Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

«Հարց­րի՝ հա­նե՞մ կո­շիկ­ներս»

«Հարց­րի՝ հա­նե՞մ կո­շիկ­ներս»
03.03.2020 | 01:54
«Պա­րի Սեն Ժեր­մե­նի» ե­րի­տա­սարդ հար­ձակ­վող Կի­լիան Մբա­պեն, ո­րին մար­զա­կան աշ­խարհն ա­վե­լի շատ տես­նում է Մադ­րի­դի «Ռեա­լի» կազ­մում, հի­շել է Զի­դա­նի հետ ա­ռա­ջին հան­դի­պու­մը։
«14-ա­մյա­կիս ինձ ա­ներևա­կա­յե­լի ա­նակն­կալ էր սպա­սում: Ինչ-որ մե­կը «Ռեա­լից» զան­գա­հա­րեց հայ­րի­կիս և հան­գս­տյան օ­րե­րին նրան հրա­վի­րեց թի­մի մարզ­մա­նը: Իս­կա­կան ցն­ցում էր, հայ­րի­կին բա­ռա­ցիո­րեն ա­սա­ցին հետևյա­լը. «Զի­դա­նը ու­զում է նա­յել քո որ­դուն»:
Այն ժա­մա­նակ Զի­դա­նը մար­զա­կան տնօ­րենն էր: Ի­հար­կե, ես յո­թե­րորդ եր­կն­քում էի և իս­կա­պես ու­զում էի գնալ: Այ­նուա­մե­նայ­նիվ ի­րա­կա­նում ա­մեն ինչ այն­քան էլ պարզ չէր, քա­նի որ սկաուտ­ներն ար­դեն սկ­սել էին հետևել մեր խա­ղե­րին, լրատ­վա­մի­ջոց­նե­րը սկ­սե­ցին ու­շադ­րու­թյուն դարձ­նել ինձ: Դուք չգի­տեք ինչ­պես վար­վել, երբ 13 տա­րե­կան եք: Ճն­շու­մը հս­կա­յա­կան էր, և ըն­տա­նիքս ցան­կա­նում էր պաշտ­պա­նել ինձ: Այդ շա­բաթ ծնն­դյանս օրն էր, և ես չգի­տեի, որ ծնող­ներս ա­կում­բի հետ ա­մեն ինչ ա­նում են, որ ես թի­մի հետ գնամ Մադ­րիդ. այ դա իս­կա­կան ա­նակն­կալ էր:
Կհա­վա­տաք, թե ոչ, մենք ոչ մե­կին չենք ա­սել այն մա­սին, թե ուր ենք գնում: Ես նույ­նիսկ իմ ա­մե­նա­մոտ ըն­կեր­նե­րին չեմ ա­սել, քա­նի որ շատ ան­հան­գիստ էի: Ե­թե ա­մեն ինչ սխալ լի­ներ, ես չէի ցան­կա­նա տուն վե­րա­դառ­նալ և վշ­տաց­նել հա­րա­զատ­նե­րիս:
Ես եր­բեք չեմ մո­ռա­նա այն պա­հը, երբ օ­դա­նա­վա­կա­յա­նից հա­սանք բա­զա: Զի­դա­նը հան­դի­պեց ինձ իր մե­քե­նա­յի մոտ: Ի­հար­կե, դա շքեղ մե­քե­նա էր: Մենք բարևե­ցինք մի­մյանց, և նա ա­ռա­ջար­կեց գնալ մար­զա­դաշտ, ցույց տվեց մե­քե­նա­յի հետևի նս­տա­տե­ղը և ա­սաց. «Նս­տի՛ր»:
Ես խառն­վե­ցի ի­րար ու տվե­ցի հի­մար հարց. «Կո­շիկ­ներս հա­նե՞մ»:
Չգի­տեմ ին­չու տվե­ցի այդ հար­ցը: Երևի նրա հա­մար, որ նա ուղ­ղա­կի Զի­դանն է: Զի­զուի հա­մար այդ հար­ցը նույն­պես հու­մո­րա­յին ստաց­վեց, և նա ա­սաց. «Ի­հար­կե ոչ, նս­տիր»:
Նա ինձ տա­րավ խա­ղա­դաշտ, և ես ճա­նա­պար­հին ա­նընդ­հատ մտա­ծում էի, որ գնում եմ Զի­դա­նի մե­քե­նա­յով: Ես՝ Կի­լիա­նը՝ Բոլ­դիից: Այս ա­մե­նը ա­նի­րա­տե­սա­կան էր: Ես կար­ծես դեռ քնած էի ինք­նա­թի­ռում: Եր­բեմն պա­տա­հում է, որ նույ­նիսկ այն, ինչ դու իս­կա­պես զգում ես, ե­րազ է թվում»,- գրել է Մբա­պեն:
Մար­տին ՀՈՒ­ՐԻ­ԽԱ­ՆՅԱ­Ն
Դիտվել է՝ 5034

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ