«Դեմ ենք տարածքներ հանձնելուն», «Դեմ ենք միակողմանի զիջելուն» և այսօրինակ նշանաբաններին պետք է փոխարինի հստակ (աներկբա) քաղաքական օրակարգ, օրինակ` «Փաշինյան Նիկոլի հրաժարական»:

Մինչ դավաճան քայլիստների թայֆան և նրանց սպասարկողները հանրությանը մոլորեցնում և մանիպուլացնում են, թե բա Նիկոլը Հայաստանի հողերից մի կտոր չի տալիս Ադրբեջանին և դա Ադրբեջանի հողերն են ու նմանատիպ այլ հիմարություններով կերակրում քաղաքականապես անգրագետ և պատմություն չիմացող քայլիստների դավաճանախմբին երկրպագող զանգվածին՝ սեփական խայտառակ պարտությունը որպես հաղթանակ, փոխզիջում և արժանապատիվ կապիտուլյացիա ներկայացնելով, պաշտոնական Բաքուն նախագահի մակարդակով «երեք մատի կոմբինացիա» է ցույց տալիս հայ ժողովրդին բացահայտ ասելով, որ մի միլիմետր հետ չի տալու Հայաստանից գրավված տարածքներից, որոնց 90 տոկոսը Բաքուն Հայաստանից գրավել կամ ստացել է որպես նվեր Նիկոլ Անհողի կառավարման ժամանակ:

Պարբերաբար նշում եմ և հիշեցնում, որ, չնայած Երկրագնդի 8 միլիարդանոց ողջ մարդկությունը բաղկացած է շուրջ 150 ազգից, 400 ժողովրդից և 3000 ցեղից, բայց նրանցից միայն մոտավորապես 200-ն այս պահին ունեն իրենց պետությունը:

Քայլում էիր փողոցում, մեկ էլ տեսնում էիր՝ մայթին միայնակ կանգնած ա հեռախոսի երկարուկ, մետաղյա, ապակեպատ խցիկը։ Մտնում էիր, դուռը փակում ու առանձնանում արտաքին աշխարհից։ Պատուհանից տեսնում էիր մարդկանց, մեքենաները, բայց դու առանձին էիր, քեզ ոչ ոք չէր լսում։

«Այլընտրանք չկա, եթե մենք ուզում ենք, որպեսզի մեր երկիրը մնա հայկական, այս ապահայկական և ապազգային իշխանությունը պետք է հեռանա։ Արդեն բոլոր-բոլոր անհնարինն ու հակահայկականն արել է։ Այո՛, այս շարժումը պետք է թափ հավաքի ու ընդգրկի ամբողջ Հայաստանը, և այս իշխանությանը պետք է հեռացնի և ոչ միայն հեռացնի, դեռ մի բան էլ ավելի։ Դեռ մի բան էլ ավելին՝ նկատի ունեմ արդար դատաստան՝ արդար դատավարություն և արդար հատուցում»։

Հայ Առաքելական եկեղեցու զանգերն հնչել են մերօրյա գոյապայքարի ազգային դաշտում` ի Հայաստան և ի Սփյուռս: Հնչել է Մայր Աթոռից։ Հնչել է Անթիլիասից, որտեղ տեղակայված է Հայ Առաքելական եկեղեցու չորս նվիրապետական աթոռներից մեկը՝ Մեծի Տանն Կիլիկիո Կաթողիկոսությունը։

«Ա՛զգ հայոց, թուրքը՝ մեր բանական հոտի դարավոր թշնամին նվաճել է Ալեքսանդրապոլը, շարժվում է դեպի սիրտը մեր երկրի, մեր հավատի, մեր կենսագրության:

Մարդկային յուրաքանչյուր էթնոս, բնականոն կյանքով ապրելու և գոյատևելու համար, որպես նախապայման, առաջին հերթին պետք է ունենա իր ազատ և անկախ Հայրենիքը: Ժողովրդի պատմական ապրելատարածքն է Հայրենիքը: Բայց ամեն մի ապրելատարածք՝ դեռ Հայրենիք չէ: Դարերի ընթացքում է հողը դառնում հայրենիք, երբ այն պատվում է ժողովրդի պատմամշակութային, ազգագրական, ճարտարապետական հուշարձաններով, նախնիների գերեզմաններով, երբ այն սրբագործվում է թշնամիների դեմ մղած պատերազմներում տարած հաղթանակներով և լեգենդար հերոսների թափած արյունով, երբ ձևավորվում են ազգային բնավորության գծերը, ազգային նկարագիրը, ավանդույթները, բարքերը, տարազը, լեզվական առանձնահատկությունները և ազգային ինքնագիտակցությունը, երբ այդ հողը ժողովրդի պատմական հիշողության մեջ է մտնում ժողովրդական բանահյուսության, առասպելներով, էպոսներով, երգերով ու հեքիաթներով, հարազատանում հոգեպես, երբ ժողովուրդը դառնում է հոգևոր ամբողջություն, երբ «Հող» հասկացությունը վերածվում է «Տուն» հասկացության, իսկ «Տուն» հասկացությունն էլ՝ «Երկիր» ու «Հայրենիք» հասկացությունների, և մտնում է էթնոսի արյան ու գենի մեջ` որպես նրա գոյատևման հիմնական պայման:

Կամարով հատվող կամ նույնացող պարիսպները բլրեբլուր ելևէջում են աջ և ձախ թևերով, ի վերջո, միանում, դառնում են շրջան, հավանաբար` ձվաձև, ինչպես երկրագունդն է: Որ ավելի շատ գեղանի են` կանացի իշխանական հմայքով, քան առնական: Անին կին է և՛ դրսից, և՛ առավելապես ներսից. արքայադուստր, դիցուհի, ինչպես ուզում ես բնորոշիր. երկուսն էլ կան` և՛ հողեղենը, և՛ աստվածայինը. մի ամբողջություն: Կիրք է սրտակեր կնոջ, արուին հողին հավասարեցնող և երկինք հանող: Աստվածային է, բայց կին է` սովորական այրին արքայություն ներշնչող:

Վերջին տարիներին աշխարհի ամենատալդա պետություներից մեկում տեղի էին ունենում անբացատրելի երևույթներ ու դրա համար անասբաբույժների միջազգային հերթական կոնսիլիումը որոշել էին անցկացնել Պարադոքսիայի մայրաքաղաքում: