոր ար­ժեք­նե­րը ստեղծ­վել են ոչ թե գի­տա­կան աս­տի­ճա­նի, ա­կա­դե­մի­կո­սի կոս­տ­յու­մի տի­րա­նա­լու, այլ բո­վան­դա­կու­թ­յան հա­մար»

«Գի­տու­թ­յու­նը, մտա­վոր ար­ժեք­նե­րը ստեղծ­վել են ոչ թե գի­տա­կան աս­տի­ճա­նի, ա­կա­դե­մի­կո­սի կոս­տ­յու­մի տի­րա­նա­լու, այլ բո­վան­դա­կու­թ­յան հա­մար»
01.05.2020 | 00:35

«Ի­րա­տե­սի» հյու­րը ար­վես­տա­բան ՄԱՐ­ՏԻՆ ՄԻՔԱՅԵ­ԼՅԱՆՆ է: Ինչ­պես և կա­րե­լի է են­թադ­րել այ­սօր­վա ի­րա­կա­նու­թյան մեջ, մեր զրույ­ցի գլ­խա­վոր ա­ռանց­քը չա­րա­բաս­տիկ կո­րո­նա­վի­րուսն է: Սա ան­խու­սա­փե­լի է ներ­կա­յում, ե­թե ան­գամ զրու­ցա­կիցդ հե­տաքր­քիր ու խո­րա­գետ ար­վես­տա­բանն է:

-Պա­րոն Մի­քա­յե­լյան, ցան­կա­ցած թե­մա դառ­նում է ստեղ­ծա­գոր­ծե­լու խթան: Կո­րո­նա­վի­րու­սը նու՞յ­նպես կա­րող է այդ­պի­սի գոր­ծա­ռույթ ու­նե­նալ և հե­տա­գա­յում դառ­նալ զա­նա­զան ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն­նե­րում հան­դի­պող թե­մա:
-Ես կար­ծում եմ՝ ա­յո: Բա­վա­կա­նա­չափ հե­տաքր­քիր ժա­մա­նա­կի մեջ են ապ­րում հի­մա ստեղ­ծա­գոր­ծող մար­դիկ: Պոետ­նե­րը, նկա­րիչ­նե­րը, գրա­կա­նա­գետ­նե­րը, ար­վես­տա­բան­նե­րը հի­մա ժա­մա­նակ ու­նեն մտա­ծե­լու՝ ինչ են ա­րել, ինչն են կի­սատ թո­ղել: Այն, ինչ չէին հասց­րել կար­դալ, ի­մա­նալ մինչև հա­մա­վա­րա­կը, հի­մա ժա­մա­նակ ու­նեն լրաց­նե­լու, ի­րենց ու­նե­ցած տե­սա­կետ­նե­րը հա­մե­մա­տե­լու, հա­մադ­րե­լու: Մա­նա­վանդ որ կա հա­մա­ցան­ցը: Այն բա­վա­կան հեշ­տաց­րել է մարդ­կանց գոր­ծը: Հա­մա­ցան­ցում կան բազ­մա­թիվ նյու­թեր, հատ­կա­պես անգ­լա­լե­զու գրա­կան տեքս­տեր, ո­րոնք, ան­գամ լեզ­վին չտի­րա­պե­տե­լու դեպ­քում, կա­րե­լի է հա­մա­կարգ­չի օգ­նու­թյամբ վայր­կե­նա­պես թարգ­մա­նել և ու­սում­նա­սի­րել: Ես չէի ու­զե­նա ե­րի­տա­սար­դու­թյա­նը հան­դի­մա­նել, բայց կու­զեի հաս­կա­նալ, թե ին­չու չեն կար­դում մեր հա­նի­րա­վի մո­ռաց­ված հե­ղի­նակ­նե­րին: Նկա­տի ու­նեմ, օ­րի­նակ, նշա­նա­վոր պատ­մա­բան Հա­կոբ Մա­նան­դյա­նին, նրա «Տիգ­րան Երկ­րոր­դը և Հռո­մը» գիր­քը: Նկա­տի ու­նեմ Նի­կո­ղա­յոս Ա­դոն­ցին, Մա­նուկ Ա­բե­ղյա­նին, այ­լոց: Ես կու­զե­նա­յի, որ այ­սօր­վա աշ­խա­տա­սեր մար­դիկ, ո­րոնք բազ­մա­թիվ գր­քեր են ար­տադ­րում, գո­նե մի ան­գամ նա­յած լի­նեին իմ թվար­կած հե­ղի­նակ­նե­րի գոր­ծե­րը: Այդ մարդ­կանց մեջ կան ա­կա­դե­մի­կոս­ներ, գի­տա­կան կո­չում ու­նե­ցող­ներ, բայց նրան­ցից քչերն են անդ­րա­դար­ձել ի­րեն­ցից ա­ռաջ ե­ղած խո­շոր գիտ­նա­կան­նե­րին: Ամ­բողջ աշ­խար­հում գի­տու­թյու­նը, մտա­վոր ար­ժեք­նե­րը ստեղծ­վել են ոչ թե գի­տա­կան աս­տի­ճա­նի, ա­կա­դե­մի­կո­սի կոս­տյու­մի տի­րա­նա­լու, այլ բո­վան­դա­կու­թյան հա­մար: Այդ­պես ան­շա­հախն­դիր, ինք­նա­մո­ռաց, հա­նուն գի­տու­թյան էին աշ­խա­տում նշածս մար­դիկ: Այդ­պի­սին էր Տար­տուի հա­մալ­սա­րա­նի նշա­նա­վոր ներ­կա­յա­ցու­ցիչ, լեզ­վա­բան, գրա­կա­նա­գետ, ար­վես­տա­բան Յու­րի Լոտ­մա­նը, ո­րը նաև Երևա­նի պե­տա­կան հա­մալ­սա­րա­նում է վեց ա­միս դա­սա­խո­սել: Այդ­պի­սին էր եվ­րո­պա­կան մասշ­տա­բով մեծ մի գիտ­նա­կան՝ ըն­դա­մե­նը Պեն­զա­յի ման­կա­վար­ժա­կան ինս­տի­տու­տի դա­սա­խոս, գի­տու­թյան թեկ­նա­ծու Մի­խա­յիլ Բախ­տի­նը, ո­րի ա­նու­նը մեր դա­սա­խոս­նե­րը չէին էլ լսել: Իսկ ես նրա մա­սին ա­ռա­ջին ան­գամ լսել եմ Պա­րույր Սևա­կից: Բախ­տինն ըն­դա­մե­նը գի­տու­թյան թեկ­նա­ծու էր, բայց երբ Եվ­րո­պան ծա­նո­թա­ցավ նրա գոր­ծե­րին, զար­մա­ցավ: Ճիշտ այն­պես, ինչ­պես 1970-ա­կան­նե­րին զար­մա­ցան ռուս ար­վես­տա­բան­նե­րը, երբ Հա­յաս­տա­նի ազ­գա­յին պատ­կե­րաս­րա­հում ծա­նո­թա­ցան Վարդ­գես Սու­րե­նյան­ցի և Ե­ղի­շե Թադևո­սյա­նի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն­նե­րին: Նրանք գի­տեին Սա­րյա­նին, Այ­վա­զովս­կուն, բայց չգի­տեին այդ եր­կու տա­ղան­դա­վոր հա­յե­րին: Վե­րա­դառ­նամ Բախ­տի­նին. նա իր շր­ջա­պա­տում, ռու­սա­կան մի­ջա­վայ­րում մի ա­ռանձ­նա­կի հար­գանք, պա­տիվ չու­ներ, բայց ապ­շեց­րել էր ամ­բողջ Եվ­րո­պա­յի գրա­կա­նա­գետ­նե­րին, ար­վես­տա­բան­նե­րին, փի­լի­սո­փա­նե­րին: Նա իս­կա­պես Եվ­րո­պա­յի նշա­նա­վոր գի­տա­կան­նե­րից մեկն էր, բայց ա­կա­դե­մի­կոս չէր, ըն­դա­մե­նը՝ գի­տու­թյան թեկ­նա­ծու: Մեր ա­կա­դե­մի­կո­սի կո­չում ու­նե­ցող­նե­րը, որ այդ­պես լավ աշ­խա­տում են, գո­նե մի ան­գամ ի­րենց ձեռ­քը վերց­րե՞լ են Սե­բաս­տիան Շա­հու­մյա­նի «Վե­րա­ցա­կա­նու­թյու­նը լեզ­վա­բա­նու­թյան մեջ» գիր­քը, մի ան­գամ հե­տաքր­քր­վե՞լ են այդ մեծ մար­դու կյան­քով: Նա ֆան­տաս­տիկ կեն­սագ­րու­թյուն է ու­նե­ցել, բազ­մա­թիվ լե­զու­նե­րի էր խո­րա­պես տի­րա­պե­տում, այդ թվում, ի­հար­կե, հա­յե­րե­նին: Կա­ռուց­ված­քա­յին լեզ­վա­բա­նու­թյան հիմ­նա­դիրն է ե­ղել Սո­վե­տա­կան Միու­թյու­նում, դար­ձել լեզ­վի ինս­տի­տու­տի կա­ռուց­ված­քա­յին լեզ­վա­բա­նու­թյան բաժ­նի ղե­կա­վա­րը:
-Լեզ­վի ո՞ր ինս­տի­տու­տի մա­սին է խոս­քը՝ ռու­սա­կա՞ն, հայ­կա­կա՞ն:
-Հայ­կա­կա՞ն: Նա որ Հա­յաս­տա­նում աշ­խա­տեր, ո՞վ նրա մա­սին կի­մա­նար աշ­խար­հում: Հա­յաս­տա­նի լեզ­վի ինս­տի­տու­տում մի շատ կար­գին մարդ էր աշ­խա­տում՝ Գևորգ Ջա­հու­կյա­նը: Ո՞վ է հի­շում այ­սօր այդ պայ­ծառ, լու­սա­վոր մար­դուն, բա­ցի մեկ-եր­կու լեզ­վա­բա­նից: Սե­բաս­տիան Շա­հու­մյա­նին հրա­վի­րել էին ԱՄՆ՝ Ե­լի հա­մալ­սա­րան, և սրա շնոր­հիվ է, որ այս գիտ­նա­կա­նը աշ­խար­հահռ­չակ դար­ձավ: Այդ­պի­սի մեծ հայ­րե­նա­կից­ներ ենք ու­նե­ցել, ին­չու՞ չեն կար­դում նրանց: Նույ­նը կա­սեմ Ալ­բերտ Ստե­փա­նյա­նի, հա­նի­րա­վի մո­ռաց­ված գրա­կա­նա­գետ Ալ­բերտ Կոս­տա­նյա­նի, Վիլ­հելմ Մաթևո­սյա­նի մա­սին, ո­րոնց ես ակ­նա­ծան­քով եմ կար­դում, բայց այ­սօր քա­նի՞սն են նրանց ճա­նա­չում: Այս մար­դիկ հետևում էին ի­րեն­ցից ա­ռաջ ե­ղած մե­ծե­րի՝ Ա­բե­ղյա­նի, Ա­դոն­ցի, Մա­նան­դյա­նի տրա­դի­ցիա­նե­րին: ՈՒղ­ղա­կի ի­րենք ա­վե­լի մո­դեռն են, հատ­կա­պես՝ Ալ­բերտ Ստե­փա­նյա­նը: Եվ այս մար­դիկ ա­կա­դե­մի­կոս­ներ չեն, ու դա բո­լո­րո­վին էլ կարևոր չէ: Մե­րոնք են դրան մեծ նշա­նա­կու­թյուն տա­լիս: Մտա­ծում են, օ­րի­նակ, ե­թե Գառ­զուն դար­ձել է Ֆրան­սիա­յի ա­կա­դե­միա­յի ան­դամ, դրա­նից ա­վե­լի բարձր բան էլ չկա աշ­խար­հում: Բայց դա բո­լո­րո­վին այդ­պես չէ: Ա­կա­դե­մի­կո­սի կո­չում ու­նե­նա­լը դեռևս որևէ բան չի նշա­նա­կում: Ոչ թե կոչ­մանն է պետք ձգ­տել, այլ ար­ժեք­ներ է պետք ստեղ­ծել: Եվ ե­թե ե­րի­տա­սարդ սե­րուն­դը կհա­մա­րի, որ ես հե­տամ­նաց եմ, քա­նի որ խոր­հուրդ եմ տա­լիս կար­դալ Ա­դոն­ցին, Մա­նան­դյա­նին, Ա­բե­ղյա­նին, թող ժա­մա­նա­կա­կից Ալ­բերտ Ստե­փա­նյա­նին կար­դա: Նա ա­վե­լի մո­դեռն ձևով շա­րու­նա­կում է այդ մեծ հա­յա­գետ­նե­րի գոր­ծը: Մարդ պետք է գրել կա­րո­ղա­նա նախ և ա­ռաջ, որ­պես­զի ինչ-որ թե­մա­յի մա­սին մտ­քերն ար­տա­հայ­տել կա­րո­ղա­նա: Ա­հա այս հա­մա­վա­րա­կի ժա­մա­նա­կը տա­լիս է հնա­րա­վո­րու­թյուն ծա­նո­թա­նա­լու այս­պի­սի մեծ հա­յե­րի գր­քե­րին, կու­զե­նա­յի, որ այս­պի­սի բա­նե­րով լց­նեին մար­դիկ ի­րենց ինք­նա­մե­կու­սաց­ման օ­րե­րը: Նոր սե­րուն­դը, ցա­վոք, գր­քի թշ­նա­մի է:
-Գր­քի թշ­նա­մի է, ո­րով­հետև ա­վե­լի շատ ին­տեր­նե­տի բա­րե­կամն է:
-Ես էլ եմ ին­տեր­նե­տի բա­րե­կա­մը: Բայց սա չի նշա­նա­կում, թե գիրք չպի­տի կար­դաս:
-Ար­վես­տա­բա­նը ի՞նչ հա­յաց­քով է դի­տար­կում կո­րո­նա­վի­րու­սի հա­մա­վա­րա­կը:
-Ամ­բողջ աշ­խար­հը զզ­վել-ձանձ­րա­ցել է էս կո­րո­նա­վի­րու­սի թե­մա­յից: Ես, ի­հար­կե, խոր ցավ եմ ապ­րում, որ իմ սի­րե­լի եր­կիր Ի­տա­լիան ա­հա­գին կո­րուստ­ներ ու­նե­ցավ այս հա­մա­վա­րա­կի պատ­ճա­ռով: Կո­րուստ­ներ ու­նի Իս­պա­նիան, վատ վի­ճա­կում է Ա­մե­րի­կան: Բայց դիագ­րա­մի կորն ար­դեն իջ­նում է: Ես շատ հա­վա­նում եմ մեր իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի ձեռ­նար­կած քայ­լե­րը հա­մա­վա­րա­կի ուղ­ղու­թյամբ: Օ­րեր ա­ռաջ լսում էի հայտ­նի լրագ­րող Ա­լեք­սեյ Ռո­մա­նո­վին, ո­րը կար­գին մարդ է, մեր երկ­րի իս­կա­կան բա­րե­կամ­նե­րից: Նա ու­րախ-ու­րախ ա­սում էր, որ Երևա­նի փո­ղոց­նե­րում լի­քը մարդ կա, որ մար­դիկ ա­զատ զբոս­նում են: Գու­ցե ո­մանք սա բա­ցա­սա­կան բան կհա­մա­րեն, բայց ես շատ ու­րախ եմ, որ մեր փո­ղոց­նե­րում այդ­քան մարդ կա: ՈՒ թեև նրանք փո­ղո­ցում են, բայց սո­ցիա­լա­կան տա­րա­ծու­թյու­նը մի­մյանց միջև պահ­պա­նում են: Ես հա­վա­նում եմ նաև մեր ոս­տի­կա­նու­թյան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րը: Ի­հար­կե, ա­սում են, որ ծայ­րա­մա­սե­րում այլ վի­ճակ է, որ մար­դիկ այն­քան էլ կար­գա­պահ չեն:
-Ճիշտ են ա­սում. ես ծայ­րա­մա­սում եմ ապ­րում, և իմ թա­ղա­մա­սում մար­դիկ, իս­կա­պես, ան­կարգ են: Նար­դի խա­ղա­ցող­ներ, արևա­ծաղ­կի սերմ չր­թող-թքող­ներ, կո­լեկ­տիվ զբոս­նող­ներ, խմ­բե­րով վե­րե­լակ խցկ­վող­ներ, սու­պեր­մար­կե­տում մի­մյանց հրող-տրո­րող­ներ… էն­պես որ, միայն քա­ղա­քի կենտ­րո­նով մի դա­տեք, մենք այն­քան էլ բարձր գի­տակ­ցու­թյուն չենք դրսևո­րում այս օ­րե­րին:
-Այ, դա լավ չէ: Շատ վատ եմ զգում, որ էս կո­րո­նա­վի­րուս կո­չե­ցյա­լը հար­ձակ­վեց աշ­խար­հի վրա: Սոր­բո­նի հա­մալ­սա­րանն ա­վար­տած իմ շատ խե­լա­ցի մի ծա­նոթ ա­սում է, թե մե­նակ ա­պուշ­նե­րը կա­րող են մտա­ծել, որ սա ար­հես­տա­կա­նո­րեն սար­քած բան է: Թող ես լի­նեմ մեկն այդ ա­պուշ­նե­րից, բայց ինքս էլ եմ կար­ծում, որ սա սար­քած բան է:
-Այդ տե­սա­կետ­նե­րի բա­խումն ար­դեն շատ լուրջ բնույթ է կրում: Այն վե­րած­վել է Բիլ Գեյթս-Դո­նալդ Թրամփ հա­կա­մար­տու­թյան: Դուք, փաս­տո­րեն, Թրամ­փին հա­րող կողմ եք:
-Ա­յո՛, իմ հա­մեստ դիր­քե­րից ես Թրամ­փի տե­սա­կե­տի կողմ­նա­կիցն եմ:
-Գևորգ Գրի­գո­րյա­նի (Ջոտ­տո) ար­վես­տա­նոց-թան­գա­րա­նը, ինչ­պես գրե­թե բո­լոր թան­գա­րան­նե­րը, միա­ցել է առ­ցանց աշ­խա­տան­քի հար­թա­կին: Ձեզ՝ իբրև թան­գա­րա­նի ղե­կա­վա­րի, բա­վա­րա­րու՞մ է այդ հար­թա­կը՝ որ­պես աշ­խա­տան­քա­յին տա­րածք:
-Ի­հար­կե չի բա­վա­րա­րում: Բայց պետք է գո­հա­նանք ե­ղած հնա­րա­վո­րու­թյամբ և աշ­խա­տենք: Ա­սեմ, որ այդ աշ­խա­տան­քը մեծ պա­տաս­խա­նատ­վու­թյամբ ու սի­րով ի­րա­կա­նաց­նում է մեր թան­գա­րա­նի գի­տաշ­խա­տող Սիլ­վիա Մա­նու­չա­րյա­նը, ին­չի հա­մար ես շատ շնոր­հա­կալ եմ ի­րեն:
-Այս օ­րե­րին մենք, չհայ­տա­րար­ված ո­րոշ­մամբ, նաև մի­մյանց ենք փոր­ձում սա­տա­րել հե­տաքր­քիր «առ­ցանց-ա­ռա­ջար­կու­թյուն­նե­րով»: Շնոր­հա­կա­լու­թյամբ ա­սեմ, որ վեր­ջերս ինձ մի ֆիլ­մի հղում էիք ու­ղար­կել: Տո­նի­նո Գուե­ռա­յի և Վլա­դի­միր Նաու­մո­վի «Սպի­տակ տոն» ֆիլմն էր: Շատ ար­ժե­քա­վոր, խոր կի­նոս­տեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն էր, ո­րի մեկ հատ­վա­ծը ինձ հատ­կա­պես տպա­վո­րեց: Ար­մեն Ջի­գար­խա­նյա­նի մարմ­նա­վո­րած պար­զա­միտ հե­րո­սը նա­յում է Պի­տեր Բրեյ­գել Ա­վա­գի նկա­րին և այն­տեղ տես­նում իր ծա­նոթ­նե­րին, հարևան­նե­րին, այ­սինքն՝ իր ժա­մա­նա­կի մարդ­կանց: 500 տար­վա վա­ղե­մու­թյան կտավ է դա, ինչ­պես պար­զա­բա­նում է Ի­նո­կեն­տի Սմոկ­տու­նովս­կու մարմ­նա­վո­րած պրո­ֆե­սո­րը, բայց դրա­նում պատ­կեր­ված մար­դիկ, դեմ­քե­րը չեն փոխ­վել: Այ­սինքն՝ բարձր ար­վես­տը բո­լոր ժա­մա­նակ­նե­րի ժա­մա­նա­կա­կի՞ցն է:
-Ա­յո՛, Ջի­գար­խա­նյա­նը նա­յում է նկա­րում պատ­կեր­ված­նե­րից մե­կին ու ա­սում. «Да это же Сынькин ха­халь»:
-Ոչ միայն. նաև իր հարևան ա­մու­սին­ներն են այդ նկա­րում, որ ար­տել են բա­ցել ու լավ փող են աշ­խա­տում, իր հարևան զզ­վե­լի պա­ռա­վը, նրա մոտ գնա­ցող-ե­կող առևտրա­կան կի­նը: Սա ի՞նչ ֆե­նո­մեն է:
-Դա նախ և ա­ռաջ Բրեյ­գե­լի՝ Բրեյ­գել Ա­վա­գի ֆե­նո­մենն է: Նա նկա­րիչ չէ, ես չեմ էլ կա­րող ա­սել, թե նա ինչ է: Նաու­մո­վից ա­ռաջ Բրեյ­գե­լին դի­մել է շատ ա­վե­լի հե­տաքր­քիր, շատ ա­վե­լի զո­րեղ մի ռե­ժի­սոր՝ Տար­կովս­կին: «Սո­լյա­րիս» ֆիլ­մում մի չք­նաղ հատ­ված կա՝ շատ հե­տաքր­քիր, շատ ա­վե­լի էս­թե­տի­կա­կան, ո­րում Տար­կովս­կին անդ­րա­դառ­նում է Բրեյ­գել Ա­վա­գին: Ինչ վե­րա­բե­րում է Գուե­ռա­յին, նա իր կեր­պար­նե­րով մի քիչ կրկ­նել է Դոն Կի­խո­տին և Սան­չո Պան­սա­յին: Դոն Կի­խո­տը Սմոկ­տու­նովս­կին է, Սան­չո Պան­սան՝ Ջի­գար­խա­նյա­նը: Գուե­ռան երկ­րագն­դի հե­տաքր­քիր մարդ­կան­ցից մեկն էր: Պա­տա­հա­կան չէ, որ նրան այդ­քան սի­րում էր մեր Փա­րա­ջա­նո­վը, և Գուե­ռան էլ՝ Փա­րա­ջա­նո­վին:
-Եվ առ­հա­սա­րակ Հա­յաս­տանն ու հա­յու­թյանն էր սի­րում Գուե­ռան ու մեր մեծ բա­րե­կամն էր, «Ոս­կե ծի­րան» կի­նո­փա­ռա­տո­նի սիմ­վոլ­նե­րից մե­կը:
-Ա­յո՛: Եվ պա­տա­հա­կան բան չէ, որ Գուե­ռան անդ­րա­դար­ձել է Բրեյ­գե­լին: Գա­լով Ձեր հար­ցին՝ ա­սեմ որ հատ­կա­պես Բրեյ­գե­լը շատ մեծ նյութ է տա­լիս՝ ա­սե­լու հա­մար, որ ոչ թե իր՝ բրեյ­գե­լյան ժա­մա­նակ­նե­րից, այլ շատ ա­վե­լի հին՝ մեր թվար­կու­թյու­նից ա­ռաջ ե­ղած ժա­մա­նակ­նե­րից մինչև այ­սօր շատ բան չի փոխ­վել: Սրա­նում կա­րե­լի է հա­մոզ­վել՝ կար­դա­լով նշածս գիր­քը՝ Հա­կոբ Մա­նան­դյա­նի «Տիգ­րան Երկ­րոր­դը և Հռո­մը»: Մա­նան­դյա­նի գիր­քը ե­թե կար­դաք, կտես­նեք, որ այ­սօր­վա աշ­խար­հում նույնն են քա­ղա­քա­կան հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րը, ինչ ե­ղել են ան­տիկ ժա­մա­նակ­նե­րում: Երբ դի­տար­կում ենք հին աշ­խար­հի պատ­մու­թյու­նը՝ Հռո­մի պատ­մու­թյու­նը, Հու­նաս­տա­նի պատ­մու­թյու­նը, Հա­յաս­տա­նի պատ­մու­թյու­նը, տես­նում ենք, որ աշ­խար­հը գրե­թե նույնն է:
Զրու­ցը վա­րեց
Կա­րի­նե ՌԱ­ՖԱ­ՅԵ­ԼՅԱ­ՆԸ

Դիտվել է՝ 9016

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ