Եթե փորձենք հնարավորինս ճիշտ ձևով բնութագրել այսօրվա մեր հասարակության կյանքը, ապա, թվում է, որ այդ նպատակի համար «պարզունակություն» և «մակերեսայնություն» բառերն ամենից հարմարն են...

Ժամանակակից աշխարհում գործերի վիճակը շատ թե քիչ ճիշտ գնահատելու և գոյաբանական տեսակի որոշումներն ավելի հիմնավորված դարձնելու համար առաջին հերթին պետք է հասկանալ մարդկության պատմության հիմնական տենդենցները։

Սովորաբար մարդիկ ապրելու նպատակով տեղափոխվում են մի տեղից մի այլ տեղ՝ կյանքի ավելի լավ պայմաններ գտնելու նկատառումներով։

Հայաստանի և հայերիս թիվ 1 ներքին թշնամին՝ վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող Նիկոլ հայադավը, իր ոհմակի հետ միասին, շարունակում է պետական դավաճանությամբ Ադրբեջանին հայկական բնակավայրերի, Հայաստանի տարածքների հանձնման գործընթացը: Ինչպես արդեն նշել ենք, նա պետական դավաճանության մեջ, որպես հանցակիցներ, ներքաշել է նաև հայ ոստիկանի համազգեստ հագած ենիչերիներին և Հայաստանի արդարադատության նախարարության համապատասխան պաշտոնյաներին:

Միջագետքի քաղաքակրթական դերի գնահատման ժամանակ պետք է խորապես հաշվի առնել այն հանգամանքը, որ նման քաղաքակրթական առաջընթացը պետք է դիտարկել Հայկական լեռնաշխարհի և մի կողմից Զագրոսի լեռների ու մյուս կողմից էլ Լիբանանյան լեռների հետ որպես մի ամբողջություն։

Թույլերը և երբեմն էլ իներցիոն թյուրիմացությունների գերի հզորները պետք է որպես աքսիոմա ընդունեն, որ խառն ու բազմասպեկտ իրավիճակներում բազմակոմպոնենտ կամ վեկտորական որոշումներ կայացնելիս կարևորը շահերի ու կորուստների հանրահաշվական գումարի դրական լինելն է, այն էլ՝ ինչ-որ ընդունելի շեմից մեծ շահ ունենալու պայմանով։

Գոյության պայքարում առաջնակարգ ու վճռական նշանակություն ունի մասնակիցների ազդեցիկության աստիճանով որոշվող լիդերությունն ու նրա շուրջը առաջացող հիերարխիան, որն իր մաքուր ուժային տարբերակով արդեն գոյություն ունի կենդանական աշխարհում։

Մարդկության և աշխարհի զարգացման յուրաքանչյուր փուլ կամ պարադիգմ բնութագրվում է կյանքի համար անհրաժեշտ ռեսուրսների համար պայքարով , որի կոնկրետ արտահայտություններն էլ պայմանավորվում են մարդկանց ուժերի, հնարավորությունների ու ռեսուրսների բաշխումով։

Ժամանակին Կարլ Մարքսն ասել է, որ ոչ թե մարդկանց գիտակցությունն է որոշում նրանց կեցությունը, այլ ընդհակառակը` հասարակական կեցությունն է որոշում նրանց գիտակցությունը։

Ցանկացած իշխանության լրջությունը կարող է գնահատվել ստրատեգիապես հնարավորի, տակտիկապես անհրաժեշտի և նրա իրականացրած-կատարածի դրական ու բացասական արդյունքների հարաբերությամբ։