«Այնպե՛ս խոսեցեք և այնպե՛ս գործեցեք, որպես թե ազատության օրենքով եք դատվելու»

«Եվ դուք մեռած էիք ձեր մեղքերի ու հանցանքների մեջ, որոնցում մի ժամանակ ընթանում էիք ըստ այս աշխարհի սովորության՝ հնազանդվելով օդում տիրող իշխանի այն ոգուն, որ այժմ ներգործում է ապստամբող մարդկանց մեջ:
Նրանց թվում և մենք բոլորս մի ժամանակ ապրում էինք մեր մարմնի կրքերով և կատարում մարմնի ու մտքի ցանկությունները, և իսկապես Աստծո բարկության արժանի մարդիկ էինք ուրիշների նման: Բայց Աստված, որ առատ է ողորմությամբ, Իր մեծ սիրով, որով սիրեց մեզ, մինչ մեռած էինք մեր մեղքերի մեջ, մեզ կենդանացրեց Քրիստոսով» (Եփես. 2; 1-5)։

Երբ կարդում ենք Աստծո խոսքը, ասես ուր որ է պետք է հպվենք երանությանը, բայց ավաղ, մեր ամեն մի հերթական քայլը մեզ մոտեցնում է այդ երանությունից մեզ բաժանող մեր իսկ անտարբերությամբ, կամապաշտությամբ, աշխարհասիրությամբ բացված անդունդին, որի խորին խավարում վխտում են օդային տիրակալները: Աստծո Խոսքը դառնում է մեր հեղգության հանդիմանությունը և կեղծիքի դատապարտությունը: Մենք պատասխան ենք տալու բոլոր նրանց համար, ում հետ չենք կիսել Քրիստոսի սերը և քաղցրությունը: «Իմ լուծը ձեզ վրա վերցրե՛ք և սովորեցե՛ք Ինձնից, որ հեզ եմ և սրտով խոնարհ. և ձեզ համար հանգիստ պիտի գտնեք, որովհետև Իմ լուծը քաղցր է, և Իմ բեռը` թեթև» (Մատթ. 11;29): Քրիստոնյա լինելը ամենադյուրին և ամենադժվար, ամենապարզ և ամենաբարդ, ամենահասանելի և անմատչելի իրողությունն է: Քրիստոնեության ՈՒսուցիչը միայն բարոյախրատական քարոզներ չտվեց մարդկությանը, Նա տվեց Ինքն Իրեն: Նա սոսկ ապրելու ճիշտ կերպը չավանդեց, Նա Ինքը Ճշմարիտ Կյանքն է: Նա պարզապես ուղենիշ չէ, այլ հենց ՈՒղին: Մեզ մնում է քայլել դեպի... անդու՞նդը: Ինչո՞վ ենք այն կամրջելու, երբ հրաժարվում ենք ուսել մեր խաչը: Հիսուս հրաժարվեց երկրային փառքից, և Նրան խաչեցին. Նա իրենց երազած Մեսիան չէր, որ պիտի ազատեր նրանց հռոմեական լծից: Քրիստոսին խաչելուց տասնամյակներ անց հրեաները ստացան իրենց երազած զինված ապստամբությունը, որը խեղդվեց արյան մեջ, և համաձայն Տիրոջ խոսքի, Երուսաղեմը ավերվեց, իսկ տաճարից մնաց միայն արևմտյան պատը, որ այսօր կոչվում է Լացի պատ։ Կարելի է երևակայել միայն, թե երբեմնի Արուսյակը ի՜նչ կրակոտ ճառեր է արտասանել հրեշտակների դասերի առաջ, որոնց մեկ երրորդ մասը, ի վերջո, ապստամբեց Կատարյալի դեմ:

Քրիստոնեության մեջ ամենակատարյալ առաքինությունը սերն է, իսկ ամենամեծ մեղքը չսիրելն է: Երբ սիրում ենք մեկին, երբեք չենք դատում և ջանում ենք քողարկել նրա ակնհայտ հանցանքներն ու զանցանքները և անգամ դրանք ներկայացնել իբրև օրինակելի առաքինություններ, իսկ երբ չենք սիրում մեկին, նրա ամենասովորական մարդկային թուլությունները հանրայնացնում և որակում ենք որպես մահացու մեղքեր: Քրիստոնեությունը պատվիրում է սիրել անգամ թշնամիներին, ուր մնաց, թե եղբայրներին: «Ապա եթե կատարեք արքայական օրենքը Սուրբ Գրքի համաձայն, թե՝ Պիտի սիրես քո ընկերոջը, ինչպես ինքդ քեզ, լավ եք անում: Նա, ով պահում է ամբողջ օրենքը և միայն մեկ բանով սայթաքում, պարտապան կլինի ամբողջ օրենքին. որովհետև Նա, ով ասաց, թե՝ Չպիտի սպանես, նաև ասաց, թե՝ Եւ չպիտի շնանաս, քանզի, եթե չսպանես, բայց շնանաս, հանցավոր կլինես օրենքի առաջ: Այնպե՛ս խոսեցեք և այնպե՛ս գործեցեք, որպես թե ազատության օրենքով եք դատվելու, քանի որ անողորմ դատաստան է լինելու նրա հանդեպ, ով ողորմած չի եղել. քանզի ողորմածությունը բարձրագլուխ պարծենում է դատաստանի դիմաց» (Հակ. 2;8-13):
ՈՒրիշներին խելք սովորեցնող իմաստակներին առաքյալը առաջարկում է. «Ձեր մեջ ո՞վ է իմաստուն և խելացի. թող նա, բարի ընթացքով, ցույց տա իմաստությամբ և հեզությամբ կատարած իր գործերը: Իսկ եթե ձեր սրտերում դառն նախանձ և հակառակություն ունեք, մի՛ պարծեցեք, որ սուտ եք հանում ճշմարտությունը: Այս իմաստությունը ի վերուստ չի իջած, այլ երկրավոր է, մարմնավոր և դիվային. որովհետև, ուր հակառակություն և նախանձ կա, այնտեղ կա անկարգություն և ամեն չար բան:

Իսկ վերին իմաստությունը նախ՝ սուրբ է և ապա՝ խաղաղարար, հեզ, բարյացակամ, լի ողորմածությամբ և բարի գործերով, մաքուր խղճմտանքով, առանց կեղծավորության: Արդարության պտուղը խաղաղությամբ է սերմանվում նրանց համար, ովքեր խաղաղություն են անում» (Հակ. 3;13-18):
Ժակ Ֆրեսկոն` մի շատ անհավատ մարդ, որը մահացավ անցած տարի հարյուրամյա հասակում, իր ելույթներից մեկում ասել է. «Քրիստոնյաները իրենց կյանքով ու կենցաղով են փաստում, որ քրիստոնեական գաղափարները անիրագործելի են»:
Կարդա՛նք Աստծո Խոսքը. «Սպանեցե՛ք ուրեմն ձեր երկրավոր ցանկությունները.... Այժմ դուք ևս թոթափեցե՛ք այդ բոլորը՝ բարկություն, զայրույթ, չարություն, հայհոյություն և խեղկատակություն՝ ձեր բերաններից: Մի՛ ստեք միմյանց. հանեցե՛ք ձեր վրայից հին մարդուն իր գործերով և հագե՛ք նորը, այն, որ նորոգված է գիտությամբ, ըստ իր Արարչի պատկերի... Որպես Աստծու ընտրյալներ, սրբեր և սիրելիներ, հագե՛ք, ուրեմն, գութ, ողորմություն, քաղցրություն, խոնարհություն, հեզություն, համբերատարություն՝ հանդուրժելով միմյանց, ներելով միմյանց, եթե մեկը մյուսի դեմ գանգատ ունի, ինչպես Աստված Քրիստոսով ներեց ձեզ, նույն ձևով արե՛ք և դուք: Եվ այս բոլորի վրա հագե՛ք սերը, որ կապն է կատարելության: Եվ ինչ որ անեք խոսքով և գործով, բոլորն արե՛ք Տեր Հիսուսի անունով. գոհությո՛ւն մատուցեցեք Նրանով Աստծուն և Հորը» (Կող. 3;5-10, 12-14, 17):
Կայիափան շատ վատն էր, Հերովդեսն անտանելի էր, Բարաբբան ավազակ էր, Հուդան մատնիչ էր.... բայց խաչվեց Քրիստոս:

Երեցկին
Լիլիթ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ

Մեկնաբանություններ