Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Հա­խուռն մտ­քի գե­նե­րա­ցու­մը «ստուկ» է տա­լու

Հա­խուռն մտ­քի գե­նե­րա­ցու­մը «ստուկ» է տա­լու
05.06.2020 | 00:55
Ան­կա­խու­թյան հռ­չա­կու­մից ցայ­սօր ժո­ղո­վուր­դը զգա­ցել է հան­րա­պե­տու­թյան 4 նա­խա­գահ­նե­րի (մի­ջին հաշ­վով` 7 տա­րին մեկ) և 14 վար­չա­պետ­նե­րի (720 օ­րը լրա­նա­լու պես) «համն ու հո­տը»։ ՈՒ շա­րու­նակ­վում է «վա­յել­քը» նոր ի­րա­վի­ճակ­նե­րում։ Կար­ծում եմ, ա­նու­շադ­րու­թյան մատն­ված այս փաս­տը տն­տե­սա­կան և քա­ղա­քա­կան դաշ­տում մաս­նա­գի­տա­կան խոր վեր­լու­ծու­թյուն­նե­րի և հետևու­թյուն­նե­րի տե­ղիք է տա­լիս` նաև հաս­կա­նա­լու, թե ում օ­րոք և ինչ հա­ճա­խա­կա­նու­թյամբ են իշ­խա­նու­թյան ներ­սում տե­ղի ու­նե­ցել կադ­րա­յին փո­փո­խու­թյուն­ներ, ո­րո՞նք են դր­դա­պատ­ճառ­նե­րը, և ի՞նչ են տվել կարճ կամ եր­կար տե­ղա­փո­խու­թյուն­նե­րը։ Որ­քա­նո՞վ են նպաս­տել պե­տու­թյա­նը և որ­չա՞փ քա­ղա­քա­կան այն թի­մին, ո­րի շնոր­հիվ դիր­քա­վոր­վել են։ Չի բա­ցառ­վում նաև 3-րդ տար­բե­րա­կը` ա­պա­հո­վել են «մի փոքր» ի­րենց, մի քիչ էլ ծա­ռա­յել ժո­ղովր­դին։
Պե­տու­թյան հա­մար և հան­րու­թյան ա­նու­նից խո­սել, խոս­տում­ներ և հրա­շա­լի ծրագ­րեր են մա­տու­ցել բո­լո­րը` անխ­տիր 4 և 14 ընտ­րյալ­նե­րը, սրանց տի­րույ­թի ան­բա­ժա­նե­լի մասն են կա­ռա­վա­րու­թյան ղե­կի մոտ կանգ­նած­նե­րի թե՛ խրա­խու­սու­մը, թե՛ պատ­ժու­մը։ Եվ ո՞վ է ա­մե­նաան­հագ նա­խա­ձեռ­նո­ղը` Լևոն Տեր-Պետ­րո­սյա՞­նը, Ռո­բերտ Քո­չա­րյա՞­նը, թե՞ Սերժ Սարգ­սյա­նը։ Պարզ­վում է` կադ­րա­յին ջար­դի (բայց ոչ վեն­դե­տա) և շռայ­լու­թյուն­նե­րի ռե­կոր­դա­կի­րը հե­ղա­փո­խա­կան Նի­կոլ Փա­շի­նյանն է, ա­մե­նաշր­ջա­գա­յո­ղը` հե­ղա­փո­խա­կա­նա­գետ Ար­մեն Սարգ­սյան նա­խա­գա­հը։
Ար­տա­ռոց ո­չինչ չկա։ Ե­թե հե­ղա­փո­խու­թյուն, ու­րեմն թավ­շյա` վե­րից վար, տա­կից թե գլ­խից, ա­ջից թե ձա­խից, տար­բե­րու­թյուն չկա։ Կարևո­րը կազ­մա­քան­դելն է` հիմ­նա­վոր, հիմ­նա­հա­տակ, ծե­փել ու փռել, թա­թի­կակտ­րել ու գլ­խա­տել. «Հեր­թը կգա վնգս­տա­ցող դա­տա­վոր­նե­րին, կո­րո­նա­վի­րու­սա­յին Սահ­մա­նադ­րա­կան դա­տա­րա­նին... Բայց որ Սեր­ժի մնա­ցորդ­նե­րի վեր­ջը տա­լու ենք, չկաս­կա­ծեք։ Տար­բե­րակ չկա։ Ժո­ղո­վուրդ ջան, լավ մնա­ցեք, բո­լո­րիդ սի­րում եմ»։
Սերն ու սպառ­նա­լիքն ի­րար խառ­նած վար­չա­պե­տը շա­րու­նա­կում է հա­կա­սու­թյուն­նե­րի ճի­րան­նե­րից պլս­տալ և հաս­տա­տա­կա­մու­թյան նշան­ներ ցույց տալ, նույն­պես նի­կո­լա­վա­րի ղե­կա­վա­րել եր­կի­րը` չկարևո­րե­լով օ­րե­ցօր փո­փոխ­վող ի­րա­վի­ճա­կը, կղ­զիա­ցու­մը, որ­տեղ ինքն ար­դեն երևում է սխալ, իսկ նոր ե­կո­ղը` ճիշտ։
Իշ­խա­նա­կան կաթ­սա­յի մի եր­կու ըն­կա­լու­նակ­ներ հաս­կա­ցել են` ժո­ղո­վուր­դը եր­կու տար­վա ա­ռաջ­վա­նը չէ, բայց ա­մե­նագլ­խա­վոր մե­սի­ջը չեն հա­մար­ձակ­վում փո­խան­ցել։ Իսկ դա այն է, որ երկ­րի ղե­կա­վարն ա­մե­նից ա­ռաջ ինքն իր հետ հաս­կա­նալ-ճշ­մար­տա­խո­սե­լու խն­դիր ու­նի։ ՈՒ քա­նի դեռ չկա դրա ինք­նա­գի­տակ­ցու­մը, նրա մոտ գլուխ բարձ­րաց­րած պո­պու­լիզ­մը պար­բե­րա­բար հրաբ­խե­լու է։ Վար­չա­պե­տի քան­քա­րա­շատ մտ­քե­րը մերթ խռո­վա­հույզ են` «հան­րու­թյան տար­բեր շեր­տե­րում հիաս­թա­փու­թյան մեծ ա­լիք կա», մերթ էլ` խրոխտ ու ախ­տա­բա­նա­կան. «Ով, որ բա­վա­րար ազն­վու­թյուն չու­նի, ով, որ ա­ռա­քե­լու­թյան բա­վա­րար զգա­ցո­ղու­թյուն չու­նի, ով, որ բա­վա­րար հպար­տու­թյուն չու­նի, ով, որ բա­վա­րար քա­ղա­քա­ցիու­թյուն չու­նի, ով, որ բա­վա­րար հայ­րե­նիք չու­նի, էդ մար­դիկ ձեր ա­ռաջ կանգ­նե­լու ի­րա­վունք չպետք ա ու­նե­նան»։
Իսկ ո՞րն է այս ա­մե­նի «կա­մեր­տո­նը»։ Չկա։ Չի կա­րող լի­նել։ Ոչ ա­ռայժմ և ոչ էլ վա­ղը։ Հետևա­պես, ինչ­պես շատ այլ դեպ­քե­րում, այն­պես էլ հի­մա, վար­չա­պե­տի հեր­թա­կան քայ­լա­կա­նա­հա­ճո փի­լի­սո­փա­յու­թյունն ըն­դա­մե­նը փու­չիկ է։ Եվ որ­քան էլ ՔՊ-ա­կան­նե­րը հրճ­վան­քով հրա­պա­րակ նե­տե­ցին հան­դուր­ժո­ղա­կա­նու­թյան մա­սին ան­հան­դուր­ժո­ղա­կա­նու­թյան ակ­նարկ­նե­րով ներ­ծծ­ված, ժո­ղովր­դի սի­րով տո­չոր­ված Փա­շի­նյա­նի միտքն այն մա­սին, թե «մենք ու­նեինք, չէ՞, հնա­րա­վո­րու­թյուն... տնից հա­նել, փո­ղոց­նե­րում սատ­կաց­նել, հո­խոր­տա­ցող թափթ­փուկ­նե­րին «սա­մա­սու­դի» են­թար­կել, չա­րե­ցինք։ Է­սօր էլ ո­չինչ չի խան­գա­րում։ Բայց որ պետք ը­լի...», միևնույն է` լեզ­վին զոռ տա­լուց ա­ռաջ հար­կա­վոր է ըն­կա­լել տա­րի­նե­րով թրծ­ված ճշ­մար­տու­թյու­նը. «Պատ­մու­թյան ա­նի­վը եր­բեմն հետ է պտտ­վում զուտ նրա հա­մար, որ մեծ ա­րա­գու­թյուն ձեռք բե­րի»։ Չբե­րենք օ­րի­նակ­ներ։ Դրանք բազ­մա­թիվ են։ Պատ­ճառ­նե­րը` գրե­թե նույ­նը։ Հիմ­քում ստեղծ­ված և ան­հան­գս­տաց­նող ի­րա­վի­ճակն է։ Մենք նրա շե­մին ենք. բևեռ­ված ներ­քա­ղա­քա­կան հա­րա­բե­րու­թյուն­ներ, տա­րա­ձայ­նու­թյուն­նե­րի առ­ճա­կա­տում, ա­տե­լու­թյան փք­վա­ծու­թյուն, վս­տա­հու­թյան նվա­զում և կաս­կա­ծամ­տու­թյան աճ նաև իշ­խա­նա­կան թևում, ազ­գա­յին հա­յե­ցա­կար­գի բա­ցա­կա­յու­թյուն, տն­տե­սա­կան ճգ­նա­ժամ, գոր­ծա­դիր, օ­րենս­դիր և դա­տա­կան մար­մին­նե­րում շի­լաշ­փոթ։ Նույն ձե­ռա­գիրն է նաև ար­տա­քին քա­ղա­քա­կա­նու­թյան հար­ցե­րում` չհաս­կաց­վող հայ­տա­րա­րու­թյուն­ներ և ի­րա­րա­մեր­ժում­նե­րի շքերթ։ Ա­ռա­վո­տյան մտա­ծում, աս­վում է մի բան, ու խե՜ղճ դի­վա­նա­գի­տա­կան կոր­պուս` է­շը ցե­խից ո՞նց հա­նես, թեև ինքդ էլ ա­ռանձ­նա­պես չես փայ­լում ա­սենք ղա­րա­բա­ղյան խնդ­րով։ Բայց դու­խը տե­ղը, ան­հար­կի դո­շա­ծե­ծու­մով իր կեր­պա­րա­յին մի պա­տա­ռիկ է նե­տում հան­րու­թյա­նը. «Ես իմ կեն­սագ­րու­թյան մեջ եր­բեք չեմ վա­խե­ցել ո՛չ զոհ­վե­լուց, ո՛չ հե­տապ­նդ­վե­լուց։ (Իսկ դու ինչ ես տե­սել-զգա­ցել` ծա­ռա­յե՞լ ես բա­նա­կում, որ­տե՞ղ էիր քա­ռօ­րյա­յին, երկ­րա­շար­ժի ար­հա­վիրք­նե­րը մաշ­կիդ վրա զգա­ցե՞լ ես, դա­գաղ­նե­րի կույ­տեր, փլա­տակ­նե­րից հան­վող խեղ­ված և ան­կեն­դան մար­մին­ներ տե­սած կա՞ս...- Վ. Մ.)։ Ես մե­նակ մի բա­նից եմ վա­խե­ցել. ժո­ղովր­դին հիաս­թա­փեց­նե­լուց։ ՈՒ­րիշ որևէ բան չկա, ո­րից ես վա­խե­նամ։ Դա իմ միակ վախն ա»։ Ե­թե խոս­տո­վա­նու­թյունն ազ­նիվ է, հար­գում եմ։ Բայց...
Նի­կոլ ջան, գր­չա­կից ախ­պեր, ես, որ քիչ չեմ քայ­լել ու մե­կու­կես շա­պիկ քեզ­նից ա­վե­լի եմ մա­շել, Խոր­հր­դա­յին Միու­թյան փլու­զու­մից հե­տո ոչ մի կու­սակ­ցու­թյան չեմ հա­րել, ան­կու­սակ­ցա­կան եմ։ Սկզ­բուն­քայ­նու­թյան և ար­դա­րամ­տու­թյան ձե­ռից կո­րուստ­ներ ու ճն­շում­ներ եմ ճա­շա­կել, մա­սամբ` հաղ­թա­հա­րել ա­ռող­ջու­թյանս հաշ­վին։ Բայց ինքս ինձ չեմ դա­վա­ճա­նել, ինք­նաս­տու­թյամբ չեմ տար­վել և իմ գի­տակ­ցա­կան կյան­քում հա­վա­տա­ցել 2-րդ ան­գամ` 2018-ի ապ­րի­լին։ Իսկ այ­սօր ծանր եմ տա­նում իմ և իմ ստ­վար շր­ջա­պա­տի հիաս­թա­փու­թյու­նը, ցա­վով պատ­կե­րաց­նում քա­ղա­քա­կան մե­ծա­մաս­նու­թյան փլու­զումն ու մեր երկ­րին սպա­սող ան­ցան­կա­լի ի­րո­ղու­թյուն­նե­րը։ Դար­ձի՛ ա­րի։ Վե­րա­դար­ձիր ժո­ղովր­դի սպա­սե­լիք­նե­րին, մեծ հա­վա­տին։ Թե չէ քցել-բռ­նել ու հատ-հատ սեր­ժա­քո­չա­րյանա­կան­նե­րին ես հաշ­վել, հա­մե­մա­տել յու­րա­յին­նե­րիդ թվա­քա­նա­կի ու ո­րա­կի հետ, գրան­ցել սար ու ձո­րի հա­րա­բե­րու­թյուն ու դի­վա­հար­վե­լով վճ­ռել` քան­դել վրեժխ­նդ­րու­թյան կծի­կը. «Սեր­ժի մնա­ցորդ­նե­րի վեր­ջը տա­լու ենք»։ Հաս­կա­նա­լի է։ Նաև` նա­խորդ­նե­րի։ Հե­տո՞։
Եր­կի­րը շա­հե՞ց, թե՞ կորց­րեց։ Ի՞նչ տվե­ցինք և ի՞նչ ստա­ցանք։ Մեր առջև ծա­ռա­ցած մար­տահ­րա­վեր­նե­րը դեռ առջևում են, ըն­թաց­քում են Covid-19-ի դեմ պայ­քա­րի ո­րո­նում­նե­րը... Տն­տե­սա­կան և քա­ղա­քա­կան ճգ­նա­ժա­մը մի կողմ դրած, ին­չի՞ հետևից են ըն­կել իմ­քայ­լա­կան իշ­խա­նիկ­նե­րը։ Ձեռ­նար­կում­նե­րը, այդ թվում ընտ­րո­ղա­կան թի­րա­խա­վո­րում­նե­րը, օ­դից բու­սած դա­տա­կան վա­րույթ­նե­րը, դա­տա­վոր­նե­րի նկատ­մամբ ճն­շում­նե­րը (ոչ միայն նրանց), ա­րամ­հա­րու­թյու­նյան­նե­րին կա­շա­ռե­լը և հան­ցա­գործ պի­տա­կա­վո­րելն ու ինք­նա­մե­կու­սա­ցում ա­պա­հո­վե­լը ոչ միայն ան­ջր­պետ են հան­դի­սա­ցել հան­րու­թյան, հպարտ քա­ղա­քա­ցու և կա­ռա­վա­րող օ­ղակ­նե­րի միջև, այլև եր­կիրն են գցել տե­ղապ­տույ­տի մեջ։
«Ոնց սկ­սել եք սեր­ժե­րի հետ, ը­տենց էլ ա­վար­տե­լու եք». վար­չա­պե­տի հեր­թա­կան քի­նախն­դիր ձևա­կեր­պու­մը ոչ այլ ինչ է, ե­թե ոչ սե­փա­կան վա­խի ինք­նա­չա­փում։ Ըն­դու­նենք` սխալ եմ շա­տե­րի նման։ Իսկ ո՞նց են պատ­կե­րաց­նում քչե­րը։ Ինչ­պե՞ս են վեր­ջը տա­լու։ Բան­տե՞րն են լց­նե­լու, սնան­կաց­նե­լու՞ են` ում ու­զեն, ինչ­պես կա­մե­նան ար­տաք­սե­լու՞ են։ Մի բան պարզ է` չեն հետևում վի­ճա­կագ­րու­թյա­նը. մինչ ի­րենց «մտ­րա­կում­նե­րը», հո­ժա­րա­կամ ար­տա­գաղ­թել են ոչ քչե­րը` որ­պես հետևանք թող­նե­լով են­թադր­վող ներդ­րում­նե­րի բա­րակ թե­լի պր­կու­մը։
Հե­ղա­փո­խա­կան վար­չա­պետն ար­դյո՞ք ար­դյու­նա­վետ ու­ղեգ­ծում է հան­րա­պե­տու­թյան 2-րդ և 3-րդ նա­խա­գահ­նե­րի «մնա­ցուկ­նե­րի» հար­ցում, և ով­քե՞ր են նրանք։ Այն պե­տա­կան այ­րե­րը, որ հի­մա էլ կան կա­ռա­վա­րու­թյու­նու՞մ, թե՞ «թո­շա­կի» ան­ցած պաշ­տո­նյա­նե­րը։ Չընկ­նենք թվե­րի և թվա­բա­նու­թյան հետևից, լի­նենք կարճ ու կոնկ­րետ։ Ակն­հայտ է` այ­սօր­վա կա­ռա­վա­րու­թյան ող­նա­շար պա­հող­նե­րը, ու­զենք թե չու­զենք, «հին» տա­րի­նե­րից ե­կող «հին» մար­դիկ են, ո­րոնց շու­քի տակ կրթ­վում, հղկ­վում և աչ­քա­բաց­վում են մի խումբ քայ­լա­կան­ներ։ Նրան­ցում, ան­շուշտ, կան հա­տու­կենտ կիրթ, խոս­տում­նա­լից ե­րի­տա­սարդ­ներ և լի­քը 5-6-տո­ղա­նոց կեն­սագ­րու­թյուն ու­նե­ցող­ներ, ո­րոն­ցից հան­րու­թյան շա­լա­կը դեռ չի ուղղ­վել։
Ի՞նչ կլի­նի, ե­թե վա­ղը կա­ռա­վա­րու­թյու­նում չլի­նեն Ա­շոտ Ջան­ջու­ղա­զյա­նը, Մհեր Գրի­գո­րյա­նը, Գևորգ Խա­չատ­րյա­նը, Դա­վիթ Տո­նո­յա­նը, Զոհ­րաբ Մնա­ցա­կա­նյա­նը, Ար­թուր Ջա­վա­դյա­նը, Ֆե­լիքս Ցո­լա­կյա­նը, Ար­թուր Դավ­թյա­նը և այլք։ Բա­ցառ­ված չէ։ Ան­կան­խա­տե­սե­լի ո­րո­շում­նե­րի ա­կա­նա­տեսն ենք ար­դեն եր­կու տա­րի։ Չենք զար­մա­ցել աշ­խա­տան­քից ա­զատ­ման և նշա­նակ­ման հրա­ման­նե­րը լսե­լով փո­ղոց­նե­րից, հրա­պա­րակ­նե­րից։ Գո­հա­նանք, որ կադ­րա­յին փո­փո­խու­թյուն­նե­րի կուլ­տու­րան, ի վեր­ջո, մուտք գոր­ծեց։ Հիմ­քը մե­կընդ­միշտ և վերջ­նա­կա­նա­պես ԱԺ-ում տա­պա­նա­քա­րի տես­քով փոր­ձեց դնել «Իմ քայ­լը» խմ­բակ­ցու­թյան ղե­կա­վար, մշա­կույ­թի նախ­կին նա­խա­րար Լի­լիթ Մա­կուն­ցը։ Կա­ռա­վա­րու­թյան հարց ու պա­տաս­խա­նի ժա­մա­նակ նա կոնկ­րետ ա­ռա­ջար­կու­թյուն ա­րեց. «Կա­ռա­վա­րու­թյու­նում գե­րակշ­ռող մե­ծա­մաս­նու­թյու­նը նա­խորդ իշ­խա­նու­թյուն­նե­րից են, անհ­րա­ժեշտ է բո­լո­րին ա­զա­տել, ո­րով­հետև մեր հաս­ցեին ար­վող քն­նա­դա­տու­թյուն­ներն ու դժ­գո­հու­թյուն­ներն ի­րեն­ցով է պայ­մա­նա­վոր­ված»։
Տեմ­պի տակ չըն­կած Փա­շի­նյանն ա­ռա­ջին ան­գամ դի­վա­նա­գի­տու­թյուն խա­ղաց. «Մեր նպա­տա­կը հնե­րին նո­րե­րով փո­խա­րի­նե­լը չէ, ե­թե նրանք պրո­ֆե­սիո­նալ են։ Մենք հնա­րա­վո­րու­թյուն ենք տվել, որ­պես­զի մար­դը, պաշ­տո­նյան իր ներ­սում փոխ­վի, վե­րա­փոխ­վի»։ Կա­վե­լաց­նեի` իմ­քայ­լա­կա՞ն դառ­նա։ Բա որ չդառ­նա՞։ Դա էլ ենք տե­սել և գի­տենք նաև վար­չա­պե­տի գր­պա­նում պահ­ված պա­տաս­խան-պատ­ճա­ռա­բա­նու­թյու­նը. «Պարզ­վում ա, որ է­սօր կան մար­դիկ, ո­րոնց, ա­յո՛, հե­ղա­փո­խու­թյու­նից հե­տո շատ-շատ հան­գա­մանք­նե­րով մենք բե­րել ենք պաշ­տոն­ներ ենք տվել, վս­տա­հու­թյուն ենք տվել։ (Վս­տա­հու­թյու­նը կո­մու­նալ վճա­րը չէ, որ օգ­նու­թյան տես­քով տաս` տե­ղին-ան­տե­ղի, հե­տո կնոջդ հետ գտ­նես լա­վա­գույն բա­նաձև հետ ու­զե­լու. պե­տու­թյան կող­մից փո­խանց­ված X գու­մա­րը, որ դուք ստա­ցել եք, բայց ի սկզ­բա­նե չպետք է ստա­նա­յիք, նույն գու­մա­րի չա­փով փո­խան­ցում կա­տա­րեք կո­րո­նա­վի­րու­սի դեմ պայ­քա­րի հիմ­նադ­րա­մին կամ ա­վե­լի ճիշտ է տվեք անվ­ճա­րու­նակ ձեր հարևան­նե­րին, ծա­նոթ-բա­րե­կամ­նե­րին- Վ. Մ.)։ Պարզ­վում ա, դրանց էլ ա դուր ե­կել օ­տար կո­շիկ­նե­րի հա­մը։ Եվ երկ­րի բարձ­րա­գույն պաշ­տո­նյա­նե­րը, ով գտն­վում են վար­չա­պե­տի ու­ղիղ հրա­մա­նա­տա­րու­թյան ներ­քո, վար­չա­պե­տի թի­կուն­քում` ստեղ-ըն­դեղ կո­շիկ­ներ են լի­զել օ­տա­րերկ­րա­ցի­նե­րի ու դրա հա­մար ա, որ վզա­կոթ­նե­րին տա­լով, տվել եմ-հա­նել եմ գոր­ծից ու ճիշտ եմ ա­րել»։ Ժո­ղովր­դա­վար երկ­րում ժո­ղովր­դի կող­մից ըն­տր­վա­ծը, որ­քան էլ ա­ռիթ ու­նե­նա, չպետք է դուրս գա է­թի­կա­յի շր­ջա­նակ­նե­րից, պո­ռո­տա­խո­սի, նման բա­ռա­պա­շա­րով կիս­վի հան­րու­թյան հետ` ան­հաս­ցե, ընդ­հան­րա­կան։ Նման ար­տա­հայտ­չաձևը ա­ռանց նշա­նա­ռու­թյան կրա­կել է հի­շեց­նում։ Այս դեպ­քում չեն սխալ­վում նրանք, ով­քեր Փա­շի­նյա­նի խոս­քը վե­րագ­րում են բո­լո­րին։ Բայց մենք գի­տենք, որ ի­րա­կա­նում այդ­պես չէ։ ՈՒ գի­տենք նաև, որ աշ­խա­տան­քա­յին ո­լոր­տում ան­հա­մա­ձայ­նու­թյուն­ներ ու­նե­նա­լու և քայ­լա­կան­նե­րի քա­ղա­քա­կան գծին չզու­գա­հեռ­վե­լու պատ­ճա­ռով նկա­տե­լի պաշ­տո­նյա­ներ ինք­նա­կամ են հե­ռա­ցել, ա­զատ­վել ի­րենց դի­մու­մի հա­մա­ձայն կամ, որ չի բա­ցառ­վում, կանչ­վել են «մար­տա­գորգ» ու լսել` սի­րա­հո­ժար դի­մում գրիր, թե չէ «կա­ցինս հրեն սրած, գնամ բե­րեմ, ծառդ կտ­րեմ»։
Աղմ­կոտ հրա­ժա­րա­կան­նե­րի սկիզ­բը դրեց թավ­շյա շր­ջա­գա­յու­թյուն­նե­րի ըն­թաց­քում հե­ղա­փո­խու­թյան ա­ռաջ­նոր­դին կրն­կա­կոխ ու­ղեկ­ցող Վա­լե­րի Օ­սի­պյա­նը։ Հաս­տատ վս­տա­հու­թյուն էր ներ­շն­չել, որ նա նշա­նակ­վեց ոս­տի­կա­նա­պետ, այ­նու­հետև վար­չա­պե­տի խոր­հր­դա­կան։ Մնա­ցա­ծը մնաց կու­լիս­նե­րի հետևում։ Միայն ի­մա­ցեք, որ նոր նշա­նակ­ման պա­հից Օսի­պյանն աշ­խա­տան­քի չի գնա­ցել... ու պաշ­տո­նա­թող է ե­ղել։ Երկ­րի ղե­կա­վա­րի «պարզ և թա­փան­ցիկ» աշ­խա­տաո­ճը հա­սավ Ար­տակ Զեյ­նա­լյա­նին, Ար­թուր Վա­նե­ցյա­նին, Վլա­դի­միր Կա­րա­պե­տյա­նին, Գևորգ Ա­ճե­մյա­նին և այ­լոց։ ՈՒ դար­ձյալ` ոչ ձայն, ոչ ծպ­տուն, չհաշ­ված կցկ­տուր նա­խա­դա­սու­թյուն­նե­րը։ Խո­սե­լու և գոր­ծե­լու ժա­մա­նա­կը դեռ չի հա­սու­նա­ցել, խմոր­ման փու­լում է։ Ա­սա­ցի` սպա­սո­ղա­կան դա­դար, հի­շեց­նե­լով խոս­քի ար­ժե­քը. «Աս­ված մի բա­ռով եր­բեմն մարդ հան­ճար է, եր­բեմն` հի­մար»։
Փի­լի­սո­փա­յու­թյան այս շար­քից իր ան­ձի վրա ու­շադ­րու­թյուն հրա­վի­րեց ա­վիա­ցիա­յի գծով վար­չա­պե­տի խոր­հր­դա­կան Հա­կոբ Ճա­ղա­րյա­նը։ Նա, մինչ պաշ­տո­նա­թող լի­նե­լը, հա­մա­կար­գում տի­րող մտա­հո­գիչ ի­րա­վի­ճա­կի և դրա­նից դուրս գա­լու իր տե­սա­կետ­նե­րի մա­սին զե­կու­ցե­լուց բա­ցի, գրա­վոր խոսքն ա­վար­տել է այս­պես. «Բա­րե­փո­խում­նե­րը չկա­տա­րե­լու դեպ­քում հար­գեք աշ­խա­տան­քից ա­զատ­ման իմ դի­մու­մը»։
Ա­հա­զան­գը չկարևոր­վեց։ Անձ­նա­կա­նը հան­րա­յին շա­հից գե­րա­դա­սող Փա­շի­նյա­նի հա­մար իր սի­րե­լի կադ­րի` ա­վիա­ցիա­յի կո­մի­տեի նա­խա­գահ Տաթևիկ Ռևա­զյա­նի կր­թու­թյու­նը, փորձն ու մաս­նա­գի­տա­կան կա­րո­ղու­թյուն­ներն ա­վե­լին էին, քան պրո­ֆե­սիո­նալ­ներ, 12.08.2019 թ. ի­րենց դի­մու­մի հա­մա­ձայն պաշ­տո­նա­թող ե­ղած Վահ­րամ Սա­յա­դյա­նի, Հա­կոբ Ճա­ղա­րյա­նի ու նրանց նման նվի­րյալ­նե­րի դե­րա­կա­տա­րու­թյու­նը միա­սին վերց­րած։
Ա­սում են, փոր­ձա­ռու օ­դա­չու Հ. Ճա­ղա­րյա­նի ազ­նիվ պահ­վածքն ու հա­մար­ձա­կու­թյու­նը (հան­դես է ե­կել տար­բեր լրատ­վա­մի­ջոց­նե­րով) է­ժան չեն նս­տի. ու­ժա­յին կա­ռույց­նե­րի փնտր­տուք­ներն սկս­ված են։
Լռեց­նել, թի­րա­խա­վո­րել, հե­տապն­դել, ծե­փել ու «սա­մա­սու­դի» են­թար­կել կա­րող ես` մե­կին, եր­կու­սին, տա­սին..., 1-ին ան­գամ, եր­կու ան­գամ, տասն ան­գամ, բայց` ո՛չ ժո­ղովր­դին։ Կա­րող ես սար­կաս­տիկ տո­նով ա­մեն ինչ ա­սել, բայց... «ա­տե­լու­թյան խոս­քը մեզ պետք չի, պետք չի, որ դուք էդ մարդ­կանց տես­նե­լիս կանգ­նեց­նեք, հայ­հո­յեք, ա­մո­թանք տաք... Մեղմ ժպ­տա­ցեք և ան­ցեք։ Թող ի­րենք մնան, տա­պակ­վեն ի­րենց յու­ղի մեջ»։ Օ­հո՜, Էս ինչ­քա՜ն ես փոխ­վել, վե­րա­փոխ­վել։ Նան­սե­նյան ինչ­պի­սի՜ մո­տե­ցում։ Հա­վա­տա՞նք։ Ի­հար­կե` ոչ։
Վա­հե ՄԵ­ԼԻ­ՔՅԱՆ
Դիտվել է՝ 22948

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ

s="addthis_toolbox addthis_default_style " addthis:url="http://www.irates.am/hy 脭卤脰鈧愃/1422040721">

Բաժնի բոլոր նորությունները »

Ծաղրանկարչի կսմիթ

Բիզնես համագործակցություն պետության հովանու ներքո
Բիզնես համագործակցություն պետության հովանու ներքո