Նիկոլին դեմ լինելը դա դեռ հականիկոլականություն չի։
Օրինակ, եթե դու հանրային հարթակում նույն քամահրանքով խոսում ես վարդապետի, արքեպիսկոպոսի, եկեղեցու կամ Կաթողիկոսի հասցեին...

Աշխարհում միայն ես ունեմ խաչքար,

Թե Գողգոթայի ճամփորդը փայտե խաչ է լոկ տարել․․․

Եվ եթե դուք կրկին համառորեն չեք հասկանում Հայաստանում սկսված պրոտեստի ո՛չ անատոմիան, ո՛չ «սև կարապի էֆեկտը», ո՛չ պրոտեստի ձնագնդի հեռանկարը, ո՛չ չմարման հիմքերը, և ո՛չ էլ «թիթեռի թևի շարժի կանոնը», այլ նույն պրիմիտիվ համառությամբ շարունակում եք

Մանդատները վայր դնելու ճանապարհով քաղաքական ճգնաժամ առաջացնելն ու խորհրդարանի լուծարմանը հասնելը նույնքան մանիպուլյացիա է, որքան ընտրությունների ճանապարհով Նիկոլին իբր լեգիտիմացնելու` ժամանակին շրջանառվող թեզը։ Բանն այն է, որ եթե անգամ ընտրություններին ներկայիս ընդդիմադիր խորհրդարանական ուժերը չմասնակցեին էլ, ընտրությունները, միևնույնն է, կայանալու էին։ Եվ ընտրությունների արդյունքում ձևավորվելու էր խորհրդարան 30%-անոց գրպանային ընդդիմությամբ։ Պայմանական 15%-ը կլինեին թագուհիթովմասյաններ, 15 %-ը` իշխանզաքարյաններ։ Քաղաքական պայքարի լրացուցիչ ինստիտուցիոնալ լծակ չէր լինի, որքան էլ այդ լծակի արդյունավետ գործառնությունը երբեմն բանավիճային է։

Սկսվեց անզորության և հիսթափության ալիքը: Սկսվեց չիմացական գնահատականների շարանը առ ոչ-բռնի պայքար:

Մարդասէ՛ր Աստուած, զառաջիկայ գիշերս, որ ի վերայ մեր գալոց է, ի մեղաց փրկեա՛, ի չարեաց ազատեա՛ եւ ի գործս բարիս առաջնորդեա՛:

2013 թվականին Շանթն ու իր ընկերները ցանկանում էին իրականացնել հեղափոխություն:

Հաշված օրերի ընթացքում Սերժիկը բռնել տվեց Շանթին:

Քանի որ նոր ընդդիմադիրությունը թրենդ է, իսկ դերակատարներն էլ շատացել են, ինչը ևս ողջունելի է, և սկսել են բարձր և smart ռեցեպտներ առաջարկել, որոնց մի մասը լավ-վատ արդեն կիրառվել են դեռ այն ժամանակ, երբ իրենք խորը իշխանամետ, իշխանամերձ, ապագա-կայականներ էին...