Միշտ հիշենք, չմոռանանք Մարոյին․ հիշողությունը միայն մեռնողների համար չէ, այլ նաև ապրողների։ Երջանիկ լինենք, որ մի ժամանակ ապրել ենք նրա կողքին, լսել նրա խոսքն ու զրույցը, հաղորդակցվել նրա մտքի հանճարեղ փայլատակումներին։

Դռները փակվեցին լուսամուտների ու երազների հետ: Հեռացան ռազմիկները, դրախտապան մարդիկ:

Ինչքան ասեն Աստված չկա՛, ավելի եմ հավատում, Թեև չկա ոչ մի վկա, բայց էլի եմ հավատում, Տիեզերքը հյուսող հրաշքն այնքան է վեհ ու գաղտնի, Այնքան անդուռ, որ աներկբա վշտով լի եմ հավատում...

Մենք երեք ընկեր էինք և ենք. Կարեն Ավետիսյանը, բոլորիդ հայտի պատմաբան Արտակ Մովսիսյանը, որ նույնպես երջանկահիշատակ է, և ես: Մեր պատանության երազներն Արևմտյան Հայաստանը, Արցախը, Նախիջևանն ազատագրելն էր. միացյալ, հզոր, անկախ Հայաստանը: Կարենը 34 տարի առաջ` մարտի 22-ին, 21-ը չլրացած, նահատակվեց այդ առաքելության ճանապարհին` Սյունյաց աշխարհի պաշտպանական մարտերում: Կարենի և ձեր թույլտվությամբ այստեղ եմ տեղադրում իր հիշատակի համար այդ օրերին գրածս բանաստեղծությունը:

Ամպրոպամարտը կլռի հանկարծ, օդը կխայտա շողերով ոսկի - վիշապաքաղը կիջնի երկնքից՝ հրեղեն սուր ու տեգերը առած:

Դու` արև. փայլեցիր ու անցար, Վառվեցիր, ջերմացրիր քո հրով, Շողացիր, լույս տվիր, լույս դարձար, Կիզվեցիր բոցավառ քո հրով...

Հեռախոսազանգ գիշերակեսին – Նա է՝ ծպտվածը վերջին օրերի,- խոսում է դժկամ ու անհրապույր՝ պարապ գիշերվա խոսնակի նման․․․

Կինը տղամարդու կողից ստեղծվեց: Ո՛չ ոտքից, որպեսզի նվաստացվի:

Ժամանակն այս - ինչպես Հին եգիպտական սարկոֆագում փակված փարավոնի մումիա,- կարող է արթնանալ ու իրարանցում սարքել, եթե անսխալ արտասանեն հմայության խրթին դարձվածքները:-

Կույրը կույրին ասաց. -Ես առաքյալ եմ սրատես, ե՛կ, առաջնորդ ընտրիր ինձ` Տեր Աստծո մոտ տանեմ քեզ...