Ամբողջ կյանքը ապրել են միասին՝սկեսուրի հետ, ու հաճախ թվացել է, թե դա իր երազած կյանքը չէ, միշտ երրորդի ներկայությունը աղճատել է երջանկության մասին իր պատրանքները: Նրան անգամ նյարդայնացնում էր, թե ինչպես է սկեսուրը առանց ամանների հեղուկի ափսեները լվանում, առանց արդուկելու ո՜նց է կոշտ ձեռքերով հարդարում երեխայի շորերը, անգամ հոտ առնում, ամեն անգամ հիշեցնում է, որ կերակուրները սոխարածով չեփի, քանի որ երեխաները չեն սիրում, ու շատ-շատ բաներ, որ խաթարում էր կյանքը:

Նիկոլ, ես կարծում եմ, որ կարդալով այս վերնագիրը, դու իսկույն հասկացար, որ խոսքը քո մասին է, այլ կերպ չէր էլ կարող լինել, քանզի մարդկային ցեղի բոլոր ժամանակների մեծագույն դավաճանը դու ես։ Ես վաղուց արդեն սպասում էի, որ ուր որ է քեզ բնորոշ մեղսոտ համարձակությամբ խորհրդարանի հարթակից ականջ ծակող ֆալցետով կճչաս․ «Ես հպարտանում եմ, որ դավաճան եմ», և ՔՊ պատգամավորները, պատռտելով իրենց, որոտընդոստ ծափերով կթնդացնենն Հայրենիքի դավաճանի քո հպարտությունը։

Թշնամու «տրամաբանությամբ» նայում եմ Սյունիքի քարտեզն ու փորձում հասկանալ պատճառը. ինչու՞, այնուամենայնիվ, թուրքերը բուն Գորիսի տարածքում չեն թազնել՝ Որոտանի ու Շուռնուխի առանձին տաք ու բերրի հատվածները չհաշված:

Թուրքը որոշել էր գթասիրտ գտնվել, ու շուրջ 9-ամսյա էլեկտրականության անջատումից հետո, վերականգնել էր էլեկտրամատակարարումը։ Անցա պատշգամբ խնամքով սրբեցի պահարանի փոշին, ջրեցի ծաղկած գույզգույն մանուշակներս ու փոքրիկ կիտրոնի ծառը, որ Հադրութից մնացած հիշատակն էր։ Փոշեկուլով մաքրեցի ու լվացի ողջ տունը։ Տղաս անտեղյակ խաղաղ քնել էր, կոկորդումս ինչ-որ բան սեղմվեց, հոգիս ցավից մղկտաց, ես տղայիս ի՞նչ պիտի ասեմ:

Զբոսնում էի ծննդավայրովս, փնտրում էի ծանոթ մարդկանց, ծանոթ տները։

Չեմ հասկանում որոշ մարդկանց ուզածն ինչ է. նեղանձնական, պստլիկ ամբիցիաներով ու գաստրոնոմիական մթագնած ուղեղիկներով երկրի ու ազգի բախտ են ուզում վճռել...

Ամեն առավոտ շանս զբոսանքի եմ տանում ու առաջին բարև, բարի լույսն աղբամանների մեջ օրվա ապրուստը փնտրող տղամարդուն ենք տալիս:

Աստված մի արասցե, եթե թույլատրենք այսպես՝ Արցախ ու Հայաստան մաս-մաս հանձնելը շարունակվի, պատմությունը հայերիս մասին կարձանագրի, թե ինչո՞վ էր զբաղված առաջին հերթին՝ մտավորականությունը, երկրի շարժիչ ուժը՝ ուսանողությունն ու երիտասարդությունը:

Նվիրում եմ երբեմնի ծանոթիս` իր ծննդյան օրվա կապակցությամբ։

Առանց չափազանցության՝ ինչ-ինչ առումներով Լոռվա աղետը հիշեցրեց 88-ի երկրաշարժի ցավը: Ժողովուրդը ինքնասփոփանքի մի խոսք ունի՝ ինչ լինում է, թող ժեշտին լինի, մարդուն բան չլինի, ամեն ինչին ճար կա, մահը ճար չունի: