Փարիզին հնարավոր չի ընտելանալ։ Ուզում ես՝ մի տարի, երկու տարի ամեն օր նույն ճանապարհով գնա աշխատանքի ու վերադարձի, մեկ ա՝ ամեն օր դու զգում ես, որ Փարիզում ես, ու զարմանում ես քո վրա՝ յա՛, էս ես ե՞մ, տեսա՜ր, մեռա՛ծ...

Ես չեմ սիրում էն երգը, որն ինքս էլ կարող եմ գրել։ Առավել ևս՝ էն երգը, որը կամաչեմ գրել։ Հիմա շատ կան տենց երգեր։ Ասենք՝ միշտ էլ եղել են։

Ամերիկան սիրեցի, թեպետ, իմ Թումանյանից ու Վահան Տերյանից զատ, սիրտս մանկությունից հենց այս տեղն էր վայ թե ուզել: Սա Ապահովության երկիր չԷ, այլ ժպիտի տեղ է...

Գրագետ լինել՝ անցյալ դարում նշանակում էր լինել հարգված։ Դա երբեմն շատ ավելին էր նշանակում։ Հիշենք Գարսիա Մարկեսի խոսքը, թե՝ իր գրելու միակ պատճառն այն է, որ ուզում է սիրված լինել։ Գրագետ մարդն ամենուր ուշադրության կենտրոնում էր։ Դպրոցում լիներ, կինոյում, փողոցում, թատրոնում, տրամվայի կանգառում, թե գնչուական թաղամասում։ Գրագետ ասելով նկատի չունեմ քերականություն իմացողին։ Նկատի չունեմ նաև ժամանակակից տեղեկատվական հեղափոխության ստեղծած ուրվականին։

Լույսը բացվել է։ Նա մոտենում է պատուհանին։ Առավոտն էնքա՜ն թեթև է, էնքա՜ն անէական, ասես՝ չլինի։ Լրիվ թափանցիկ դարձած ժամանակի միջով ութ հարյուր տարվա խորքից նրա ականջին է հասնում եկեղեցու կամարների տակ հնչող ծանոթ շարականը՝ Առաւօտ լուսոյ, Արեգակն արդար, Առ իս լոյս ծագեա...

Դու արդեն ինքդ քեզ հասցրիր այն մարդու որակին, որին ասում են՝ ճղճիմ, բայց, եթե հրաժարական տաս, կփրկես գոնե մի գրամ լավ բան քո մասին: Ինչքան ուշացնես՝ մի միլիգրամ լավ, ինչ-որ հիշատակի գեթ մի ցենտ քեզնից չի մնալու, մի՞թե չես հասկանում:

… ասում է, որ մի շաբաթ առաջ իրենք 40 հազար ընտանիքի տեղավորելու հարց են լուծել, բայց ինքը չի ուզում այդ մասին ասել : Կոնկրետ ասում է այն, ինչն իրեն հանձնարարված է ասել, բայց այնպես է ուզում ֆռցնել, որ իբրև թե չէր ուզում ասել:

Համարյա երեք տարի անցել է մեր առաջին խորը մանդրաժից։ Էսօր դա կրկնվեց։ Ուրեմն, եզրակացությունը պարզ է ու ակնհայտ՝ էս երեք տարում մենք սխալ ենք եղել...

Ով գիտե, գուցե վերջին անգամ եմ զանգում՝ մտածեցի ու զանգահարեցի ազատամարտիկ, սահմանամերձ գյուղում ապրող հին ընկերոջ, ով ժամանակին մասնակցել է Շուշիի ազատագրմանը, Հորադիզում վիրավորվել, կորցրել ոտքն ու քառօրյային մի ոտքով նորից մեկնել պատերազմ...

Մի օր եղբայրական երկրից իմ գործընկերներից մեկն ինձ ասաց. «Ես Ձեզ համար օտար եմ, դուք ինձ չեք ընդունի»