Փրկիր ինձ, գթած, լսիր ողորմած,
Մի մտիր մարտի կավիս հետ մեռած.
Տե՛ս, թե ինչպես եմ կրկին ու կրկին
Ցանկապատերը ջարդում անխնա.
Ողորմյա լուսեղ. մի՛ թող,
որ օձը կծի ինձ նորեն`
Դեռ չապաքինված ոսկորներիս մեջ
թույն կաթեցնելով
Ձայն տուր բարձունքից,
տա՛ր ինձ տուն նորեն,
Հիվա՜նդ եմ այնքան,
անկարող այնպես: