Ապրիլի 19-ին՝ժամը 19:00-ին, «Արամ Խաչատրյան» համերգասրահում Երևանի Չայկովսկու անվան երաժշտական միջնակարգ մասնագիտական դպրոցը տոնում է իր հիմնադրման 75-ամյա հոբելյանը:

Յուրաքանչյուրն ունի իր «Հարյուր Տարվա Մենությունը»: Իր մտքերը, որոնք գալիս են իր նախնիների ապրածուչապրածից, ասածուչասածից, արածուչարածից: Իր երգերը, որոնք շատ հարազատ են չգիտես որտեղից ու երևի միայն արյան բաղադրության միջոցով են փոխանցվել իրեն: Իր ցավերը, որոնք անհանգստացնում են այն պահից սկսած, երբ ինքն այլևս գիտակցական ու մտածող էակ է: Իր հիշողությունները, որոնք դառն ու տտիպ են` ցեղի անցյալի պես ու նույնքան թանկ ու արժեքավոր են` տոհմի շարունակականության համար:

Մենք մեր մեջ ու մեր կողքին տեսանք մի մարդու, որին կարող էինք հարցնել` ինչպե՞ս եք, ասել նաև` գնանք մի խաղաղ տեղ, քաղաքից դուրս: Գալու էր, որովհետև խաղաղասեր մարդ էր, աղմուկ-աղաղակից հեռու: Աշխարհ եկավ և աշխարհով անցավ կարծես աննկատ, կարծես անշուք, անցավ իր կոչման գիտակցությամբ, աչքը` կուշտ, ականջը` պահած ձայնի: Գանձեր չդիզեց երկրի վրա, իր իսկ բառերով ասած, մի կարգին տուն և մի կարգին քուն էլ չունեցավ:

1990 թվականի ապրիլին այս բանաստեղծությունը դեռևս անտիպ էր, և Համո Սահյանը, որ մեծ չեմուչումից հետո էր միայն համաձայնել հարցազրույց տալու ինձ` ռադիոռեպորտաժ պատրաստելու համար, այն առաջին անգամ հանրությանը ներկայացրեց իր շուրթերով` իբրև նույն այդ ռադիոռեպորտաժի ամփոփում-վերջաբան:

Երևանի պետական գյուղատնտեսական քոլեջի դահլիճը լեփ-լեցուն էր ուսանողներով, ծնողներով, դասախոսներով և բազմաթիվ հյուրերով: Քոլեջի տնօրենությունը պատրաստել էր հուշ-ցերեկույթ` նվիրված անվանի արձակագիր Վրեժ Իսրայելյանի ծննդյան 65-ամյակին: Գրող, որի ստեղծագործությունն ամբողջովին ներծծված է հայրենասիրությամբ, պայքարի մեծ ոգով ու շիտակ մարդերգությամբ, որի հերոսները Մեծ եղեռնից մազապուրծ, հայրենի տան կարոտով ապրող տարագիր հայ մարդիկ են:

Ապրիլի 24-ին հայ ժողովուրդը կսգա ու կխոնարհվի մեկուկես միլիոն անմեղ նահատակների հիշատակի առջև: Սակայն ի՞նչ է Ապրիլի 24-ը մեզնից յուրաքանչյուրի համար:

«Հասարակություն առանց բռնության» ՀԿ-ն «Կոնգրես» հյուրանոցում կազմակերպել էր «Գենդերային ուսուցման ինտեգրումը ՀՀ հանրակրթական դպրոցի ուսումնական պլան» ծրագիրն ամփոփող կլոր սեղան, որի ընթացքում պետք է ներկայացվեր նաև «Գենդերային բաղադրիչի ներառումը «Հասարակագիտություն» առարկայի մեջ» առաջարկությունների փաթեթը:

1915 թ. ապրիլի 11-ին (նոր տոմարով՝ 24-ին) Կ. Պոլսի հայ համայնքի մտավոր ընտրանու զանգվածային տեղահանությամբ ու նահատակմամբ ավարտին հասցվեց պետական զարհուրելի վարչակազմի ողջ զորությամբ կյանքի կոչված հայաջինջ այն ծրագիրը, որի արդյունքում Արևմտյան Հայաստանը զրկվեց իր բնիկներից, և հայոց հազարամյակների քաղաքակրթության ավերակների վրա մահաբեր ստվեր ձգեց «Արևելքի մարդակերպ բորենու» արնածոր կիսալուսինը:

Համարյա` թութուն ցանելու էն անեկդոտի պես: Թե չէ ընկել եք «պեչենու բաղերը»: Մի անգամ ասել եմ` էլի եմ ասում. կինո նկարեք, կինո: Լուրջ եմ ասում: ՈՒ` ձեզ համար: Որ հետո չասեք...

«Ընթերցողին զգալը գրողին հեռու կտանի` մոտեցնելով իրեն կարդացողին. այդ անջրպետը կոչնչանա, եթե ընթերցողն իրեն տեսնի գրվածքում»,- ասում է գրականագետ, գրաքննադատ Անի Փաշայանը: Գրող-ընթերցող-քննադատ կապի, արդի գրականության մարտահրավերների, կյանքը հատակից բարձրացնո՛ղ գրականության մասին է մեր զրույցը ԱՆԻ ՓԱՇԱՅԱՆԻ հետ: