Գործող վարչախմբի հերթական թիրախը Հայոց ցեղասպանության հարցն է: Բացի նրանից, որ վարչախմբի պարագլուխները հրաժարվել են Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչմանն ու դատապարտմանը պետական մակարդակով ձեռնամուխ լինելուց, ինչը ՀՀ հիմնադիր փաստաթղթի՝ Անկախության հռչակագրի պահանջ է...

Մարդկանց խելք չի կարելի սովորեցնել, խելքը կամ լինում է, կամ՝ ոչ։ Ո՞նց կարելի է քեզ 100 անգամ խաբածի հերթական ստին հավատալ, որովհետև այդ սուտը ականջահաճո է, ցանկալի...

Անկեղծ ասած՝ էս ամբողջ պատմության մեջ ընդամենը մի բան կա, որ ոչ թե զզվանք, այլ զարմանք ա առաջացնում. ի՞նչ գործ ուներ Ազգային ժողովի պատգամավորն ավտոբուսում՝ ամբոխի մեջ։ Մենք ոչ Նորվեգիա ենք, ոչ էլ Շվեդիա։ Փառք Աստծո՝ մեր բարգավաճ երկրում մարդիկ նորմալ փող են աշխատում ու կարող են իրենց թույլ տալ սեփական մեքենա ունենալ։ Էն էլ՝ Ազգային ժողովի պատգամավորը։ Ո՜վ չգիտի, որ ոմանք նույնիսկ սեփական մեքենատրակտորային կայան ունեն՝ սեփական վարորդներով, նաժիշտներով, հարճերով, ներքինիներով ու նազիր-վեզիրներով։ Նենց որ՝ էդ հարցը մութ մնաց։

Որքան մարդ կարող է անբարոյական լինել, որ իր կամակատար մենթերի, ջանդակապաշտպան կարմիրբերետավորների, գործ սարքող քննիչների և դատախազների, վնգստացող դատավորների միջոցով կառավորվող երկիրը ժողովրդավար անվանի:

Երեկ Ազգային ժողովի իշխող «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության պատգամավոր Խաչատուր Սուքիասյանը խորհրդարանում կայացած ճեպազրույցում բազմաթիվ վիրավորական արտահայտություններ է հնչեցրել «Առավոտ» օրաթերթի լրագրող Հռիփսիմե Ջեբեջյանի հասցեին՝ թիրախավորելով կնոջը, նրա ծնողներին, հարազատներին և նրա ներկայացրած լրատվամիջոցը, գլխավոր խմբագրին։ Փողոցային բառապաշարով, ակնհայտ ագրեսիվ ու սպառնալից տոնով Սուքիասյանն արձագանքել է այն հարցերին, որոնք Ջեբեջյանը՝ որպես հանրային տրամադրությունները փոխանցող լրագրող, ուղղել է պատգամավորին։

Որտե՞ղ է ավելի լավ` անցյալու՞մ, ապագայու՞մ, թե՞ ներկայում: ՈՒրեմն, «Արծվաշենի հին լուսանկարները» ֆեյսբուքյան խումբ կա: Լավ խումբ է: Արծվաշենցիներին է համախմբում: Մարդիկ անցյալն են հիշում, ինչն անհրաժեշտ է: Հա, մեկ էլ` խմբակիցները «քաղաքականությամբ չեն զբաղվում»: Իրենց իրավունքն է:

Որքան էլ, որ Հայաստանում այլևս զարմանալու բան չի մնացել, այնուամենայնիվ այս պատկերը տարակուսանք առաջացրեց։

Կյանքում էլ է էդպես, եթե դու պետք է խնդիրը լուծես ու չես լուծում, խնդիրն է քեզ լուծում, ու երբեմն դա արվում է ցուցադրական, լկտի գործելաոճով, ծիսակարգային գործիքներով՝ դրանով իր մեջ մեսիջ պարունակելով, թե՝ «խելոք վեր ընգեք տեղներդ, արա...»: Ի դեպ, սա առանձին անհատներին է վերաբերում, ովքեր իրենց սեփական պայքարի ճանապարհն են ընտրել, ու ոչ մի կերպ՝ գործող «ընդդիմադիրներին»:

Բոլոր բռնապետներին ու բռնապետիկներին թվում է, թե դա իրենց հետ չի պատահի: Իրենց թվում է, թե իրենք հավերժն են, հավերժ է իշխանությունն ու հավերժ է իրենց անպատժելիությունը...

Յուրաքանչյուր պետություն կայանում ու զարգանում է «մենք-նրանք» հակադրման ներքո: Չկա այդ հակադրումը՝ չկա պետություն: Առավել ևս՝ չկա ազգ...