«Սյունյաց հողը անարատ է, թուրքի սերմը բույն չի դնի, անարմատ է»

Քաղաքի բարձունքին գտնվող «Թոզկապ» գերեզմանատունն ուղղակի դղրդում էր հրետանու պայթյուններից:
Քաղաքում էլ լսվում է, բայց այստեղ, ասես, հենց կողքիդ են հրանոթները պայթում:
Արձագանքը ուղիղ գծով է, սարից՝ սար, բարձունքից՝ բարձունք:
Դիմացը՝ հավասար գծի վրա, Իշխանասարի փառահեղ շղթան է, որի վրա թառել են թուրք-սելջուկների հրոսակախմբերը:

Արանքում ուրվագծվող Գորիսի ու Սիսիանի գյուղերի՝ Իշխանասարի, Ակների ու Վերիշենի սարերն են, Գորիսը՝ շքեղ փռված:
Մի պահ թվաց՝ ընդերքը շարժվում է, մեռյալների հուշաքարերը պոկվում են տեղից:
Իրականում՝ նրանց հոգինե՜րն էին խռովված, աչքերը՝ տագնապահար, ցավով ու հարցերով լի:
Դուրս գալիս՝ խնդրեցի մերոնց իրենց օրհնանքը տալ զավակներին, մեր բանակին, քաղաքին, ազգին, երկրին, հսկեն ու պահպանեն բոլորիս՝ վերին ուժերով:
Մայրս տագնապահար, տխուր գլխով արեց, հայրս, ինչպես միշտ, հուզմունքը հպարտորեն թաքցրած՝ հաստատեց:
Այնպես որ, ես գնացել էի նրանց օրհնանքի հետևից՝ լավ իմանալով իրենց միֆական ուժը, ինչպես՝ եթե Սուրբ Տաճար կմտնեի:

Արդեն տաքսու մեջ՝ պատուհանից նայեցի Գուսանի ուղղությամբ. Գուսան, դու՞ ինչ կասես… Գուսանը իր երգի տողով արձագանքեց. «Սյունյաց հողը անարատ է, թուրքի սերմը բույն չի դնի, անարմատ է»:

Նրան էլ խնդրեցի՝ Գուսան, շքավոր մնաս քաղաքիդ, ազգիդ, երկրիդ, տագնապած ննջեցյալներիդ, նրանց մազն էլ չծռվի, չխռովվեն հոգիները, քարերը տեղահան չլինեն դղրդյուններից…

Սուսաննա Բաբաջանյան
Գորիս

Մեկնաբանություններ