Մենք ընկնում ենք միշտ նույն տեղից.
Խելագար ցավով վեր կենում
ՈՒ էլի վազում ենք դեպ անդունդի եզրը`
Նորից նետվելու.
Ինչո՞ւ է այսպես, Տեր իմ:
Ինչո՞ւ մեր սիրտը, հոգին, մարմինը էլ
չեն նորոգվում,
Ինչո՞ւ զորավոր Խաչիդ կանչերը էլ մեզ
չեն հասնում,
Ինչո՞ւ ենք այսքան ապիկար,
Տե՜ր իմ.
Եվ ինչպե՞ս է, որ այսքանից
հետո
Դեռ սիրում ես մեզ,
Դարձյալ սպասում: