Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Ողբեր­գու­թ­յան գու­մա­րե­լի­նե­րը

Ողբեր­գու­թ­յան գու­մա­րե­լի­նե­րը
20.11.2020 | 01:01

Վեր­ջին օ­րե­րին հետևե­լով Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նին ի­րենց պաշտ­պա­նու­թյան տակ ա­ռած իմ­քայ­լա­կան­նե­րի ար­տա­հայ­տած մտ­քե­րին, պար­զա­պես ապ­շում ես։ Փո­ղո­ցից պատ­գա­մա­վո­րի ա­թո­ռին բազ­մած մար­դիկ այ­սօր էլ միայն փո­ղո­ցի մա­սին կա­րող են փի­լի­սո­փա­յել, ի­մա՝ Փա­շի­նյա­նի հրա­ժա­րա­կա­նը նպա­տա­կա­հար­մար չէ, քա­նի որ հրա­պա­րա­կում քիչ մարդ կա։ Եր­կիրն ա­ղե­տի առջև կանգ­նեց­նե­լը՝ հեչ, անվ­տան­գու­թյու­նը զրո­յաց­նե­լը՝ հեչ, ան­գամ կա­պի­տու­լյա­ցիա­յի փաս­տա­թուղթ ստո­րագ­րե­լը՝ հեչ, էա­կանն այն է, որ փո­ղոց­նե­րում ու հրա­պա­րակ­նե­րում քիչ մարդ կա։ Ե­թե Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի պաշտ­պա­նու­թյան հար­ցը թո­ղել են միայն «շիշ բռ­նո­ղի» ու­սե­րին, ա­մեն ինչ հաս­կա­նա­լի է ար­դեն։ Դեռ ա­վե­լին, իշ­խա­նու­թյան պատ­վե­րով ան­հաս­կա­նա­լի սոց­հար­ցում­ներ են հրա­պա­րա­կում, թե իբր մար­դիկ կողմ են հող հանձ­նե­լուն, «բե­մադ­րած» հա­վաք­ներ են ա­նում, որ­տեղ հա­յե­րեն պար­զա­գույն մտ­քեր չհաս­կա­ցող­նե­րը բո­ցա­շունչ ե­լույթ­ներ են ու­նե­նում... Լավ, ին­չու՞ եք փոր­ձում այս հա­սա­րա­կու­թյա­նը ո­րա­կազր­կել, ար­տա­քին աշ­խար­հին հաս­կաց­նե­լով, թե Հա­յաս­տա­նը վա­ղուց այս­պի­սի ո­րո­շում էր ե­րա­զում։


ՈՒ­զում եք կտ­րել ան­գամ վեր­ջին հնա­րա­վո­րու­թյու­նը, որ խել­քը գլ­խին բա­նակ­ցո­ղը վաղն այս փաս­տաթղ­թում հա­յան­պաստ մի կե՞տ էլ չկա­րո­ղա­նա ա­վե­լաց­նել։ Թե՞ ու­ղիղ տեքս­տով թշ­նա­մուն ու­ղերձ եք տա­լիս, որ ա­մեն ինչ մեզ ձեռն­տու է, մեր հա­սա­րա­կու­թյունն էլ հա­մա­ձայն է, ուր էիք՝ չկա­յիք, գա­յիք, այդ դժ­գույն ու դժ­բախտ տա­րածք­նե­րը վերց­նեիք, որ­պես բո­նուս Մեղ­րին էլ կտա­յինք, որ շատ եք ու­զում, ողջ Սյու­նիքն էլ։ Դուք լրի՞վ ա­նու­ղեղ եք, թե՞ թմ­րած ու­ղեղ­ներդ այլևս չեն կա­րո­ղա­նում եր­կու բառ ի­րար կա­պել։


Ո­մանք էլ, իբր ան­հան­գս­տա­ցած ե­ղա­ծով, հայ­տա­րա­րում են, թե պի­տի ա­ռաջ նա­յել, հայ­րե­նի­քի մա­սին մտա­ծել։ Ո՞ր հայ­րե­նի­քի, ո­րը գր­չի մի հար­վա­ծով տվե­ցիք թշ­նա­մու՞ն։ Ինչ­պե՞ս ա­ռաջ նա­յել, ա­ռանց ե­ղա­ծը գնա­հա­տե­լու և այս ող­բեր­գու­թյան պա­տաս­խա­նա­տու­նե­րին առն­վազն պե­տա­կան հա­մա­կար­գից վռն­դե­լու։ Ա­սում են՝ հե­րիք է Խո­րե­նա­ցու ող­բը շա­րու­նա­կենք։ Հա­կա­պե­տա­կան մարդ­կանց իշ­խա­նու­թյան թող­նելն է այդ ող­բի շա­րու­նա­կու­թյու­նը, պա­տե­րազ­մի այս ար­հա­վիրք­նե­րի մեջ ձեր իշ­խա­նու­թյան ներ­սում պաշ­տո­նի հա­մար կռ­վող­նե­րին պա­հելն է ող­բեր­գու­թյուն, ձեր ա­տե­լու­թյան սեր­մե­րը, ներ­սի չա­րու­թյու­նը տա­րա­ծե­լու հա­մար հեր­թա­կան ժա­մա­նակ տալն է ող­բեր­գու­թյուն։ Ձեր քա­ղա­քա­կան ու­ժի գո­յու­թյունն է ող­բեր­գու­թյուն ողջ ազ­գի հա­մար, գո­նե կա­րո­ղա­ցեք ա­ռանց ցն­ցում­նե­րի հե­ռա­նալ, միևնույն է, այս­պես, թե այն­պես, պատ­մու­թյան աղ­բա­նո­ցում եք հայ­տն­վե­լու։


Ռու­զան ԽԱ­ՉԱՏ­ՐՅԱՆ

Դիտվել է՝ 8406

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ