Լուսաբացներին սարերի հեռվից,Երկնում լուռ ճախրողՀարազատ մարդկանց բուրմունք է գալիսՑորեն հացի պես:Նրանց ափերի շոյանքը ծանոթ Հպվում է ցավից թաղկած մեր սրտինՏիրոջ ծածկոցի մեղմ ելևէջովՄեզ բալասանում, հույսի վերածվում:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ