Արցախցիների վերադարձի հարցը միանշանակ պատասխան չունի, և պետք չէ անվերապահորեն խոսել դրա շահավետության մասին: Եթե այս ողջ էպոպեան սահմանափակվելու է սոսկ մի քանի հազար ճարահատյալ արցախցիների վերադարձով, որոնք անխուսափելիորեն վերածվելու են իտեգրացիոն պատանդների, ինչի դիմաց ադրբեջանական կողմն արդեն «լեգիտիմ» իրավունք է ձեռք բերելու տասնապատիկ անգամ ավելի «փախստականներով» բնակեցնելու՝ սկզբի համար Սյունիքը և ստանալու Նախիջևանն իրենց կապող առնվազն 4 ճանապարհ և այլն, իսկ մյուս արցախցիները «սեփական կամքով» (հիշեք բռնագաղթից հետո Արցախ այցելած ՄԱԿ-ի դիտորդական առաքելության նենգ եզրակացությունը) այդպես էլ զրկված կլինեն իրենց տներից ու կայքից, ապա ինքերդ գնահատեք իրավիճակը:

ՈՒղիղ մեկ ամիս է, ինչ բոլորիս աչքի առաջ գնդակոծվեց Արցախը, կամ` այն, ինչ մնացել էր Արցախից:

Ալիևը Ստեփանակերտում է ադրբեջանական դրոշ բարձրացնում։ Ի պատասխան՝ հայությունը սոցիալական ցանցերում Արցախի դրոշն է տեղադրում։

Աշխարհի մամուլը Արցախի վերացման, արցախցիների փախստական դառնալու, Ադրբեջանի և Թուրքիայի վայրագությունների մասին` լռում է։

Արցախի ապագան մեծապես կախված է այն բանից, թե ինչպես ենք մենք, որպես ժողովուրդ վերաբերվում հայկական երկրորդ պետության ղեկավարների թշնամական բանտարկության մեջ գտնվելու հանգամանքին։

Սիրելի բարեկամներ, Արցախում տեղի ունեցած ողբերգական իրադարձություններից հետո շատերը մեզ հարցնում են, թե ինչ է տեղի ունենալու «Հայաքվե»-ի հետ, արդյոք այն այլևս ժամանակավրեպ չի, արդյոք ամռան ընթացքում ստորագրահավաքի վրա դրված մեր աջակիցների ջանքերը ապարդյուն չէին:

Երբ գերտերությունների ղեկավարները միմյանց մեղադրում են Հայաստանին ու Արցախին դավաճանելու մեջ, այնքան էլ էական չէ, թե ով է ավելի ճիշտ, որքան այն, որ իրենք նաև մեր երկրում ձևավորված անբարենպաստ քաղաքական և բարոյահոգեբանական մթնոլորտի համատեքստում Արցախի հարցը իրենց համար համարում են փակված։

Արցախից վերջին դուրս եկողներից եմ։ Այդ օրերը մի բառով կարելի է անվանել մղձավանջ։ Թե ինչ տանջալից, անմարդկային օրեր էին, գուցե ոմանք մի օր գրեն, պատմեն այդ մասին, բայց ես ցանկություն չունեմ հիշելու դժոխային այդ տանջանքերը, հայրենի գյուղից մազապուրծ փախած ու Ստեփանակերտի կենտրոնական հրապարակում բաց երկնքի տակ օրեր լուսացնող մարդկանց դժոխային ապրումները, երբ ազ-երը չորս կողմից պաշարել էին Ստեփանակերտը, քաղաքի ծայրամասերում էին արդեն, անգամ նրանց տեսել էին «Ղարաբաղ Տելեկոմի» շենքի մոտ։

Привет. Меня зовут Арцах, и мне сейчас очень больно. Если честно, мне больно уже несколько десятков веков, но сейчас — особенно.