․․․Նայեց Ալեքը հսկա Կռունկին ՈՒ լուռ դատարկեց գավաթը օղու. - է՜յ, բոշի տղա, շուտ «Ճամփու ղայդեն» ՈՒսուլով չալե, ղայդով չալե, օղուլ:

XVIII դարի Շոտլանդացի պոէտ Ռոբերտ Բյորնսը իրական հայրենասեր էր։ Այս ստեղծագործությունը, ինձ թվաց արդիական։ Խնդրում եմ խիստ չդատեք

Շիկացած ու դողաղող ինչուները անտեր շան պես ընկած են փողոցներում... Ոմանք նրանցից վախենում են, Ոմանք` ձեռքի հետ քար են գցում, Իսկ մնացածը չեն էլ նկատում...

Աշխարհն ասես շուռ է եկել, Կամ էլ մի՞շտ է այսպես եղել, ՈՒղղակի ես նոր հասկացա, Որ աշխարհում արդար մարդուն, Մի ոտքի տեղ անգամ չկա։

Ով ինչ ուզում է՝ թող այսօր գրի Համո Սահյանից ու Համո Սահյանի մասին, բայց ինձ համար այս էլ երեսուն տարի հարազատ ու օրերին համահունչ է մնում շատերին քաջածանոթ «Օրը մթնեց» բանաստեղծությունը։

Լույսը բացվել է նորից, ու ես ամեն անգամվա նման պատեպատ եմ զարկվում: Չգիտեմ` ի՞նչ անեմ` աղաղակե՞մ, թե՞ լռեմ... Անզորությունը պարան է դարձել ու ինձ ասում է` գնա կախվի'ր: Պարանն առել եմ ու ծառ եմ փնտրում, երբ մի ամբողջ անտառ է ինձ սպասում, թե ո՛ր ծառից պիտի կախվեմ, ինչպե՛ս պիտի ճոճվեմ...

Ավարտվող օրը աչքերը փակում է և վերհիշում կրած 24-ժամյա տառապանքը հյուծիչ – րոպե առ րոպե, մանրակրկիտորեն:-

Խորենացու իմաստուն ու հեռատես ձեռքով՝ կանացի այս դյութիչ կերպարը վաղուց ժամանակային ճամփորդության մեջ է: Նրան շարունակելու են անդրադառնալ նոր պոետներ ու արվեստագետներ: Վարուժանն իր Նազինիկին է մատուցել ավելի քան դար առաջ, երբ ծանրացող օրերի մշուշներում առինքնող կերպարների կարիքը կար: Ժամանակը գրեթե նույն ծանրությամբ ու դառնությամբ է հիմա մեզ փորձության ենթարկում, և կրկին, գրողական ու գեղագիտական բնազդով, պահանջ է զգացվում վերստին լուսավառելու այդ կերպարը՝ որպես հոգու սփոփանք, որպես մի կախարդիչ աստղ, որ կարող է ուժ և հույս ներշնչել՝ անկումներին չհանձնվելու համար: Ես ընթերցողներին առաջարկում եմ իմ Նազինիկին՝ սյուժետային ու բարոյական նոր գծերով: Թող նա ձեզ միառպահ կտրի մամլիչ առօրյայից և պարգևի արվեստի ու անձնվիրումի նոր ցոլանքներ: Բարի ընթերցում:

Քարը՝ քարի վրա, Սարը՝ սարի ուսին, Դարը՝ դարի վրա, Ծառը՝ ծառի գլխին:

Երկնքում չկա փրկություն ինձ համար, ես սերն եմ ավերել երկրի վրա: