«Մի աչքը Արևմուտք կնայի, մյուսը՝ Արևելք»

Պարզվում է՝ ազգի կեսը հոգնել է նոր հեղափոխությունից ու քաոսից, զզվել՝ նախկինի անհաջող փորձից, կեսին էլ ձեռնտու է խաղաղ հանձնումների դարաշրջանը:

Երկու կեսերում էլ փոքրիկ մասեր կան. մի մասը մտածում է, որ սա Արևմուտքի ու Արևելքի, այլ կերպ ասած, ՆԱՏՕ-ի ու Ռուսաստանի կռիվն է, իրենք անելիք չունեն այդտեղ, չարժե զուր փետուր վառել, մի մասն էլ փակ տարածքներից ֆոբիա ունի, չի ուզում զրկվել կոմֆորտ կյանքից: Մի մասը գիտի, որ երկնքից էլ նոր ուժեր իջնեն, մեկ է, բան չի փոխվի, երկիրը ցեխում այնպես է խրվել, որ ոչ ոք չի կարող նրան դուրս քաշել, արդի տեխնիկան էլ չի օգնի, մտածում է՝ ավելի լավ է հիվանդին չշարժել, որ վերջին ողնաթելն էլ չկտրվի: Մի մասն էլ ուզում է ամեն ինչ փոխել այնպես, որ նոր զգեստը հարմարվի իրե՜ն:

Մի մասը վախենում է սև կոչվելուց, մի մասը՝ սպիտակից զրկվելուց:
Մի մասը՝ ապատիայի մեջ է, մի մասը՝ դեպրեսիայի:
Մի մասը ցնծում է պաշտոններից, կարևոր չէ՝ ինչ գնով,
մի մասը ողբում է անպտուղ:
Մի մասը սոսկում է թուրք կոչվելուց, մի մասն էլ հայի ծանր խաչից է փախչում:
Մի մասն անժամկետ շահ ունի ներկայից, մի մասի շահն էլ կիսատ է՝ նախկինից:
Մի մասը ՆԱՏՕ-ից շահ ունի, մի մասն էլ՝ Ռուսաստանից:
Մի մասին դուր է գալիս պարբերաբար ոռնալն ու հայհոյելը,
մի մասը լռություն է երազում:

Մի մասը երկիր էր գտել ու քսան տարի մնացել այնտեղ վտարանդի, ու նա այլևս Պողոս Պողոսյանը չէ, այլ՝ շլա՜նգ, անկարևոր բույս, մի մասն էլ կորուստներից հետո է դարձել հայրենատեր:
Մի մասն ուզում է կրակը վառ պահի՝ ֆեյքի եկամտաբեր գործն էլ չկորցնի, մի մասն էլ՝ գիշեր ու զօր ճառի այս ամենի մասին ու կոչվի վերլուծաբա՜ն:
Մի տեսակ էլ կա՝ էլ կորցնելու բան չունի, ինքը երկրինն էր, երկիրը՝ իրենը, ապրում էր դրանով: Նախկինի օրոք շրջապատ- ընկերության կեսն է կորցրել, ներկայի օրոք էլ՝ մյուս կեսը, ներառյալ՝ հարևան-բարեկամ, հավ-ճիվ, հարգանք-պատիվ, սեր ու միություն, երկուսի օրոք էլ՝ աշխատանք, որ զուտ գոյութենական չի, հոգևո՜ր է:
ՈՒ երբ այս ամենը գումարում ենք, ի՞նչ է ստացվում, հե՜չ…
Նա թքած ունի երկուսի վրա էլ:

Էլի մասեր կան՝ ներսում ու աշխարհասփյուռ:
Մի շատ փոքր մասն է միայն, որ կուզի զանգը կախել, այն էլ՝ այնքան ծանր է Հիպոկրատի գլխարկը, որ նժդեհյան արդար, մաքուր ու վեհ ձեռքերն են պակասում, որ բարձրացնեն, քի՛չ է խոկումը:
Պարոնյանը զուր չի երգիծել Աբիսողոմ աղայի մասին, ում մի աչքը Արևմուտք կնայի, մյուսն էլ՝ Արևելք, մի առվով այդպես էլ ջուր չի՜ հոսի:

ՈՒ քանի դեռ այսպես է, զանգը մնալու է գետնին ընկած, լեզվակն էլ՝ լուռ:
Իսկ ընդհանրապես, բարդ է հայի հետ, այդ ամենահակասական երևույթի. նա մեկ կշոյի գլուխդ, քեզ կբարձրացնի մինչև Օլիմպոս, մեկ էլ քացով կտա ու կթափի ողջ կաթը:
Կդողա՝ իր պատմության մի թերթիկն էլ կորցնելուց, մեկ էլ՝ կրակին կտա ողջ գիրքը:

Սուսաննա Բաբաջանյան

Մեկնաբանություններ