Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը նախատեսում է մայիսի 9-ին առաջին անգամ այցելել Սպիտակ տուն նախագահ Ջո Բայդենի պաշտոնավարումից հետո: Սա նշանակում է, որ վերականգնվում են այս երկրների ռազմական կապերը: Թուրքիայի կողմից ՆԱՏՕ-ին Շվեդիայի անդամակցության հաստատումից հետո Վաշինգտոնը 23 միլիարդ դոլար արժողությամբ պայմանագիր է ստորագրել՝ ամերիկյան արտադրության F-16 մարտական ինքնաթիռներ, հրթիռներ և ռումբեր Անկարային վաճառելու համար:                
 

Տիարն ու տիկինը` ԱՄՆ-ի և ոտանավորի արանքում

Տիարն ու տիկինը`  ԱՄՆ-ի և ոտանավորի արանքում
05.04.2019 | 02:32

Բոլորի խաղն այս պահին առչվում է մեկ` Ղարաբաղյան խնդրին: ՈՒ քանի որ ուղտի պարը բռնում է կամրջին, հայաստանյան իշխողի դեպքում` գյուղից տուն գալու ճամփին` ոտանավորի տեսքով, ստիպված ենք դիտարկումն սկսել հոգեբանական բաղկացուցչից:
Սյուրռեալիստակա՞ն, թե՞ օրինաչափ վիճակ է, որ երկրի լրագրող-ղեկավարը պրոզայից անցնում է «պոեզիային», ընդ որում, գնալով ենթագիտակցական այդ մատնումը դառնում է ոչ կատարյալ (մեզ թույլ չենք տալիս եզրութաբանել այն «անտաղանդ» բնորոշմամբ): Հասկանանք` ինչու՞ պոպուլիզմն այլևս նրա մոտ չի ստացվում: Ոտանավորն «այդտեղ» է ծնվում. ծխախոտի մնացուկների հավաքագրումը իր խտացումն է ստացել ենթագիտակցության մեջ ու ներհոսում է ոտանավորի տեսքով:


Ասել ենք, պնդելու ենք` այս հեղափոխության ամբողջ տեխնոլոգիան, կատարումը, անձերը, հիմնականում` առաջնորդը, աստրալ որակում էին: Հիմա էներգաթափում է տեղի ունենում, որի լավագույն ցուցիչը ասպարեզ նետված ոտանավորն է, որի կոդային ու նշանային համակարգը բացելիս կարելի է ստանալ այն ամենը, ինչ կատարվում է այսօր հայոց տնտեսության, անվտանգության, քաղաքական, դիվանագիտական և, իհարկե ու առաջին հերթին, Ղարաբաղյան խնդրում: Իսկ «կատարվում» է ներասյբերգային գործընթաց` Ղարաբաղյան նոր զարգացումների ենթատեքստով: Շեշտադրենք. հանդիպում Վիեննայում` հակամարտող երկրների ղեկավարների միջև, ՀՀ պաշտպանության նախարար Տոնոյանի աննախադեպ հայտարարություն, որով փոխվում է հայկական մոտեցման տրամաբանությունը` փոշիացվում Դուշանբեի «վերելակային ձեռքբերումը» (ժամանակ լինելու դեպքում կարելի էր և անդրադառնալ Փաշինյանի` առ Տոնոյան «խանդի նոպային», ֆրոյդիստական այլ դրսևորումներին` ընդհուպ մինչև Վանեցյան, վերջինիս մոր` «պարտականությունների չկատարման» պատճառով աշխատանքից ազատում, բայց... առաջ անցնենք), Վլադիմիր Պուտինի հեռախոսազրույց երկու երկրների ղեկավարների հետ` Ղարաբաղի մասին, տիկնոջ` Աննա Հակոբյանի ամերիկյան այց, Կոնգրեսում (շա՜տ բարձր է հնչում) ելույթ, հանդիպումների անդադար շարք (հիշեցնենք` Վիեննայի հանդիպմանը զուգընթաց լրատվական (ռուսը կասեր՝ արտահոսք եղավ), որ ԱՄՆ մեկնող ինքնաթիռում Աննան ու Մեհրիբանը նույն սալոնում են եղել` կողք կողքի. հասկանալի է, «հոսքը» հերքվեց, լուրջ նստվածքը` մնաց, ընդ որում, լուրն այնքան էլ հեռու չէր իրականությունից` հարցադրմամբ. իսկ ինչու՞ ոչ:


Անկախ Մեհրիբան խանումի հետ նույն օդը «շնչել-չշնչելու» հանգամանքից, ակնհայտ է` տիկինը (Աննան), որը կարծես միջազգային խաղում որոշակի դերակատարություն ունի (հենց այնպես չէ նա Նիկոլի հետ նույն ինքնաթիռում հայտնվում, թռչում դես, թռչում դեն), այս պահին ԱՄՆ-ում հենց այնպես չի հայտնվել, ինչ փաթեթավորմամբ էլ այդ այցը ձևակերպվի:
Ի սկզբանե` հեղափոխության ընթացքում (իսկ մենք կարծում ենք` դրանից էլ առաջ) «դերերը» ընտանիքում բաժանված են եղել, ամենքն ունեցել են իրենց առաջադրանքը` ողջ ժամանակահատվածի համար: Մոդելավորումն է այդպիսին եղել: Ճիշտ է, տիկինը փոքր-ինչ գերակտիվություն հանդես բերեց, սակայն մաքսիմում ծրագիրը դեռ շարունակում է իրականացնել: Տեղյակ ենք` ԱՄՆ-ը Ղարաբաղյան հարցում ունի ուրույն տեսակետ և շտապում է այն իրականացնելու հարցում: ԱՄՆ-ը միշտ է այդպես շտապել, երբ Հայաստանում տեղի է ունեցել իշխանափոխություն, նոր ընտրություն. այս կամ այն գործարքի «պապայությունն» ստանձնելով` փորձել է պարտադրել իր տեսլականը, հիմնականում` Հայաստանին: Երկու հստակ պատճառով. Ռուսաստանը տարածաշրջանում իրացվում է հենց Հայաստանի միջոցով: Եվ ապա. Հայաստանը «թույլ օղակ» է: ԱՄՆ-ն իր մոտեցումները դրսևորել է «տարածքներ` խաղաղության դիմաց» ձևակերպումով` Տեր-Պետրոսյանի ժամանակ, հետո Մեղրու տարբերակն էր, հետո էստակադայի, հետո` հայ-թուրքական արձանագրություններն էին… ու ոչինչ չի ստացվել:


Այս անգամ ԱՄՆ-ը կարծես պինդ է բռնել «գլխից»: Սակայն ասացինք` պարոն Պուտինը «հեռախոսազրույց» է ունեցել կողմերի հետ, ասել է` Ռուսաստանն էլ է պինդ բռնել: Եվ ԱՄՆ-ի Ղարաբաղյան խնդրի մոտեցման գերնպատակը` հանել Ռուսաստանը տարածաշրջանից, այն վերցնել իր ազդեցության տակ` լուծելով Ղարաբաղյան հարցը, կարծես կրկին չի ստացվում: Այն պարզ պատճառով, որ ԵԱՀԿ ՄԽ համանախագահ Ռուսաստանը դա չի ցանկանում: Եվ այստեղ Հայաստանի ու Ռուսաստանի շահերը շատ խոր են համընկնում:


Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 4997

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ