Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը նախատեսում է մայիսի 9-ին առաջին անգամ այցելել Սպիտակ տուն նախագահ Ջո Բայդենի պաշտոնավարումից հետո: Սա նշանակում է, որ վերականգնվում են այս երկրների ռազմական կապերը: Թուրքիայի կողմից ՆԱՏՕ-ին Շվեդիայի անդամակցության հաստատումից հետո Վաշինգտոնը 23 միլիարդ դոլար արժողությամբ պայմանագիր է ստորագրել՝ ամերիկյան արտադրության F-16 մարտական ինքնաթիռներ, հրթիռներ և ռումբեր Անկարային վաճառելու համար:                
 

Ճշմարտության հետքերով

Ճշմարտության հետքերով
27.11.2022 | 09:42

Քննեցե՛ք դուք ձեզ՝ տեսնելու, թե նույն հավատի մե՞ջ եք:

Բ Կորնթ.13;5

«Զինչ են հաւատք եթէ ոչ յուսացելոց իրաց հաստատութիւն եւ յանդիմանութիւն որոց ոչն երեւին»:
Հավատը հուսացված բաների հաստատումն է և չերևացող բաների ապացույցը: Այսպես է սահմանում հավատը Պողոս առաքյալը: Բոլոր մարդիկ էլ ունեն հավատ, որովհետև բոլորն էլ հույս են տածում և հույսը դնում են նաև չերևացող բաների վրա, այդ տեսանկյունից անհավատ մարդիկ պարզապես չկան: Ուրեմն ինչու ենք ընդհանրապես ասում «անհավատ մարդ»: Խնդիրը իրականում ոչ թե ինքնին հավատի, այլ հավատի առարկային է վերաբերում: Մարդիկ հավատում են տարբեր բաների. իրենց ուժերին, կարողություններին, հաջողությանը, անգամ՝ տարբեր աստվածների, այս վերջին պարագայի մասին Պողոս առաքյալը ասում է. «Թեպետեւ այսպես կոչված աստվածներ կան թե՛ երկնքում, եւ թե՛ երկրի վրա. արդարեւ կան բազում աստվածներ եւ բազում տերեր» (Ա Կորնթ. 8; 5)՝ դրանով ոչ թե հաստատելով և խրախուսելով բազմաստվածության երևույթը, այլ պարզապես շեշտելով այդ «աստվածների»՝ մարդկային հավատի առարկա լինելու փաստը: Իսկ իր խոսքի շարունակության մեջ նա ուղղակի հռչակում է միակ Ճշմարիտ Աստծո հավատը՝ ցանկանալով պարզ դարձնել այն գաղափարը, որ եթե «աստվածները» մարդկային սնահավատության և երևակայության արգասիք են, ապա Ճշմարիտ Աստված եղել է, կա ու կլինի, եթե անգամ ոչ մի մարդ նրան չհավատա. «Բայց մեզ համար միայն մե՛կ Աստված կա՝ Հայրը, որ ստեղծել է ամեն բան, եւ մենք ապրում ենք նրանով. եւ՝ միայն մե՛կ Տեր՝ Հիսուս Քրիստոս, որի միջոցով ստեղծվեց ամեն ինչ, եւ մենք ապրում ենք նրանով» (Ա Կորնթ 8; 6)՝ հաստատելով ոչ թե զուտ Ճշմարիտ Աստծո գոյության գաղափարը, այլև այդ Աստծո ամենազորությունը՝ որպես կյանքի ակունք և պահապան: Հետևաբար. հավատալ Աստծուն, չի նշանակում հավատալ Նրա գոյությանը, այլ՝ Նրա ամենազորությանը:


Աստվածճանաչողությունը և աստվածգիտությունը սկսվում են հավատքով, զարգանում և իրենց կատարմանն են հասնում հավատքով: «Ես եկա, Տե՛ր, մոտեցա, Աստվա՛ծ, վերադարձա, Հա՛յր: Ընդունիր ինձ եւ պահիր աչքիդ լույսի պես.արդեն քոնն եմ ես»: Այսպես ցնծագին բացականչում է նորածիլ հավատով տոգորված մարդու հոգին, ով անձնապես ճաշակել ու համոզվել է, որ քաղցր է Տերը: Նա չի տեսնում որևէ խոչընդոտ իր և Աստծո միջև, քանզի իր հոգին մաքուր է ու հարդարված՝ պատրաստ Աստծո տաճար լինելու: Նրա հոգին լի է ջերմեռանդ հավատքով, որը, սակայն, որքան էլ ջերմեռանդ, կատարյալ չէ, քանզի դեռևս չի զտվել ընդմեջ տառապանքի, կորուստների, վշտերի, վախերի ու տարակույսների և չի թրծվել փորձությունների հնոցում, որից հետո այն կամ կատարյալ կդառնա, կամ... կմահանա: Այո, քանզի հավատը ինքը կենդանի է ու կենսատու, միայն երբ գործում է՝ բարձրացնում է մարդուն առ Աստված: Տերը միշտ առավել հոգատար է նորադարձների հանդեպ նրանց վերելքի սկզբում, որպեսզի նրանք առավել հաստատվեն իրենց ընթացքի մեջ և չընկրկեն: Իսկ նորադարձներին ամեն բան պատկերանում է կատարյալ ու հեշտ ձեռք բերվող: Բայց վերընթացի ճանապարհին փորձությունները, թեև հաղթահարելի, այնուամենայնիվ անխուսափելի են, անկումներն ու վերելքները հերթափոխում են միմյանց, բայցև կորուստները փոխարինվում են ձեռքբերումներով: Հավատացյալը աստիճանաբար է նշմարում պայքարի ասպարեզը, իր զենքերը և թշնամուն, նա սկսում է գիտակցել հաղթանակի անհրաժեշտությունը, քանզի այն այլևս իր գերագույն նպատակն է: «Հաղթանակ, որը իր փրկության գրավականն է » (Ա Հովհ.5; 4):


Շատ վտանգավոր է ճշմարիտ հավատին թեթևամտորեն վերաբերելը, քանզի. «Մեր Աստվածը ոչնչացնող կրակ է» (Եբր. 12;29): Այո՛, Աստված իր սիրով արարում է բարին, իր ողորմությամբ՝ պահպանում, իսկ արդարությամբ վրեժխնդիր է լինում նրանից, ով մերժում է իր սերը և ողորմությունը:
Ճանապարհի ամեն մի հանգրվանում ճշմարիտ հավատացյալը փորձում է զգալ իր հավատի աճը. ինչի հասավ, ինչ չնկատեց, արդյոք ընկալեց բարի՞ն, կամ մերժեց չա՞րը: Իրականում այդ ինքնաքննությունը շատ կարևոր է հավատից չշեղվելու համար: Երբ անհավատ մարդը կտրում է իր հույսը ամեն ինչից ու բոլորից, հավատացյալ մարդու համար միշտ կա Մեկը, որի վրա նա կարող է հույս դնել:


Իսկ ի՞նչն է, այնուամենայնիվ, անփոփոխ մնում հավատքի ճանապարհի սկզբում, ընթացքում և վերջում. հավատացյալ հոգու ցնծագին զմայլանքը Ամենակալ Աստծո մեծավայելուչ փառքի հանդեպ, երբ հոգին վերօրհնելով բացականչում է. «Տե՜ր, ո՜վ մեր Տեր, ի՜նչ հրաշալի է քո անունը ողջ աշխարհում» (Սաղմ. 8;1,10):


Երեցկին Լիլիթ Հովհաննիսյան
Գորիս

Դիտվել է՝ 9800

Մեկնաբանություններ