Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը նախատեսում է մայիսի 9-ին առաջին անգամ այցելել Սպիտակ տուն նախագահ Ջո Բայդենի պաշտոնավարումից հետո: Սա նշանակում է, որ վերականգնվում են այս երկրների ռազմական կապերը: Թուրքիայի կողմից ՆԱՏՕ-ին Շվեդիայի անդամակցության հաստատումից հետո Վաշինգտոնը 23 միլիարդ դոլար արժողությամբ պայմանագիր է ստորագրել՝ ամերիկյան արտադրության F-16 մարտական ինքնաթիռներ, հրթիռներ և ռումբեր Անկարային վաճառելու համար:                
 

«Ե­թե չհա­վա­տաք, որ Ես եմ, կմեռ­նեք ձեր մեղ­քե­րի մեջ»

«Ե­թե չհա­վա­տաք, որ Ես եմ, կմեռ­նեք ձեր մեղ­քե­րի մեջ»
06.12.2019 | 00:02
«Ձեր կյան­քի մո­լո­րու­թյամբ ձեզ մահ մի՛ ցան­կա­ցեք և մի՛ սպա­նեք ձեր ան­ձե­րը՝ ձեր իսկ ձեռ­քե­րի գոր­ծե­րով:
Ա­նուղ­ղա մար­դիկ այս­պես խոր­հե­ցին ի­րենց սր­տի մեջ՝ ա­սե­լով. «Մեր կյան­քը կարճ է և ցա­վե­րով լի. և երբ մարդ հաս­նի իր վախ­ճա­նին, ոչ մի փր­կու­թյուն չկա, և չկա մե­կը, որ վե­րա­դար­ձած լի­նի մահ­վան գե­րեզ­մա­նից:
Մենք պա­տա­հա­բար ենք ծն­վել և սրա­նից հե­տո էլ չե­ղած­նե­րի պես ենք լի­նե­լու, ո­րով­հետև մեր ռուն­գե­րի շուն­չը ծուխ է ա­սես, իսկ մեր խոս­քը՝ կայծ, որ ծն­վել է մեր սր­տի տրո­փից...:
Մեր ա­նու­նը պի­տի մո­ռաց­վի ժա­մա­նա­կի ըն­թաց­քում, և ոչ ոք չի հի­շե­լու մեր գոր­ծե­րը: Եվ, ինչ­պես ամ­պի հետք, պի­տի անց­նի մեր կյան­քը և պի­տի ցր­վի շա­ման­դա­ղի նման՝ ա­րե­գա­կի ճա­ռա­գայթ­նե­րից հա­լած­ված ու քշ­ված նրա տա­պից:
Ար­դարև, մեր կյան­քը սա­հող ստ­վեր է, և ո­չինչ չի կա­րող ար­գե­լել մար­դուս վախ­ճա­նը, քան­զի երբ վախ­ճա­նը կնք­վի, այլևս ոչ ոք չի կա­րող վե­րա­դարձ­նել...» (Ի­մաստ.1, 2):
Այս­պի­սին է անզ­գամ և ան­հա­վատ մար­դու կյան­քը, երբ մեր­ժում է Աստ­ծուն և ապ­րում ըստ մարմ­նի ցան­կու­թյան, այ­սինքն` կեն­դա­նի­նե­րի պես` թող­նե­լով բա­նա­կա­նու­թյու­նը և տր­վե­լով բնազ­դա­յին կր­քե­րին: Հս­տակ է, որ բո­լոր կեն­դա­նի­նե­րը ապ­րում և գո­յատևում են բնազ­դի շնոր­հիվ, միայն մարդն է, որ ու­նի և՛ բա­նա­կա­նու­թյուն, և՛ բնազդ, և ինչ զար­գա­ցում կա իր մեջ, այն էլ իշ­խում է նրան. ե­թե բնազդն է զար­գա­ցած, գոր­ծում է ըստ բնազ­դի` պա­հի ազ­դե­ցու­թյամբ, մարմ­նի ցան­կու­թյամբ, իսկ ե­թե բա­նա­կա­նու­թյունն է զար­գա­ցած, ապ­րում ու գոր­ծում է հո­գով, Աստ­ծո մա­սին խոր­հե­լով, իր նմա­նի հան­դեպ խոր հար­գան­քով և այս տե­սակ ա­ռա­քի­նու­թյամբ ար­ժա­նա­նա­լով Աստ­ծո օրհ­նու­թյա­նը: Սուրբ Գիր­քը հս­տակ մեզ ա­սում է. «Մեղ­քի վարձ­քը մահ է»:
Հե­տաքր­քիր մի փաստ. աշ­խար­հի ստեղ­ծու­մից ի վեր չկա մի հա­վատք, որ մեր­ժի հան­դեր­ձյալ կյան­քի առ­կա­յու­թյու­նը, ար­դար դա­տաս­տա­նը, դժոխքն ու դրախ­տը: Ին­չու՞մ է խն­դի­րը, սա հի­շո­ղու­թյու՞ն է, թե՞ մար­դու կող­մից հնար­ված մի բան: Դեռևս ի­րենց ժա­մա­նա­կին Էյ­նշ­տեյ­նը, Նի­կո­լա Տես­լան, Ցիոլ­կովս­կին, Մեն­դե­լեևը և շատ հան­ճար­ներ, ո­րոնք աստ­վա­ծա­յին հայտ­նու­թյամբ սե­րունդ­նե­րին ա­վան­դե­ցին մարդ­կու­թյան զար­գաց­ման հա­մար անհ­րա­ժեշտ տե­սու­թյուն­նե­րը, վկա­յե­ցին Բարձ­րյա­լի գո­յու­թյան մա­սին, ան­գամ փոր­ձե­ցին գի­տու­թյան տե­սան­կյու­նից ա­պա­ցու­ցել բա­ցար­ձակ Ճշ­մար­տու­թյան ի­րա­կա­նու­թյու­նը: Ե­թե մենք չենք հա­վա­տում Աստ­վա­ծաշն­չին, Աստ­ծուն, գո­նե պետք է հա­վա­տանք գի­տու­թյա­նը և ըն­դու­նենք Աս­տ­ծո գո­յու­թյան փաս­տը, իսկ ե­թե մեր­ժում ենք Աստ­ծուն և գի­տու­թյու­նը, ու­րեմն դա­տաս­տա­նի ենք են­թար­կում ինք­ներս մեզ, իսկ ե­թե չենք մեր­ժում, ա­պա ին­չու՞ ենք ապ­րում` որ­պես կույ­րեր, ան­բան ա­նա­սուն­ներ, ինչ­պես ա­ռա­քյալն է ա­սում. «Իսկ սրանք հայ­հո­յում են այն բա­նի դեմ, որ չգի­տեն. և ինչ բա­ներ, որ բնազ­դով գի­տեն, ինչ­պես ան­բան ա­նա­սու­նը, նրան­ցով էլ ա­պա­կան­վում են»:
Բազ­մա­թիվ հե­տա­զո­տու­թյուն­ներ են կա­տա­րել կլի­նի­կա­կան մահ տա­րած­նե­րի վրա, ո­րոն­ցից ո­մանք դրախտն են տե­սել, ո­մանք էլ դժոխ­քը, և այս ու­սում­նա­սի­րու­թյուն­նե­րի ար­դյուն­քում պարզ է դար­ձել դրանց ի­րա­կա­նու­թյուն լի­նե­լը, և կլի­նի­կա­կան մահ տա­րած­նե­րը փո­խում են ի­րենց կյան­քը` դառ­նա­լով ա­վե­լի մար­դա­սեր, ա­ռա­քի­նի, հա­վատ­քով. և չեն վա­խե­նում մա­հից, ո­րով­հետև տե­սել են այն­տե­ղի կյան­քը, և շա­տե­րը, մեր կող­քին ապ­րե­լով, վկա­յում են դրա մա­սին:
Կամ ով­քե՞ր էին Քրիս­տո­սի ա­շա­կերտ­նե­րը. ան­գետ մար­դիկ, ո­րոն­ցից ո­մանք ան­գամ գրել չգի­տեին: Երբ բռ­նե­ցին Հի­սու­սին, բո­լո­րը փա­խան ի­րենց ան­ձե­րը փր­կե­լու հա­մար, ու հան­կարծ այդ նույն մար­դիկ սկ­սե­ցին ի­րենց կյան­քը զո­հել հա­նուն Հա­րու­ցյալ Փրկ­չի, ո­րին տե­սել էին Հա­րու­թյուն ա­ռած ու վկա­յում էին. «Խո­սում ենք Նրա մա­սին, որ սկզ­բից էր, ո­րի մա­սին լսե­ցինք, ո­րին ա­կա­նա­տես իսկ ե­ղանք, ո­րին նա­յե­ցինք, և ո­րին մեր ձեռ­քե­րը շո­շա­փե­ցին, այ­սինքն՝ Կե­նաց Բա­նը» (Ա Հովհ. 1;1): Բո­լո­րը զար­մա­նում էին, թե ինչ­պես կա­րող են այս ան­գետ մար­դիկ այս­պի­սի ի­մաս­տու­թյամբ խո­սել ու քա­րո­զել. «բայց Աստ­ված ընտ­րեց այս աշ­խար­հի հի­մար­նե­րին, որ­պես­զի ա­մա­չեց­նի ի­մաս­տուն­նե­րին. և Աստ­ված ընտ­րեց այս աշ­խար­հի տկար­նե­րին, որ­պես­զի ա­մա­չեց­նի հզոր­նե­րին, և Աստ­ված աշ­խար­հի ոչ-տոհ­միկ­նե­րին, ար­հա­մարհ­ված­նե­րին և ո­չինչ­նե­րին ընտ­րեց, որ­պես­զի ի­րենք ի­րենց մի բան կար­ծող­նե­րին ոչն­չի վե­րա­ծի, որ­պես­զի ոչ մի մարդ­կա­յին էակ չպար­ծե­նա Աստ­ծո ա­ռաջ, ո­րով­հետև Նրա­նո՛վ դուք կաք Քրիս­տոս Հի­սու­սի մեջ, ո­րը ե­ղավ մեզ հա­մար Աստ­ծուց ե­կած ի­մաս­տու­թյուն, ար­դա­րու­թյուն, սր­բու­թյուն և փր­կու­թյուն, որ­պես­զի, ինչ­պես գր­ված էլ է. «Նա, ով պար­ծե­նում է, թող պար­ծե­նա Տի­րո­ջով» (Ա Կորնթ. 1; 27-31):
Նրանց քա­րոզ­չու­թյան շնոր­հիվ աշ­խար­հը լու­սա­վոր­վեց Քրիս­տո­սի Ճշ­մա­րիտ Գի­տու­թյան Լույ­սով: Նրան­ցից սեր­վե­ցին մե­ծա­գույն սուր­բե­րը, շա­տե­րը նա­հա­տակ­վե­ցին և ի­րենց ա­րյամբ վկա­յե­ցին Քրիս­տո­սին և հա­վի­տե­նա­կան կյան­քը, շա­տե­րը գրա­կան մեծ ժա­ռան­գու­թյուն թո­ղե­ցին գա­լիք սե­րունդ­նե­րին, ո­րով պի­տի լու­սա­վոր­վեին, շա­տե­րը ե­ղան Սուրբ Գր­քի մեկ­նիչ­ներ: Մենք իս­կա­պես այս­քան փաս­տեր ու վկա­յու­թյուն­ներ ու­նե­նա­լով Քրիս­տո­սի Ա­վե­տա­րա­նը` որ­պես հա­վի­տե­նա­կան կյանք տա­նող ճա­նա­պարհ, սուր­բե­րը` որ­պես այդ ա­մե­նի վկա­յու­թյուն, և գի­տու­թյու­նը` որ­պես այդ ա­մե­նի հաս­տա­տում, գե­րա­դա­սում ենք տգի­տու­թյու­նը, քան թե ճշ­մա­րիտ գի­տու­թյու­նը: Վա­խե­նու՞մ ենք ճշ­մար­տու­թյու­նից, տե­սեք, թե Ա­վե­տա­րա­նը ինչ է ա­սում մեզ. «Եվ դա­տաս­տա­նը այս­պե՛ս իսկ է. որ լույ­սը ե­կավ աշ­խարհ, սա­կայն մար­դիկ խա­վարն ա­վե­լի սի­րե­ցին, քան լույ­սը, ո­րով­հետև ի­րենց գոր­ծե­րը չար էին. ո­րով­հետև, ով չա­րիք է գոր­ծում, ա­տում է լույ­սը և չի գա­լիս դե­պի լույ­սը, որ­պես­զի նրա գոր­ծե­րը իր ե­րե­սո­վը չտան» (Հովհ. 3; 19-20):
Քրիս­տո­սի ճշ­մա­րիտ լույ­սը տես­նե­լու հա­մար նախ պետք է հրա­ժար­վենք խա­վա­րից, չար գոր­ծե­րից ու ա­պաշ­խա­րենք, խոս­տո­վա­նենք մեր մեղ­քե­րը, որ­պես­զի մո­տե­նանք Լույ­սին, այ­լա­պես կմ­նանք խա­վա­րի մեջ ու կմեռ­նենք մեր մեղ­քե­րի մեջ ու կդա­տա­պարտ­վենք: Քան­զի մեզ սի­րող Աստ­ված Հի­սուս այս­պես է ա­սում. «Ե­թե չհա­վա­տաք, որ Ես եմ, կմեռ­նեք ձեր մեղ­քե­րի մեջ» (Հովհ. 8; 24):
Տեր Ա­հա­րոն քա­հա­նա ՄԵԼ­ՔՈՒ­ՄՅԱՆ
Գո­րի­սի տա­րա­ծաշր­ջա­նի հոգևոր հո­վիվ
Դիտվել է՝ 1594

Մեկնաբանություններ