Հայաստանի նախագահի ընտրությունը մշտապես դիտարկվել է թիվ 1 քաղաքական միջոցառման համատեքստում` իր ենթատեքստում ունենալով փոփոխությունների, բեկումների և զարգացման ճանապարհների փոփոխման կամ շարունակության ընկալումը:

Հայաստանում տեղի է ունենում արժեքների «պատերազմ»: Մի կողմում մարդիկ են, որոնց համար գերագույն արժեքը եղել է իշխանության մեջ մնալը, լինելը կամ այնտեղ ամեն գնով հայտնվելը և այդ պատճառով էլ ինքնահաստատվում են ուրիշների հաշվին, գիշատչի բնազդով այլոց մղում են առաջին գիծ, իրենք հետ քաշվում, իսկ հետո, երբ այդ մարդիկ հայտնվում են ծայրահեղ ծանր վիճակում և ստիպված են լինում հեռանալ Հայաստանից, սկսում են նրանց ծաղրել, հեգնել, կասկածի տակ առնել նրանց հերոսությունը:

Այս դիմակայության ժամանակ պարզենք, թե ինչ տվեց մեզ երկրի անկախացումը: Տվեց ազատություն (կանաչ վարունգը հեզիկ պլպլում էր ազատ բոստանում), վերականգնեց մեր անկաշկանդությունը: Հրաշք է: Զի որքա՜ն էինք մենք կաշկանդուն` կախյալության տարիներին: Բաղդատենք սույնը երեք անվանակարգում. խաշկերույթ, ԱԺ ընտրություններ, կոռուպցիա:

Զգուշացե՛ք, վերոնշյալ նախաճաշը վտանգավոր է հոգեբանական տեսանկյունից: Իսկ հոգեբանական և մտավոր ինքնախարազանումը մեր միակ փրկօղակն է` վերջնականապես ջնջելու արաբաթուրքական, հունաբյուզանդական, մոնղոլաիրանական հետքերը: Զի եթե մենք «փոքր ածու» ենք, ապա որտեղի՞ց այսքան բրածո-սրիկայացու և լրբացու:

Պաղեստինի ժողովուրդը փառավոր հաղթանակ տարավ: 60-ամյա ծանր ու դժվարին պայքարն ավարտվեց ՄԱԿ-ում դիտորդ պետության կարգավիճակով: Խոսքերով դժվար է նկարագրել բոլոր զոհողությունները` երեխաների ապրած վախն ու թափած արցունքները, սևազգեստ մայրերի չամոքվող վիշտն ու հույզերը:

Բոլոր ժամանակների տարաբնույթ հոսանքներին համընթաց փռփռացող մեկի ամբարտավանությունը ցուցադրելու համար անհրաժեշտ էր ի մի բերել նրա անցած «փառավոր» ճանապարհի գոնե որոշ դրվագներ: Այդ պատճառով ուշացումով եմ արձագանքում Հրանտ Աբրահամյանի` «Իրատես de facto»-ի 2012 թ. թիվ 69-ում տեղ գտած նյութին:

Քաղաքական կոալիցիան, թերևս, կարելի է համեմատել բռունցքի հետ` որպես ոչ միայն ուժի, այլև հենց տարազոր միասնականության, սինէրգիայի խորհրդանիշ` տարբերությունների միջոցով քաղաքական ու պետական կոնսոլիդացիայի նկատառումով:

Այո՜, այո, առավոտ լուծո, կոնյակն ենք ըմպում, կիտրոնը տալիս կատվին։ Եթե տանը կատու չկա, ապա կիտրոնը հրամցնում ենք թութակին։ Կամ էլ` զոքանչին։ Նվազագույնը` հարևան Հրոյին։ Ինչո՞ւ հավկիթ, էն էլ` թերխաշ։ Ասեմ` ինչու։ Թերխաշ հավկիթը խոհականության է տրամադրում։ Ինչպես որ այծի խաշն է տրամադրում Բորխես կամ Վահրամ Սահակյան ընթերցելու։

Միակի, միակ տղամարդու, առաջնորդի, ընդդիմապետ-իշխանապետի հայկական չարչրկված կարծրատիպը վաղուց հնացած է ու բարոյազուրկ, որովհետև աշխարհիս թվաբանությունն այլ է հիմա: Մեկ կա հազար արժե, հազար կա մեկ չարժե ժողովրդական իմաստնախոսությունն իր խորաշերտում ոչ թե ՄԵԿ թագավորի, միապետի անփոխարինելիության մասին է ակնարկում, այլ հենց մահկանացու մեկի՝ հազարապատիկ մարդարժեքության: Պետք չէ իմաստուն լինել ժողովրդից:

Երկիրս մի ափ է մնացել` մատները մի կերպ ձգած։ Այդ մատները Սյունյաց աշխարհն է, ուր լեռները Արարչի աշխարհաստեղծման օրերի վկաներն են, իսկ կիրճերն իրենց ծալքերում դարերով ամփոփել են մեր ժողովրդի հառաչանքը։ Կիրճերով ակոսված Սյունյաց աշխարհի այս հատվածը Կապան է կոչվում։ «Կապան» հայերեն նշանակում է լեռների միջև նեղ անցք, կիրճ։