Ե­թե «Ֆուդ սի­թի» խա­նու­թի սե­փա­կա­նա­տե­րե­րը (ի դեպ, դա ինչ ան­վա­նում է Մոսկ­վա­յի հա­մար) խա­թա­րում են ազ­գա­մի­ջյան խա­ղա­ղու­թյու­նը Մոսկ­վա­յում, նրանց պետք է վտա­րել Մոսկ­վա­յից: Թող գնան ադր­բե­ջա­նա-հայ­կա­կան սահ­ման ու այն­տեղ ե­լույթ ու­նե­նան: Սա լուրջ է, ոչ թե կա­տակ: Այս­տեղ ձեզ հա­մար Սում­գա­յի­թը չէ։

Պատ­կե­րաց­նու՞մ եք, թե ինչ կա­նեին ար­ժա­նա­պա­տիվ այն երկ­րի գե­րա­գույն հրա­մա­նա­տար կոչ­վա­ծին, ո­րը տան­կե­րով, տար­բեր տրա­մա­չա­փի զի­նա­տե­սակ­նե­րով հրե­տա­կո­ծող թշ­նա­մու մա­սին այս­պի­սի տխ­մար հարց է տա­լիս. «Հնա­րա­վո՞ր է այդ մե­քե­նան են ու­զել վե­րա­դարձ­նել, դրա հա­մար են այդ գոր­ծո­ղու­թյու­նը սկ­սել» (ո­ղոր­մե­լին նկա­տի ու­նի ա­զե­րի­նե­րի ՈՒԱԶ-ը)... Հաս­տատ ո­տի տակ կտա­յին ու կսատ­կաց­նեին։

Եր­կար տա­րի­ներ ղե­կա­վա­րե­լով ԵՊՀ Եվ­րո­պա­կան ու­սում­նա­սի­րու­թյուն­նե­րի կենտ­րո­նը, կրե­լով այդ ար­ժե­քա­յին հա­մա­կար­գը և մաս­նա­կից լի­նե­լով Հա­յաս­տա­նում այդ ար­ժեք­նե­րի պաշտ­պա­նու­թյանն ու ամ­րապ­նդ­մա­նը, ինձ մոտ առն­վազն տա­րա­կու­սանք է ա­ռա­ջաց­նում Եվ­րո­պա­կան միու­թյան, Եվ­րո­պա­յի խոր­հր­դի և այլ հե­ղի­նա­կա­վոր կա­ռույց­նե­րի այն բա­ցա­հայտ և ան­թա­քույց ա­ջակ­ցու­թյու­նը, որ ցու­ցա­բեր­վում է Հա­յաս­տա­նի իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի ա­պօ­րի­նի և հան­ցա­վոր գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի նկատ­մամբ։

Գտիր քո տա­րած­քից ըն­տր­ված պատ­գա­մա­վոր­նե­րին, ում 70 % ձայն ես տվել։ ՈՒ պա­հան­ջիր քեզ հա­սա­նե­լիք ա­ջակ­ցու­թյու­նը։ Նրանք քեզ լավ կյանք էին խոս­տա­նում, քան­զի նախ­կին «թա­լան­չի­նե­րին» վե­րաց­րել էին։

«Ինչ­պի­սի մեծ դե­րա­սան է մեռ­նում»,- ա­հա այս վան­կար­կու­մով մեր թվար­կու­թյան 68 թվա­կա­նին Հռո­մի կայսր Նե­րոնն ինք­նաս­պան ե­ղավ՝ կտ­րե­լով սե­փա­կան կո­կոր­դը: Նե­րոնն ա­ռա­ջին պո­պու­լիստն էր, որ պլե­բեյ­նե­րին դուր գա­լու և սի­րա­շա­հե­լու հա­մար ծաղ­րում, նվաս­տաց­նում և մահ­վան էր հասց­նում ան­գամ իր ու­սու­ցիչ­նե­րին, մտա­վո­րա­կան­նե­րին, ա­րիս­տոկ­րատ­նե­րին։

Եվ իմ կողմ­նա­կից­նե­րի, և՛ մարդ­կանց կող­մից, ո­րոնք ինձ չեն ըն­դու­նում, կա մի ձևա­վոր­ված կար­ծիք, բո­լոր դրա­կան, բա­ցա­սա­կան կող­մե­րով, որ խոս­քի տեր մարդ եմ և եր­բեք պա­տաս­խա­նատ­վու­թյու­նից չեմ խու­սա­փում։

Այն, ինչ կա­տար­վում է վեր­ջին շր­ջա­նում մեր երկ­րում, հս­տակ ցույց է տա­լիս, որ իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը պե­տա­կան կա­ռա­վար­ման հա­մա­կար­գը վե­րա­ծել են քաո­սի, և դրա­նից բխող հետևանք­ներն ազ­դում են յու­րա­քան­չյու­րիս կյան­քի վրա։

Ան­պա­տաս­խա­նատ­վու­թյան և հան­ցա­վոր ան­փու­թու­թյան պատ­ճա­ռով 244 մար­դու գլուխ կե­րած Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը ժամ ա­ռաջ պետք է հրա­ժա­կան տա ու սպա­սի իր դա­տաս­տա­նին` երկ­րա­յին ու երկ­նա­յին օ­րենք­նե­րով:

Հու­մա­նի­տար ա­ղե­տից խու­սա­փե­լու հա­մար անհ­րա­ժեշտ է նոր՝ հա­կաճգ­նա­ժա­մա­յին կա­ռա­վա­րու­թյուն, ո­րը, հա­մախմ­բե­լով բո­լոր կա­րող ու­ժե­րը, դուրս կբե­րի եր­կի­րը այս ծանր ի­րա­վի­ճա­կից:

Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը ո­րո­շա­կի պար­տա­վո­րու­թյուն­ներ է վերց­րել ար­տա­քին ու­ժե­րի նկատ­մամբ, և դա կապ­ված է Ար­ցա­խի հար­ցի լուծ­ման հետ: Դա բնա­կան են­թադ­րու­թյուն է, բայց բո­լոր դեպ­քե­րում Ռո­բերտ Քո­չա­րյա­նի դա­տա­վա­րու­թյու­նը մա­յի­սի 8-ին նշա­նա­կելն ու նրան բան­տում պա­հել շա­րու­նա­կե­լը ոչ միայն մեծ նվեր է մեր թշ­նա­մի­նե­րին, այլ նաև մեծ հար­ված մեր հաղ­թա­նա­կին, այդ հաղ­թա­նա­կի հա­մար զոհ­ված մեր հա­զա­րա­վոր հե­րոս­նե­րին և այդ հաղ­թա­նա­կի կերտ­ման տաս­նյակ հա­զա­րա­վոր մաս­նա­կից­նե­րին, ու դա ան­հետևանք չի մնա­լու: