Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Ակա­մա հայ­րե­նաս­պա­նը կամ հրե­շա­վոր ե­րազ

Ակա­մա հայ­րե­նաս­պա­նը կամ հրե­շա­վոր ե­րազ
20.09.2019 | 01:11
Ա­մուլ­սա­րի հան­քերևակ­ման շա­հա­գործ­մա­նը բռ­նու­թյամբ ըն­թացք տա­լուց տաս­նա­մյակ­ներ անց, ծե­րու­նի նախ­կին վար­չա­պե­տը, ո­րը դեռևս չէր կորց­րել ա­րագ քայ­լե­լու կա­րո­ղու­թյու­նը, Ջեր­մու­կի տա­րա­ծաշր­ջա­նում ա­կա­նա­տես է լի­նում մղ­ձա­վան­ջա­յին մի ի­րո­ղու­թյան: Ծվատ­ված սա­րեր, ա­մա­յա­ցած տա­րածք­ներ, բլուր հի­շեց­նող թա­փո­նա­կույ­տեր և դրան­ցից սկիզբ առ­նող դեղ­նա­դարչ­նա­վուն ջրե­րով աղ­բյուր­ներ, կեն­դա­նա­զուրկ-մե­ռյալ գե­տեր, աս­տի­ճա­նա­բար ա­մա­յա­ցող բնա­կա­վայ­րեր ու հո­վիտ­ներ, նախ­կին այ­գի­նե­րի մնա­ցորդ­ներ, ա­մե­նու­րեք՝ տհաճ հոտ, իսկ Գն­դե­վա­զի մո­տա­կայ­քում՝ ցիա­նի­դով մշակ­ված հան­քա­քա­րի բլու­րից փչող գար­շա­հո­տու­թյուն... Այս­տեղ էր, որ նա հա­մոզ­վեց՝ մահ­վան ճար­տա­րա­պե­տի դեր է կա­տա­րել:
Ա­մուլ­սա­րի հան­քերևակ­ման շա­հա­գոր­ծու­մը թույլ տա­լուց և պաշ­տո­նանկ լի­նե­լուց հե­տո, ա­կան­ջա­լուր լի­նե­լով իր զա­վակ­նե­րին, նա սկ­սեց կար­դալ ժա­մա­նա­կին հրա­պա­րակ­ված Ա­մուլ­սա­րի կոր­ծա­նա­րար ծրագ­րին վե­րա­բե­րող փաս­տաթղ­թե­րը և ա­պա՝ ու­սում­նա­սի­րել հան­քար­դյու­նա­բե­րու­թյան, գլ­խա­վո­րա­պես, մե­տա­ղա­կան հան­քա­վայ­րե­րի շա­հա­գոր­ծե­լուց հե­տո ա­ռա­ջա­ցած ան­լու­ծե­լի խն­դիր­նե­րը: Եր­կու տաս­նա­մյակ հե­տո նա այդ բնա­գա­վառն ար­դեն պատ­կե­րաց­նում էր:
Խնդ­րի բուն էու­թյան գի­տակ­ցու­մը և կա­տար­վա­ծի ան­դառ­նա­լիու­թյու­նը նրան դարձ­րին տխուր, մռայլ ու ինք­նամ­փոփ: Միայն այդ ժա­մա­նակ նա հաս­կա­ցավ, թե խնդ­րից ան­տե­ղյակ և ինք­նավս­տահ պաշ­տո­նյա­յի կա­մա­յա­կան ո­րո­շու­մը ինչ կոր­ծա­նա­րար հետևանք­նե­րով էր հղի, և սկ­սեց գի­տակ­ցել իր կա­տա­րած գոր­ծի հայ­րե­նաս­պան էու­թյու­նը:
Ա­մե­նօ­րյա մտո­րում­նե­րը նրան բե­րե­ցին այն հաս­տա­տուն հա­մոզ­ման, որ բնու­թյան թու­նա­վո­րումն ու ոչն­չա­ցու­մը մար­դուն ա­նուղ­ղա­կի սպա­նելն է, իսկ կա­տա­րած հան­ցա­գոր­ծու­թյան ինք­նա­գի­տակ­ցու­մը շատ ա­վե­լի ծանր ու ան­տա­նե­լի է, քան մա­հա­պա­տի­ժը:
Նախ­կին վար­չա­պե­տը ի­րեն պա­րու­րած դառ­նու­թյունն ու կս­կի­ծը մեղ­մե­լու նպա­տա­կով ոտ­քով շր­ջա­գա­յում էր Հա­յաս­տա­նի բնաշ­խար­հով մեկ՝ կեղ­ծամ կրե­լով:
Այդ օր­վա ուղևո­րու­թյան ըն­թաց­քում, մո­տե­նա­լով Ջեր­մուկ տա­նող մայ­րու­ղու եզ­րին տե­ղադր­ված ցիա­նի­դով վե­րամ­շակ­ված հան­քա­քա­րի մոտ 120 մետր բարձ­րու­թյամբ գար­շա­հոտ բլու­րին՝ պա­րուր­ված ջր­հոս­քե­րից ա­ռա­ջա­ցած բա­զում ա­կոս­նե­րով, դրա ստո­րո­տում տե­սավ իր ար­ձա­նը:
«Լի­դիա­նը» այն կա­ռու­ցել էր սե­փա­կան մի­ջոց­նե­րով, ի նշան սի­րո ու ե­րախ­տա­պար­տու­թյան, քան­զի այդ տա­րի­նե­րին նա, վար­չա­պետ լի­նե­լով հան­դերձ, նաև «Լի­դիա­նի» ջեր­մե­ռանդ ու ան­փո­խա­րի­նե­լի քա­րո­զիչն էր:
Ար­ձա­նը մե­տա­ղից էր, ոս­կե­զօծ՝ մոտ մեկ միկ­րոն հաս­տու­թյամբ ոս­կու շեր­տով: «Լի­դիա­նը» միայն այդ­քան ոս­կի էր թո­ղել Հա­յաս­տա­նում:
Ար­ձա­նը տա­րի­նե­րի ըն­թաց­քում՝ ա­վա­զա­խառն ու ուժ­գին քա­մի­նե­րի, ու­տիչ ու ագ­րե­սիվ նյու­թե­րով հա­գե­ցած մի­ջա­վայ­րում աս­տի­ճա­նա­բար կորց­րել էր ոս­կու հիմ­նա­կան մա­սը, մե­տա­ղի օք­սի­դա­ցում-քայ­քա­յու­մը ծայ­րա­գույնս ա­ղա­վա­ղել էր ար­ձա­նի դեմ­քը, և այն ար­դեն պատ­կե­րում էր ու­ժաս­պառ ու մռայլ մի ծե­րու­նու, երբ «Լի­դիա­նի» պատ­վե­րով նշա­նա­վոր քան­դա­կա­գոր­ծը կեր­տել էր մոտ 40 տա­րե­կան մի ե­րի­տա­սար­դի:
Նախ­կին վար­չա­պետն այս ան­գամ չցան­կա­ցավ մո­տի­կից մեկ հա­յացք ձգել ար­ձա­նին, մո­տե­ցավ թա­փո­նա­կույ­տը խո­րու­թյամբ ա­կո­սած մի փլ­ված­քի, հայտ­նի ու­սա­պար­կից հա­նեց Երևա­նից բեր­ված ջրով լի շի­շը՝ ցան­կա­նա­լով մեղ­մել կո­կոր­դի խեղ­դոցն ու ծա­րա­վը, ինչ­պես նաև սաստ­կա­ցող շն­չա­հեղ­ձու­թյու­նը: Սա­կայն նույ­նիսկ այս պայ­ման­նե­րում նա զս­պեց իր ցան­կու­թյու­նը և չխ­մեց:
Այդ պա­հին ար­ձա­նին մո­տե­ցան էք­ստ­րե­մալ տու­րիզ­մով զբաղ­վող եր­կու ե­րի­տա­սարդ: Նրան­ցից մե­կը դառ­նո­րեն ա­սաց, թե տաս­նա­մյակ­ներ ա­ռաջ այս մար­դը, չհաս­կա­նա­լով խնդ­րի էու­թյու­նը և ա­կան­ջա­լուր չլի­նե­լով ժո­ղովր­դի պա­հանջ­նե­րին ու թա­խան­ձանք­նե­րին, կոպ­տո­րեն ոտ­նա­հա­րեց նրա ի­րա­վունք­նե­րը և չկան­խեց այն ա­ղե­տը, ին­չին ա­կա­նա­տես ենք...
Այս խոս­քե­րը լսեց նաև կյան­քի ու մահ­վան եր­կընտ­րան­քի առջև կանգ­նած ծե­րու­նին և ա­վե­լի խոր գի­տակ­ցեց իր կա­տա­րած մա­հաս­փյուռ ու հայ­րե­նաս­պան ա­րար­քի ան­նե­րե­լիու­թյու­նը: Նա ցան­կա­ցավ լաց լի­նել, սա­կայն ար­ցուն­քի ոչ մի կա­թիլ: Նա ար­դեն դժ­վա­րա­նում էր շն­չել: Նախ­կին վար­չա­պե­տը կա­րո­ղա­ցավ միայն շի­շը մի կողմ նե­տել...
Ե­րի­տա­սարդ­նե­րը լսե­ցին կոտր­վող ա­պա­կու ձայն և մո­տե­նա­լով տե­սան փշր­ված շիշ և ծե­րու­նու դիակ, ին­չը ամ­փո­փե­ցին հենց այդ ար­հես­տա­կան բլ­րի մեջ:
Հա­կոբ ՍԱ­ՆԱ­ՍԱ­ՐՅԱՆ
Հ.Գ.- Վե­րը նկա­րագ­րված երևա­կա­յա­կան մղ­ձա­վան­ջը գր­վել է միայն ՀՀ պաշ­տո­նյա­նե­րին սթա­փեց­նե­լու նպա­տա­կով: Վար­չա­պետ Նի­կոլ Փա­շի­նյանն ու «Լի­դիա­նը» պետք է հաս­կա­նան, որ հայ ժո­ղո­վուր­դը եր­բեք ու եր­բեք թույլ չի տա, որ շա­հա­գործ­վի այդ հան­քերևա­կու­մը:
Դիտվել է՝ 3916

Մեկնաբանություններ