Աստուծո «Խոսնակը»` Հիսուս Քրիստոս

Որքան էլ ինձ համոզիչ թվա գիտության խոսքը, թե տիեզերքը մեծ պայթյունի հետևանք է, չեմ կարող չփնտրել պայթյունը մղող սկզբնապատճառը:

Հետամուտ լինելով գիտության նվաճումներին (որի գլուխգործոցներից են համակարգիչը, ռոբոտները և այլ հայտնաբերումներ, ինչպես օրինակ, ջրի հիշողության, իրեն մոտեցողին նրա համապատասխան վերաբերմունքի մասին), որոնք առնչված են նյութական աշխարհին և որոնք օգտակար են, եթե օգտագործվում են մարդու բարօրության և ո՛չ կործանման համար, այնուամենայնիվ, զգում ենք, որ դրանք առնչվում են միայն նյութական աշխարհին:
Որքան էլ գիտությունը նվաճումների բարձր մակարդակի հասնի, չի կարող լուծել մարդու հոգևոր աշխարհը հուզող զգացական խնդիրները, ինչպիսիք են հավատքը, սերը, խղճի և արդարության հակումները և այլն, չպետք է փնտրել գիտություն հավատքի հարցերում, այլ հավատքի մեջ պետք է փնտրել մեր հոգու աշխարհը ներդաշնակող ուժին` Աստծուն:
Իսկ Աստված կանխասահմանել է ֆիզիկական կենդանակերպ մարդուն, օժտել հոգու բաղադրիչով` նրան նմանեցնելով Իր կերպարանքին ու Էությանը:

Բայց երբ հոգին բացակայում է, նա հավասարվում է գիշատիչ կենդանու, ոչնչացնում է իր նմանին և փոխանակ մարդու բարօրությանը ծառայեցնելու գիտական նվաճումները, վերածում է չարագործության միջոցի, ինչը մարդկության առաջադիմությանը չի նպաստում:
Ինչքան էլ ընդունենք գիտության վերջին խոսքը, բայց անտեսենք հոգու աշխարհը, առեղծվածային հրաշք հանդիսացող բնությունը, բանականությամբ օժտված մարդու առեղծվածը և այդ բոլորը վերագրենք միայն պատահականությանը, չենք կարող լիարժեք ըմբոշխնել կյանքի բարիքները:

Այնուամենայնիվ, ուզում ենք հայտնաբերել մի մղիչ ուժ, որ տեսանելի է անտեսանելի աշխարհներում, մեր ապրումների և մեր դրսևորումների մեջ, կենդանական աշխարհի և ատոմի միջուկներում, մարդու բջիջներում, այլապես սահմանափակում ենք հոգևոր աշխարհի պարգևած անսահման հնարավորությունների մեր վայելքը և լիարժեք չենք վայելում ներդաշնակ հարաբերությունները մարդկանց և Աստծո հետ:
Իսկ այն մարդը, որ հոգևոր աչքերով է դիտում աշխարհը և թափանցում նրա խորհրդավոր, անծայրածիր հորիզոնները, չի կարող չտեսնել Աստծո ներկայությունը: Հոգևոր կուրությունը ավելի ահավոր դժբախտություն է, որ զրկում է մարդուն ըմբոշխնելու իրեն ժամանակավոր հյուրընկալած աշխարհի բարիքները:

Ես չեմ, որ հայտնաբերում եմ այս ճշմարտությունները, որովհետև, երբ մարդկությունն սկսեց փնտրել իր Արարչին, նա իր մեջ հայտնաբերեց Աստծո հետ հանդիպելու և հաղորդակցվելու ընդունակությունը:
Երկու հազար տարիներ մարդկությանն սթափեցնելու Աստուծո «Խոսնակը»` Հիսուս Քրիստոս, Իրեն հետևողներին համախմբելով հիմնեց Իր տիեզերական Եկեղեցին, որը փրկեց հոգևոր ծարավի քաղցն ունեցող մարդկանց` ճշգրիտ փրկության ճանապարհը գտնելու համար:
Հայ ժողովուրդը չուշացավ իմաստությունն ունենալու և կողմնորոշվելու, որ որդեգրի այդ աստվածապարգև ուսուցումները և առաջինը եղավ ընդունելու Քրիստոսի վարդապետությունը որպես պետական կրոն: Հայ Առաքելական Եկեղեցին, իր հոգևոր հայրերին հետևելով, օգտվել է քրիստոնեական բարոյական արժեքներից և իր կյանքը խոսքով ու գործով իմաստավորել Աստուծո պատգամների հետ:

Ով դուրս է մնում հոգու աշխարհի պարգևած բարիքներից, նա ի վերջո ինքն է խորտակում իր կյանքը և պատճառ դառնում, որ շատ ու շատ բարի մարդկանց կյանքը դժոխքի վերածվի:
Հայ Առաքելական Եկեղեցին այս օրերին հանիրավի անտեսվում է որոշակի մարդկանց կողմից, ինչը վերագրում եմ առավելաբար իրենց հավակնություններին և մակերեսային դատողությանը: Սակայն, չանտեսելով հանդերձ Եկեղեցու որոշ թերացումներ, որին մասնակից է նաև ժողովուրդը, այնուամենայնիվ, եկեղեցին հետամուտ է և պայքարում է` խորացնելու համար ժողովրդի մեջ Աստծո Որդու վարդապետությունը, և նրանք, ովքեր ունեն իմաստություն և պարգև Աստվածային շնորհի, ապրում են հավատքով, ավելի խաղաղ ու երջանիկ, ավելի համահունչ փրկության տանող ճանապարհով: Եվ նրանք գնահատում են նաև գիտության աստիճանական նվաճումները, եթե դրանք ծառայում են մարդկության բարօրության:

Այսպիսով նրանք առավել պայծառացնում են ոչ միայն միտքը, այլ նաև իրենց հոգու աչքերը, որպեսզի լիարժեք տեսնեն, թե ինչպիսի հրաշք երևույթներ են տիեզերքը և մարդկությունը:
Եթե փնտրենք Աստծուն, կգտնենք:

Երջանկահիշատակ Արսեն արքեպիսկոպոս Բերբերյան

Մեկնաբանություններ