Հարևանուհուս եղբոր դին է եկել Ուկրաինայից. ռուս-ուկրաինական պատերազմի զոհ:

Ծնվեցի մի երկրում, ուր դարեր շարունակ խոսել են հաղթանակների մասին և դարեր շարունակ պարտվել: Այն ժողովուրդը, որ ինձ շունչ ու հոգի տվեց, զորավարներ ծնող ժողովուրդ էր: Ծնում էր զորավարներ ու նվիրում այլ ժողովուրդների: Այդ ժողովուրդներն էլ բանակներ ծնող ժովովուրդներ էին: Պարտվող ժողովրդի ծնած Զորավարները մեծ հաղթանակներ պարգևեցին բանակներ ծնող ժողովուրդներին: Գեորգի Խան անունով մի հայորդի Հնդկաստանն ազատագրեց անգլիացի գաղութատերերից և ասաց` վայելիր քո անկախությունը, իմ հնդիկ բարեկամ:

Մեկն ասել է. մյուսը լսել է. մեկ ուրիշն էլ վախից թաքցրել է սպասվող նախճիրի ու դավաճանության մասին:

Գուցե մտածելու տեղի՞ք տա էս ամենը, գուցե ինչ-որ մեկի դեմքին քմծիծաղ նկարի, չգիտեմ, բայց գրեմ:

Մի քիչ էլ ուսումնասիրելով երկնային գործերը, թե՝ որ ուղղությամբ են գլխներիս թափվում անարդար պատիժները, տեսա, որ այնտեղ էլ թեժ պայքար է գնում երկու տիրակալների միջև, համարյա՝ ինչպես մեզ մոտ:

Երբեմն միտքը գալիս է, բայց չգիտես՝ ոնց ձևակերպես: Առնվազն՝ ոնց ձևակերպես, որ քեզ գժի տեղ չդնեն: Օրինակ՝ միտքը եկավ. հայերի հիմնական ողբերգությունն այն է, որ իրենք չափազանց առողջ ժողովուրդ են: Առողջ՝ ֆիզիկապես:

Մարդ պետք է հաստատուն արժեքներով ապրել գիտենա: Ասացին, թե մարդասիրությունը, հայրենասիրությունը, բարությունը, գեղեցիկն ու հուզականը, հոգևորն այս աշխարհի արժեքներն են...։ Ապրեցի՜, ապրեցի դրանցով ու հասկացա դրանցից յուրաքանչյուրի արժեքը: Մի օր էլ երբ հասնում ես գիտակցական մի աստիճանի,հասկանում ես, որ չընկրկելդ տեսակ է, լավատեսությունդ և կամքդ բնավորություն, ուժեղ մնալը՝ գենետիկ ու ճակատագրական, սկզբունքներդ հիմնավոր, անխախտ և խորը, իսկ հոգիդ՝ հաստատուն... Թումանյանը կասեր՝ Իմ հոգին հաստատ է, ինչքան էլ ալեկոծություններ ունենա:

Այն տպավորությունն է, ասես, միջուկային զենքը վաղուց արձակվել է, ու մենք բոլորս կորցրել ենք խոսելու ընդունակությունը:

Արցախ ազատագրած գեներալ-մայոր մի հին ու բարի, ծայրահեղ պարկեշտ ու համեստ ընկեր ունեմ, ով վերջերս ՊՆ-ից աշխատանքից ազատվել է՝ առանց պատճառաբանության. ծանուցագիրն առավոտյան տեսել է իր աշխատասեղանին: