Կ.Պոլսում հայերի գոյությունը հիշատակվում է 5-6-րդ դարերից. նրանց թիվն էր 2000-5000 հոգի, որոնց մեջ, անշուշտ, կային վաճառականներ, ուսյալ մարդիկ, սեղանավորներ ու հողատերեր։
Օսմանյան կայսրության տարածքում հայերի հանդեպ գործված ցեղասպանության պատմության վերաբերյալ «Իրատես»-ի հարցերին պատասխանում է տարածաշրջանային հարցերով փորձագետ-վերլուծաբան ՍԱՐԳԻՍ ՀԱՑՊԱՆՅԱՆԸ։
Հունվարի 29-ին ընդունվեց Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի Համահայկական հռչակագիրը: Արդեն փետրվարի կեսին ՀՀ առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը զգուշացնում էր, որ Հռչակագիրը վտանգավոր փաստաթուղթ է, վտանգներից մեկը անվանված էր մտավախությունը, որ այդ փաստաթուղթը կկանխի ցեղասպանության ճանաչումն ու դատապարտումը աշխարհում:
Յուրահատուկ ձգողական ուժ ուներ նրա հոգու հմայքը։ Աղբյուրի նման զուլալվում, լեռնային արշալույսների մաքրությամբ էի թաթախվում կենսափիլիսոփայությամբ ներծծված նրա տաք զրույցներից։ Հիացումի, հպարտության պահեր են եղել դրանք, որ միշտ ունեցել եմ բժիշկ Փարամազյանի հետ հանդիպումների ժամանակ։
Դպրոցական տարիներին պատմությանս ուսուցչուհին ամեն անգամ Այրարատի (Վանի) թագավորության մասին խոսելիս նշում էր, որ պատմաբանները նրա հայկական ծագում ունենալու հարցի վերաբերյալ տարակարծիք են:
Փարիզում անցկացվել է եռօրյա գագաթնաժողով՝ նվիրված «Օսմանյան կայսրության հայերի Ցեղասպանությանը Մեծ պատերազմին» խորագրով։ Համաժողովն անցկացվել է Սորբոնի Մեծ ամֆիթատրոնում։
Աշխարհաքաղաքական տեսության մեջ կա մի մոտեցում, որը, կարծում եմ, մշտապես արդիական է, այն է՝ եթե գերտերությունը գեոտնտեսական շահեր է հետապնդում որևէ տարածքում, ապա խոչընդոտում է այդտեղի ավտոխտոն ժողովուրդների անկախացմանը...