Շատ կարճ՝ հատկապես լրագրողներին: Տավուշի 4 գյուղերի գյուղապետերից փորձեք իմանալ, թե նախ՝ Մհեր Գրիգորյանի, ապա Փաշինյանի հետ հանդիպմանը ինչ են խոսել, ինչ տոնայնությամբ, ինչ վերաբերմունքով, ինչ է պահանջել համայնքային ղեկավարներից նիկոլոսը, ինչով է սպառնացել, ինչ է ասել հետագա հանձնումների մասով...

1965 թվական։ Ապրիլի 24: Պայծառ, գարնանային դուրս կանչող օր էր։

Թուրքերն արդեն Բաղանիսի վերևում են։ Ականատեսը դարձանք, թե ինչպես հայկական դիրքը հանձնվեց թշնամուն ու թե ինչպես հիմա այնտեղ ծածանվում է ադրբեջանական դրոշը:

Հայոց ցեղասպանության ճանաչումն ու Հատուցումը մի՛շտ է եղել հայ ժողովրդի ազգային օրակարգում։ Եվ Պատմական Հիշողությունը ոչ մի րոպե չի լքել հայ մարդու ազգային գիտակցության տիրույթը։ Տասնամյակներ շարունակ Սփյուռքը, որը ձևավորվել է Հայոց ցեղասպանության պատճառով` որպես պատմական իրողություն, պայքարել է որ պետությունները ճանաչեն մարդկության դեմ գործադրված այդ մեծագույն ոճիրը` Հայոց ցեղասպանությունը, որը նախերգանքը դարձավ 20-րդ դարի ամբողջ ընթացքում կատարված մյուս հանցագործությունների:

Ինչպես և սպասվում էր Աննա-Էրատոյի սադրանքը Ծիծեռնակաբերդում հենց քայլիստների կազմակերպածն էր` թե բա «վարչապետի կնոջն ու դստերը թիրախավորելը սրիկայություն է»:

Նիկոլ Փաշինյանը, 2018-ից փողի ու պաշտոնի տեր դարձած իր «ուսապարկերը», համադասարանցիները, «զեմլյակները» մաս-մաս դարավոր թշնամուևն են հանձնում հայրենիքը, այդ հողատվությունը հանրության համար գեղեցիկ փաթեթավորում «սահմանազատման», «խաղաղության գործընթացի» անվան տակ;

Բնապահպանական կոչված միջազգային համաժողովին, բազմաթիվ եվրոպացի (և ոչ միայն) ներկայացուցիչների հետ զրույցում, երեկ Ալիևն ասել է, որ խաղաղության պայմանագրի նախապայման է Հայաստանի սահմանադրության փոփոխությունը, նաև մեր սիմվոլ Արարատի փոփոխությունը: բառացիորեն ասել է. «Հայաստանում լիքը սարեր ունեն, թող դրանցից մեկը դարձնեն իրենց խորհրդանիշ»,-ասել է բառացիորեն, և ինքն ու մնացյալը ուրախ ծիծաղել են:

Հայաստանը հիմա ճիշտ այն վիճակում է, ինչը եղել է Արցախում 90-ականների սկզբին. ընկած Գետաշեն, Շահումյան, Մարտակերտ, շրջափակված Ստեփանակերտ, թշնամու համեմատ և՛ քանակով, և՛ ռազմական առումով տոտալ անհավասարություն։

Մենք զարմանալի վերաբերմունք ունենք մեր ողբերգությունների ու մեր ավելի մանր անհաջողությունների նկատմամբ։ Մենք նկատում ենք դրանք, երբ արդեն կատարված կամ կատարվող փաստեր են լինում...

Առաջնորդներին պախարակելու՝ մեր ժողովրդի մեջ տարածված հիվանդությունն ամեն դեպքում ապշեցնող է։ Ով ոտքի է կանգնում, որ մի օգուտ տա երկրին, դանակները վերցնում ու այդ մարդու վրա են հարձակվում...