Քարտեզներ է, որ սփռում ենք համացանցով մեկ: Ի՞նչ խոսք, դրանք առարկայական ապացույցներ են մեր երկրի իրական սահմանների: Դա գիտենք և՛ մենք, և՛ աշխարհը, և՛ թուրքն այդ աշխարհում:

«Արցախը տանք, որ լավ ապրենք», ինչպես նաև «բոլորը մեղավոր են» շարքից հիմա էլ «բացահայտում» ենք, որ Ռուսաստանի համար Արցախի հարցը Հայաստանին մշտապես թուլացնելու և կախյալ վիճակում պահելու գործոն է եղել։ Նախ, դեռ մի շտապեք Արցախի հարցը փակված համարել, այդ հարցի լուծումն անչափ բարդացել, բայց իսպառ չի փակվել և չի փակվի երբեք, և՝ ոչ միայն Արցախի, անգամ եթե արցախցիները ընդմիշտ հեռանան Հայաստանից։ Չի բացառվում, որ պատմական մի պատեհ շրջափուլում զավթիչները ևս ներսից ճաքեր տան, ինչն իրենք արհեստականորեն ստեղծեցին մեր Երկրում։

Ինչո՞ւ ժողվարչապետ փաշինյանը հանկարծ հիշեց Ալմաթիի հռչակագրի մասին և սկսեց համոզել, որ հենց դա է պետք առաջ տանել, իբր, ՀՀ շահերից բխող փաստաթուղթ է, այն դեպքում, երբ այդ հռչակագիրը երբեք չի հիշատակվել հայ-ադրբեջանական բանակցային պրոցեսում 1992-ից ի վեր: Պարզ է, որ դա Հայաստանին ձեռնտու քայլ չէր, հակառակ դեպքում փաշինյան նիկոլը չէր գնա դրան: Բայց ինչու՞ հենց Ալմաթին վերակենդանացրեց ժողվարչապետը Հայաստանի կործանման շարունակության համար:

Վերջին ազգային ինստիտուտը, որ դավաճանեց այս բազմաչարչար ժողովրդին, այսպես կոչված, «պաշտոնական ընդդիմությունն» է։

Մեզ հաջողվեց մինչև 1994-ի ամառ ազատագրել Լեռնային Արցախը, ավելի քան 11,000 քկմ, բայց ի՞նչ արեցինք մենք մեր հայրենիքի այդ հատվածի հետ։ Թալանեցինք՝ համարելով այն թուրքի հող։

Նոյեմբերի 16-ի Աստվածաշնչյան ընթերցվածքի տողերից են՝ «Նա, ով աղքատ է, քաղցած առյուծի և ծարաված գայլի պես դաժան կլինի թշվառ ժողովրդի նկատմամբ: Խոհեմությունից զուրկ թագավորը մեծ անիրավություն անող է» (Առակաց 28:15-16):

Վերջին օրերին մի շարք երկրների պաշտոնյաներ պոպուլիստական հայտարարություններ են անում արցախցիների վերադարձի մասին՝ փորձելով իրենց համար միավորներ հավաքել։

Երեկ Նիկոլն ԱԺ էր գնացել ու գլուխ էր գովում, թե 2018-ի համեմատ պետական բյուջեի եկամուտները 2024-ին կրկնապատկվելու են, որ ՀՀ պետական շահը տնտեսական զարգացումն է, որ սա պատմական պահ է և այլն:

Ֆրանսիական «Տոտալ էներջի» նավթարդյունաբերական կորպորացիայի նախագահ Պատրիկ Պույան և Իլհամ Ալիևը, սեպտեմբերի 1-ին բանակցություններ վարեցին ու պայմանագիր կնքեցին:

Պիտի ենթադրել, որ իրեն «հայ» կոչած ցեղախումբը «հնդեվրոպացիների» մեջ ամենազորեղներից է եղել, դարեր ձգվող կենսական դաժան պայքարից հաղթանակով է դուրս եկել և նվաճել իր նախահայրենիքում, իր սքանչելի հովիտներում ու նույնքան սքանչելի լեռներում մնալու իրավունքը: