Հայաստանյան քաղաքական գործընթացը մի շատ կարևոր առանձնահատկություն ունի. քաղաքական գործիչներն ու վերլուծական հանրության ներկայացուցիչները սովոր են ընթացող քաղաքական գործընթացները դիտարկելու միայն ներպետական համատեքստում: Մինչդեռ ժամանակն է դիտարկելու նաև տարածաշրջանային քաղաքականությունը ներքին և արտաքին ազդակների, գործոնների ազդեցության, ինչպես նաև համեմատական վերլուծության մեթոդաբանության և գլոբալ զարգացումների համատեքստում: Քաղաքական կյանքը միայն Հայաստանում չի եռում, և հասարակության ներսում ընթացող գործընթացները հաճախ նույնական են հարևան երկրներում տեղի ունեցող իրադարձությունների հետ, հաճախ էլ` կտրուկ տարբերվում են:

Սիրիայի ներկա իրադարձություններն ունեն թե՛ օրախնդիր, թե՛ պատմական ենթատեքստ, սակայն դրանք փոքր-ինչ շղարշել են նախընթաց դեպքերը, որոնք հիմք են հանդիսացել Մերձավոր Արևելքում արտաքին դերակատարների նպատակների ու խնդիրների ծավալման համար։

Բազմիցս ասել եմ, որ ռուսները մեր լավը չուզող բարեկամներն են, բայց, այդուհանդերձ, մեր բարեկամներն են: Մոտ երկուհարյուրամյա այդ բարեկամությունը` իր բոլոր դրսևորումներով (դրական և բացասական), ոչ-ոք չի փորձել ենթարկել փորձության, հարցականի տակ դնել, թե այդ բարեկամությունը բոլորից շատ ո՞ւմ է ձեռնտու` բիրտ մուսուլմաններով (բիրտ մուսուլման ասելով միշտ նկատի եմ ունեցել թուրքին, նրա ածանցյալ ադրբեջանցուն) շրջապատված հայերի՞ս, թե՞ դարերով միշտ իր հզոր բազկին ապավինած ռուսին:

Մի քիչ այլընտրանքային տեղեկատվություն. ի տարբերություն Երևանի քաղաքապետարանի պաշտոնական կայքում հրապարակված ավտոբուսների և միկրոավտոբուսների ուղեվարձի բարձրացման տնտեսագիտական հաշվարկի, այս օրերին արվել են այլ հաշվարկներ, որոնցից մեկի համաձայն` 50 դրամով ուղեվարձի բարձրացումը 10 մեքենա ունեցող գծատիրոջը ամսական ապահովում է 12-15000 դոլար եկամուտ` 40 տոկոս շահույթ: Հենց այդ գծատերերն են այն «48 երթուղիներ սպասարկող կազմակերպությունների» ղեկավարները, որոնց «գրությունը» քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանը չէր կարող մերժել:

Հայ «լայն» հասարակությունը մի պահ շունչը «պահեց», երբ իմացավ, որ Սերժ Սարգսյանի ինքնաթիռի «տրապի» վրա երևացել է Հովհաննես Արգամիչի «սիլուետը»: Ընդ որում, նախագահական ինքնաթիռը դեռ օդ չէր բարձրացել, երբ լուրը պտույտի մեջ դրվեց, իբր «տեսնողներ» են եղել, որ Արգամիչը Սերժ Սարգսյանի հետ թռավ և «խոստացավ վերադառնալ»: Աշնանը: Թերևս` վարչապետի «տեսքով»: Հասկանալի է, չէ՞, ինչ «տեխնոլոգիայով» են արվում այս արտահոսքերը:

Ձանձրանալ չի ստացվում: Մի գործընթացը լվացվում է մյուսով, մի նախադեպը` երկրորդով: Ո՛չ, խոսքն ամենևին Օսկանյանի կարճված քաղաքական «կյանքի» (օհո, խառնել ենք)` գործի մասին չէ: Ի սկզբանե հասկանալի էր. սա Օսկանյանի խաղը չէ, ու այն հեշտորեն տանուլ է տրվելու: Ընդ որում, մենք այն կարծիքին էինք, որ խաղի մոդերատորը ոչ այնքան Քոչարյանը, որքան Սերժ Սարգսյանն է` նրբորեն պայմանավորված Գագիկ Նիկոլայիչ-«նախագահ ջանի» հետ, որպես նախագահական ընտրությունների «ոսկյա ալիբի»: Մնացածն արդեն անհետաքրքիր է:

Երևանում գործող տրանսպորտային միջոցների սակագների բարձրացումը, իսկ երեկվանից արդեն դրա կասեցումը մի շարք հրատապ հարցեր առաջացրին, և մենք պետք է փորձենք պատասխաններ գտնել, հակառակ դեպքում շատ դժվար կլինի անհրաժեշտ եզրահանգումներ անելը:

Ասիայի, Աֆրիկայի և Լատինական Ամերիկայի երկրների ազգային-ազատագրական շարժումների հետևանքով անցյալ դարի կեսերին ստեղծվեցին տասնյակ նոր պետություններ: Աշխարհի քաղաքական քարտեզը նշանակալիորեն փոխվեց: Նորանկախ որոշ երկրներ, գլխավորաբար` Աֆրիկայում, վռնդեցին նախկին գաղութարարներին և դռները լայնորեն բացեցին «սովետների» առաջ, որոնք հաճախ օգնել էին նրանց անկախության պայքարում:

Մտքովս չէր անցնի, որ Երևանը այսքան մեծ քաղաք է: Որ Երևանում մարդիկ ապրում են համարյա չինական պարսպով միմյանցից անջրպետված: Որ այսքան հմայիչ են մեռյալ սեզոնի հմայքները:

Այս պահին` ոչ: Թանկացումը սինխրոնացվեց արձակուրդի, շոգի, քաղաքից բացակայելու, առանց այն էլ լեթարգիական ու շատ խոր քնով քնած քաղաքական ուժերի «հոգեհանգստի» հետ: