Բե­րա­նը բա­ցեց, որ գո­ռա, թե՝ ար­դար չէ, ազ­նիվ չէ, ճիշտ չէ քո վե­րա­բեր­մուն­քը իմ ու ժո­ղովր­դի հան­դեպ, հան­կարծ մի բռունցք անս­պա­սե­լիո­րեն ուժ­գին հար­վա­ծեց ճա­կա­տին ու մեի­դը փռեց:

Տա­րօ­րի­նակ ժո­ղո­վուրդ ենք հա­յերս: Նս­տել՝ ի­րար ան­պատ­վե­լով պե­ղում ենք Ա­մուլ­սա­րի տան­ջա­հար խն­դի­րը, կա­տա­րյալ մո­ռա­ցու­թյան մատ­նե­լով այն մո­լո­րա­կա­ցունց նո­րու­թյու­նը, որ հա­մաշ­խար­հա­յին բնա­պահ­պա­նա­կան շարժ­ման մեջ հառ­նել է մի նոր աստղ, ո­րի ցա­սում­նա­լից ըն­դվ­զու­մը ուղղ­ված է ոչ թե հօ­գուտ ինչ-որ տե­ղա­յին (ա­սենք, հայ­կա­կան) ան­հար­թու­թյան, այլ ի բա­րօ­րու­թյուն հա­մայն Երկ­րագն­դի բնա­պա­հա­պա­նա­կան ա­նա­ղար­տու­թյան, ընդ­դեմ նրա բնակ­լի­մա­յա­կան կոր­ծա­նա­րար փո­փո­խու­թյուն­նե­րի (տա­քաց­ման)՝ որ­պես ար­դյունք մարդ­կա­յին ա­պաշ­նորհ գոր­ծու­նեու­թյան: Ո՜նց ենք գա­վա­ռամ­տո­րեն բաց թող­նում հան­րահռ­չակ օ­տա­րին օգ­տա­գոր­ծե­լու գայ­թակ­ղիչ պա­տե­հու­թյու­նը:

Ա­մե­րի­կա­ցի ռե­ժի­սոր, ար­մատ­նե­րով հայ Դեյ­վիդ Մը­քեն­զին Երևա­նում ու­նե­ցած իր հե­ռուս­տա­հար­ցազ­րույ­ցում կրկ­նեց այն «հան­րա­հայտ» տե­սա­կե­տը, թե հա­յե­րի ու հրեա­նե­րի միջև ընդ­հան­րու­թյուն­ներ շատ կան: Այս մտայ­նու­թյունն առ­հա­սա­րակ շատ տա­րած­ված է Հա­յաս­տա­նում:

Դար­ձյալ ստիպ­ված ենք խո­սե­լու այն մա­սին, թե 2018 թվա­կանն ինչ­քան պա­ռակ­տեց հայ հան­րու­թյա­նը։ Հի­մա «հե­ղա­փո­խա­կան կա­ռա­վա­րու­թյու­նը» շտա­պել է երկ­րի քա­ղա­քա­ցի­նե­րին շշ­մեց­նել կեղծ տվյալ­նե­րով, թե իբր Հա­յաս­տա­նում ա­մեն ինչ «ա­ճում է»։

«Ափսոս չէ՞ր՝ ոչ դրամատուրգ կար, ո՛չ ռեժիսոր կար, ո՛չ դերասան կար…, մենք էինք, ժողովրդո՛վ: Մենք էինք հնարում պիեսը, մի բան, որ թատերական ինստիտուտը չունի այդպիսի առարկա: Ա՜յ քեզ բան, չունի իմպրովիզացիա, որով ապրում է հանդիսատեսը, որով ապրում է դերասանը, որով ապրում է ռեժիսորը: Վեց տարի ես ապրում էի դրանով, մենք երգեինք պիտի, մենք պիտի պարեինք, թե չէ Սվասյանը կծեծեր մեզ»:

Սարգիս անունով մի մարդ կար, որ Հայաստանի Կուլթիկ գյուղից Ամերիկա եկավ 1908-ին, երբ ընդամենը երեսուն տարեկան էր:

Վերջերս «Ամերիկայի ձայնի» հետ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի (ՄԽ) նախկին համանախագահ Ռիչարդ Հոգլանդի (ԱՄՆ) հարցազրույցը վերահաղորդվեց որոշ ռուսական և այսրկովկասյան ԶԼՄ-ներում, այդ թվում` հայկական։

Բնությունը շռայլ էր եղել քո հանդեպ՝ ներդաշնակորեն շաղախելով մարմնավոր անցողիկն ու մնայուն հոգեղենը, ասպետ տղամարդուն և մարդ արվեստագետին: Բնությունը՝ նախանձելիորեն շռայլ, դու՝ շռայլորեն անփույթ քեզ տրված բացառիկ շնորհի հանդեպ:

Լույսը վաղուց էր բացվել: Բենոն անշտապ մոտեցավ պատի տակի չեչոտ քարին, նստեց, մի երկու հերթապահ նյարդային շարժում անելով հարմարվեց, թեև քարը վաղուց հարմարվել ու հաշտվել էր անհանգիստ նստողի հետ:

Հոկտեմբերի 5-ին Փարիզի Սբ Հովհաննես-Մկրտիչ եկեղեցում հոգեհանգստյան կարգ մատուցվեց Շառլ Ազնավուրին: Եվ զարմանալի կլիներ, եթե այդ բանը տեղի չունենար: