«Գնա՛, հեռացի՛ր, ազատիր մեզ քո գաղջ ու մահաբեր ներկայությունից»

«Մենք մեր երկրի վրա թափված աղետների հեղինակը չենք»:

Նիկոլ ՓԱՇԻՆՅԱՆ

09.05.2022 թ.

«ՀՐԱԺԱՐԻՄՔ»

Փորձեմ շատ հակիրճ մեկնաբանել Կապիտուլյանտի՝ հանրության աչքերին (գրեմ նրան հասկանալի մայրենի լեզվով՝ թուրքերեն, toz, իմա՝ փոշի) թոզ փչելու էժանագին արդարացում-մենախոսությունը:
Միակ բառը, որ հաջորդում է «Մենք մեր երկրի վրա թափված աղետների հեղինակը չենք» նախադասությանը, «հրաժարիմք»-ն է:
Միջազգային հանրությանը «Կապիտուլյանտ» մականունով հայտնի սուբյեկտը «Հայրենական Մեծ Պատերազմում տարած հաղթանակի 77-րդ տարեդարձի առիթով» «Սիրելի հայրենակիցներ»-ին, «Սիրելի ժողովուրդ»-ին հասցեագրված մայիսի 9-ի ուղերձում երկրորդ անգամ հնչեցրեց սույն հրապարակման բնաբանը դարձած «հրաժարիմք»-ը:

«Ընտրություններից հետո դրանց բռնելու եմ, սաղին շինելու եմ» գռեհկաբանության թերուս հեղինակը, պատասխանատվությունից խուսանավող վկայակոչված բարձրաձայնումն առաջին անգամ արտաբերեց վերջերս «Քաղաքացու օր» տոնի կապակցությամբ:
Մի՛ երկմտեք, սխալ չկա: Գիտեմ՝ որևէ «տոնի» առնչությանբ արտահայտվելիս չի կարելի ասել՝ «կապակցությամբ»: Բայց ես խոսում եմ մեռելածին «արժեքներից», որոնք այնքան էին խորովածա-քյաբաբային զկռտոց-բխկոցներով ներծծված, իրենց արարողի նման այնքան էին սնամեջ ու շինծու, այդ թվում և «Քաղաքացու օրը», որ դեռևս չբեղմնավորված հոգոցն հանգուցելոց եղան:

(Չպետք է անտեսել իրողությունն ու բոլոր պատեհ առիթներով նաև փաստել՝ հազարավոր ոստիկաններով պահպանվող եզակի այս բրածոն, ՀՀ վարչապետի աթոռի բարձրությունից, միայն մեր երկրի ներսում է հոխորտում ու սպառնում: Բայց երբ հիշյալ պոռոտախոս евнух-ին իր յոթ պորտով առավոտից-իրիկուն «շինում» է Էրդողան-Ալիև դուետը, մաշված-քայքայված այս «շինանյութի» ծպտունն էլ դուրս չի գալիս):

Անչափ կարևոր մի վրձնահարված սույն հողաթափիկի դիմապատկերին. սա ընկնավորության նոպայի մեջ է հայտնվում «կապիտուլյանտ» բնորոշումը լսելիս:
Պատերազմից հետո դեմ առ դեմ երեսին շպրտված «սյունյաց ողջու՜յն»-ն անգամ ընդունեց հավուր պատշաճի, որքան էլ տարօրինակ է՝ համակերպվող ժպիտով, ու չհակադարձեց, թե՝ դո՛ւք եք «սյունյաց ողջու՜յն»-ը:

Բայց «կապիտուլյանտ» ասվածը սրա վրա իսկական կարմիր լաթի ազդեցություն է թողնում: Ըստ ռուսի՝ как базарная баба, «քշտում» է թևքերն ու, Պարոնյանի լեքսիկոնով, «պոռում-ճչում»՝ «կապիտուլյանտն էլ եք դուք, հողատուն էլ»:
Դեմքի դիվային արտահայտությանը շաղախված, իր իսկ բնորոշմամբ՝ վնգստոցներով, փորձում է կանխել քաղաքական հակառակորդներին, որ հանկարծ ու չհասցնեն հնչեցնել իրեն ծննդականով տրված անվան շարունակությունը դարձած երկրորդ բաղադրիչը՝ հո՜-ղա՜-տու՜:

«ԵՍ ԸՆԴԱՄԵՆԸ ՀԱՅՏՆԻ ԵՐԿՅԱԿԻ ԶՈՀՆ ԵՄ»

Կարդանք «Հրաժարիմք»-ի ենթատեքստը. Ժողջան, այսօր մեր երկրին պատուհասած աղետի պատճառը ոչ թե ես եմ, այլ նախկինները:
Այդ նրանք էին, որ.
ա) տարիներ առաջ, իմ կամքից անկախ, ինձ դարձրին Բաղրամյան 26-ի հաճախորդ: Դե, ես ի՞նչ, գյուղից եկած, աշխարհի չարից-բարուց անտեղյակ խեղճ տղա էի, համարյա՝ Գիքոր: Բայց, հակառակ Նար-Դոսի (թե՞ Թումանյանի) գրական հերոսի, լավ գիտեի, որ աղքատությունը մեր գլուխներում է: Կարողացա հաղթահարել:
Այդ պրոցեսին, այն է՝ աղքատությունը հաղթահարելուն զուգահեռ չզգացի-չնկատեցի, թե Բաղրամյան 26-ի տերերն անմեղիս ոնց «նստեցրին» «կանաչ» ասեղի վրա ու ոնց դարձրին մամոնայի գերին:
բ) Իսկ հետո՜… Եղավ 2018-ը:
Ինձ թշնամի լրատվամիջոցները վայրահաչում էին. «Պարզ է, թե 3-4 թմրամոլ ու մի քոսոտ շուն հետևից գցած, ինչու է Գյումրիից քայլում Երևան»:
Նման ԶԼՄ-ները փորձում էին մանիպուլացնել հանրության գիտակցությունը, թե «լավ իմանալով նրա (նկատի ունեին ինձ) արատավոր ու գործ տվող միջուկը, էն գլխից հասկացանք՝ «առնել-ծախելու» սովոր դուրսպրծուկը (ասել է՝ ե՛ս, որ կյանքում ոչ առել եմ, ոչ էլ ծախել, ե՛ս, որին բոլորը մուծվել են ինքնակամ) գնվել է համապատասխան ուժերի կողմից (ակնարկում էին անգլո-սաքսական և թուրքական գաղտնի հետախուզական ծառայություններին), գալիս է քանդելու, փոշիացնելու երկիրը, գալիս է Արցախը ծախելու»:
Ես թքած ունեի բոլոր քննադատությունների ու ինձ չընդունողների վրա: Ո՛չ կեղեքում էի, ո՛չ էլ թալանում:

Ավելին՝ ինքս էի բաժանում: Ճիշտ է, տրվող գումարները գունավոր հեղափոխության նպատակին ծառայելուն էին կոչված: Սակայն կարող էի, չէ՞, յուրացնել: Ո՞վ էր ձեռքս բռնողը: Բայց ես գործում էի Մեծ տվողի նման:
Ես, մարդկության Փրկչի օրինակով, սուսուփուս քայլում էի դեպի նպատակ:
Որքան էլ ի սկզբանե գիտեի վերջնարդյունքը, այնուամենայնիվ, եթե անկեղծ՝ ինքս էլ չհասկացա, թե որ արժանիքիս համար ինչ-ինչ անտեսանելի ուժեր ՀՀ վարչապետի աթոռը խոթեցին բուռս: Որքան էլ անհավատալի էր, բայց հեքիաթի բախտի ղուշը թռա՜վ-թռա՜վ ու նստեց գլխիս:
ՈՒրեմն հենց ե՛ս էի երկնքի ընտրյալը:
Դե արի ու հասկացրու հակառակորդներիդ, որ մերօրյա փրկչի դերը ճակատագրով քեզ է վերապահված: Պողոսի անձնագիր ունեցողներն իհարկե հավատացին և ընդունեցին, որ հենց ե՛ս եմ դառնալու կեղեքված էս ազգի փրկիչը:
Հենց ե՛ս պետք է թագավորեմ ավերակների վրա:
Հայտնի հերոսի (կներեք մոռացել եմ ով էր) օրինակով ո՛չ թե կանչեցի՝ «ես աւերակացս ու՞մ թագաւորեմ», այլ ազնվությամբ հայտարարեցի՝ քայքայված այս երկրում ստիպված եմ ամեն ինչ սկսել իմ կետից:
Վայրահաչողները հակադարձեցին՝ Արցախն է տալու:
Ես ասում էի՝ ցանկացած կարգավորում պետք է ընդունելի լինի Հայաստանի, Արցախի և Ադրբեջանի ժողովուրդների համար, օպոնենտներս հայտարարում էին՝ սիրտը Նոբելյան մրցանակ է ուզում:

Ես բղավում էի՝ Արցախը Հայաստան է և վերջ, իրենք եզրակացնում էին՝ մտածված պաատերազմ է հրահրում:
գ) Նախկիններն էին, որ 2020-ի 44-օրյան աննկատ գցեցին գրպանս:
Քոչարյանն ու Սերժն են պարտվել պատերազմը, ոչ թե ես:
Նրանք են կապիտուլյսնտն ու հողատուն:
Նրանք են հանձնել Արցախի 75 տոկոսն ու յոթ շրջանները: Պարզապես կոտրեցին իմ գլխին:
դ) Եռակողմ փաստաթու՞ղթը: Այն պատրաստ է եղել դեռևս Ռոբա-Սերժական երկյակի կառավարման օրերից: Ես ի՞նչ: Որ ասեմ՝ մեղավորը Հրայր Թովմասյանի գրիչն էր, կծիծաղածեք, չէ՞:

Եթե միայն ժամանակին իմանայի, թե հեռահար ի՜նչ նպատակ էր հետապնդում «Գրիչ» օպերացիան…
Այնպես որ, 2020-ի նոյեմբերի 9-ի ուշ երեկոյան ստորագրված պայմանագիրն ինձ հետ որևէ առնչություն չունի: ՈՒզում եք հավատացեք, ուզում եք՝ ոչ. այն վաղուց էր պատրաստ: Ես ընդամենը վավերացրել եմ:
ե) Զոհերի, գերիների, հաշմանդամների մասով. նախկինների սեղանին դրեք ձեզ հուզող բոլոր հարցերն ու նրանցից պահանջեք պատասխանատվություն: Այդ բոլոր աղետները նրանք բերեցին ազգի ու երկրի գլխին:
Ես մեղավոր չեմ:
Ես ընդամենը հայտնի երկյակի զոհն եմ:

ՆԱ ԱՊԱԳԱ ԿԱՊԻՏՈՒԼՅԱՆՏԻ ՀԵՏ ՈՒ ԿԱՊԻՏՈՒԼՅԱՆՏԻ ՆՄԱՆ ՉԷՐ ՔԱՅԼՈՒՄ

Անլու՞րջ ստացվեց: Ես էլ եմ նույն կարծիքին: Բայց երբ հարցերը քննարկվում են քյաբաբ-խորովածի սիրահար «ոմն»-ի ալկոհոլախառն զկռտոցային տիրույթում (վկա մայիսի 4-ին ՀՀ ԱԺ-ում կառավարության հետ հարցուպատասխանի ժամանակ այդ սուբյեկտի զկռտոց-բխկոցներով արձակած ձայնարկություններն ու անհասկանալի ծափերը), այլ կերպ չես կարող շարադրել ասելիքդ:

Ի՜նչ լրջություն, երբ ՀՀ վարչապետի աթոռին թառած օբյեկտը երկրի, ազգի համար ցանկացած բախտորոշ խնդիր դնում է խոհանոցային սեղանին, հարմարավետ տեղավորվում աթոռին և թուքը կուլ տալով ամենայն մանրակրկիտությամբ քննարկում խոզի միսը վառել-չվառելու նրբությունները, երկար-բարակ խրթնաբանում Արցախի նշաձողն իջեցնելու մասին, հարցը մատուցում որպես միջազգային հանրության պահանջ ու փորձում մանիպուլացնել հանրության գիտակցությունը:
Խոսում է, խոսում, խոսում ու ի՞նչ: Ալկոհոլից քայքայված ուղեղը թույլ չի տալիս ավարտել նախադասությունը: Արտահայտած մտքերն էլ իր նման կիսատ-պռատ են, անկապ, անհասկանալի: Խրթնաբանում է, ստեպ-ստեպ էլ բխկում և լիքը լցված ստամոքսի արտադրած գազերը բերանից բաց թողնում: Հակաէսթետիկ գխտոցներով ձգում է պաուզան ու լռում է իր համար «բարձր դռնից» հնչող «առանց բանակ Հայաստան» ձևակերպման մասին:
Կռահեցիք, չէ՞, Էրդողան-Ալիևի պահանջն է: Ըստ այդ դուետի՝ «առանց բանակ Հայաստան» կլինի, բա՞յց… առանց Կապիտուլյանտ Հայաստան չի լինի:

Բրիտանա-թուրքական շահերն են այդպես թելադրում: Իզուր ե՞ն, Չարենցի ասածով՝ «կամա՜ց-կամա՜ց» սնել, պարարտացրել ու քայլեցրել իրենց մարիոնետին:
Իսկ դուք ասում եք՝ լրջություն:
Ի՜նչ լրջության մասին է խոսքը, երբ հայտնի թշվառականը մինչ օրս էլ փորձում է նմանվել Մեծ Քայլողին:

Հա՛, նա էլ էր քայլում: Քայլու՜մ էր, քայլու՜մ էր, քայլու՜մ էր… նույնիսկ ջրերի վրայով: ՈՒ ո՛չ շարասյուն ուներ (անգամ հինգերորդ), ո՛չ էլ աշխարհակործան կենտրոններից ստացած միլիոններ: Ծակվելով ու ձեռքն ընկածն էլ քիթը խոթելով չէր քայլում:
Ագահաբար քյաբաբ ու խոզի խորոված էլ ներս չէր տալիս, չէր հարբում: Սմարթֆոններ ու դոլարներ էլ չէր բաժանում: ճանապարհների խաչմերուկներում տեղադրված նկարահանման խցիկներն էլ կնոջ հագից հանած «տռուսիկով» չէր ծածկում: Նրա առաջ խոնարհվողներն ու նրան հետևողներն էլ սատանայապաշտներ, ԼԳԲՏ-ական բարոյալքվածներ ու Աստծուց մերժվածներ չէին:

Որտեղով Նա էր քայլում, հիվանդն էր առողջանում, կույրը՝ տեսնում, համրը՝ խոսում:
Նա ապագա կապիտուլյանտի հետ ու կապիտուլյանտի նման չէր քայլում:
Նա երիտասարդությանը գիտակցաբար մահվան չէր ուղարկում, հայրենիք չէր ծախում, իր երկրի դռները թշնամու առաջ չէր բացում:
Նա ո՛չ թե պառակտում, խառնակչություն, սուտ, ո՛չ թե մահ ու դագաղներ, ո՛չ թե կորուստ ու ողբերգություն էր շաղ տալիս, այլ կյանք, հավատ, հույս, սեր, լույս:

Փիրուզա ՄԵԼԻՔՍԵԹՅԱՆ
Հ.Գ.1. Հասել ենք լինել-չլինելու սահմանագծին: Արժեզրկված է ամեն բան: Հարմարեցված Կապիտուլյանտի և ակամա Կապիտուլյանտուհու մտածողությանն ու քիմքին: Մի մարմին դարձած այր ու կին, ուժային համապատասխան կենտրոնների ուղղորդմամբ, շարժման մեջ դրեցին այնպիսի դիվային մեխանիզմ, որը գործում է մեր պետության ու պետականության, ազգային արժեքների, հայի ազգային ինքնության դեմ:
Ազգը միավորելու փոխարեն, սրանք խեղեցին-պառակտեցին հասարակությունը: Նախ՝ բաժանեցին սևերի ու սպիտակների, հետո շերտավորեցին և միմյանց ոչնչացնելու մոլուցքը մտցրին կոլեկտիվներ, ընկերական ու բարեկամական շրջանակներ: Սրանց ծնած-սնած խառնակչության ոգին մտավ անգամ ընտանիքներ:
Զավակը դուրս եկավ ծնողի, եղբայրը՝ եղբոր, հայը՝ հայի դեմ:
Մարդկանց մեջ արթնացրին ստոր բնազդները:
Այսօր Հայաստանում շրջում է 37-ի սողացող շունչը:
Արցախն ազատագրած հերոսների դեմ տրամադրվածները միալար տխրահռչակ երկյակի երգն են երգում՝ Արցախի մնացած բեկորն էլ տանք ու անխռով ապրենք:
Դաժան է, իհարկե, բայց սա է մեր օրերի քրոնիկոնը:

Հ.Գ.2. Ապրել ես սողալով:
Սողալով էլ շարունակում ես անպետք գոյությունդ՝ բերանքսիվայր, գլխավերևումդ էլ հազարավոր ոստիկաններ ու դիպուկահարներ:
Մի՞թե պարզ չէ, որ այլևս իշխանություն չունես, որ դարձել ես այն, ինչ որ էիր քայլելուց (թե՞ քայլեցվելուց) առաջ: Ո՜-ՉԻ՜ՆՉ:
Քեզ մերժում են Հայաստանում, Արցախում, Սփյուռքում ու միավորված ասում են՝ ԳՆԱ՛, ՀԵՌԱՑԻ՛Ր, ազատիր մեզ քո գաղջ ու մահաբեր ներկայությունից:

Հեղինակի նյութեր

• «Կինոն հզոր զենք է, որը պետք է ճիշտ օգտագործել»
• «Կոյունլուների» մասին պատմող սերիալներն ու հաղորդումները հեռարձակեք
• «Տղե՛րք, սրանք ովքե՞ր էին, էս շեղաչքներին խառնեցի իրար»
• «Ո՛չ երանի էն առաջինին, ում օրոք կմահանա Շիրազը և կբարձրանա Ղարաբաղի հարցը»
• «Ո՛չ երանի էն առաջինին, ում օրոք կմահանա Շիրազը և կբարձրանա Ղարաբաղի հարցը»
• MADE IN TURKEY
• Չարենցից վառված «լղրճուկ սինլքորների», «հայվարա սանքյուլոտների» և «ֆրոնտից փախած դեզերտիրների» ժամանակները (կամ` Երկիր Նաիրիի տակ մնացած «լրբերը»)
• Էդգար Ղազարյանը Պարույր Սևակի «գործուն օգնությամբ» հաղթեց ոհմակացած բոլուկին
• Աթաբեկ Խնկոյանը ճիշտ էր` մի մուկ խոսեց իր հերթին… (այն էլ` քնձռոտ, փնթի մի մուկ)
• MADE IN TURKEY (մաս 16-րդ)
• Սերժից քշվածը
• MADE IN TURKEY (մաս 15-րդ)
• Արցախն անկախ եղե՞լ է, թե՞ չի եղել
• «Երկիր Նաիրիի» ֆոնին սելֆիներ արած քողընկեցը
• MADE IN TURKEY (մաս 14-րդ)
• ЭТО УЖЕ КЛИНИКА!
• MADE IN TURKEY (մաս 13-րդ)
• MADE IN TURKEY (մաս 12-րդ)
• MADE IN TURKEY (մաս 11-րդ)
• MADE IN TURKEY (մաս 10-րդ)

Մեկնաբանություններ