«Ա՛զգ հայոց, թուրքը՝ մեր բանական հոտի դարավոր թշնամին նվաճել է Ալեքսանդրապոլը, շարժվում է դեպի սիրտը մեր երկրի, մեր հավատի, մեր կենսագրության:

Մարդկային յուրաքանչյուր էթնոս, բնականոն կյանքով ապրելու և գոյատևելու համար, որպես նախապայման, առաջին հերթին պետք է ունենա իր ազատ և անկախ Հայրենիքը: Ժողովրդի պատմական ապրելատարածքն է Հայրենիքը: Բայց ամեն մի ապրելատարածք՝ դեռ Հայրենիք չէ: Դարերի ընթացքում է հողը դառնում հայրենիք, երբ այն պատվում է ժողովրդի պատմամշակութային, ազգագրական, ճարտարապետական հուշարձաններով, նախնիների գերեզմաններով, երբ այն սրբագործվում է թշնամիների դեմ մղած պատերազմներում տարած հաղթանակներով և լեգենդար հերոսների թափած արյունով, երբ ձևավորվում են ազգային բնավորության գծերը, ազգային նկարագիրը, ավանդույթները, բարքերը, տարազը, լեզվական առանձնահատկությունները և ազգային ինքնագիտակցությունը, երբ այդ հողը ժողովրդի պատմական հիշողության մեջ է մտնում ժողովրդական բանահյուսության, առասպելներով, էպոսներով, երգերով ու հեքիաթներով, հարազատանում հոգեպես, երբ ժողովուրդը դառնում է հոգևոր ամբողջություն, երբ «Հող» հասկացությունը վերածվում է «Տուն» հասկացության, իսկ «Տուն» հասկացությունն էլ՝ «Երկիր» ու «Հայրենիք» հասկացությունների, և մտնում է էթնոսի արյան ու գենի մեջ` որպես նրա գոյատևման հիմնական պայման:

Կամարով հատվող կամ նույնացող պարիսպները բլրեբլուր ելևէջում են աջ և ձախ թևերով, ի վերջո, միանում, դառնում են շրջան, հավանաբար` ձվաձև, ինչպես երկրագունդն է: Որ ավելի շատ գեղանի են` կանացի իշխանական հմայքով, քան առնական: Անին կին է և՛ դրսից, և՛ առավելապես ներսից. արքայադուստր, դիցուհի, ինչպես ուզում ես բնորոշիր. երկուսն էլ կան` և՛ հողեղենը, և՛ աստվածայինը. մի ամբողջություն: Կիրք է սրտակեր կնոջ, արուին հողին հավասարեցնող և երկինք հանող: Աստվածային է, բայց կին է` սովորական այրին արքայություն ներշնչող:

Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը «СОР29 և Ադրբեջանի կանաչ տեսլականը» թեմայով միջազգային ֆորումի ժամանակ չի էլ թաքցրել, որ Ադրբեջանի համար առաջնահերթը Տավուշում շահեկան դիրքեր զբաղեցնելն է, և իր ղեկավարած պետությունը դրանից հետո որևէ միտք չունի դուրս գալ Հայաստանի այն ռազմավարական բարձունքներից ու տարածքներից, որոնց Նիկոլի և Նիկոլի ոհմակի պետական դավաճանության արդյունքում, առանց կրակոցի, տիրել է Սյունիքում (Մեծ Իշխանասար, Սև լճի հարակից տարածքներ), ինչպես նաև Վայոց Ձորում, Գեղարքունիքում բռնազավթած ռազմավարական բարձունքներից ու տարածքներից:

Վերջին տարիներին աշխարհի ամենատալդա պետություներից մեկում տեղի էին ունենում անբացատրելի երևույթներ ու դրա համար անասբաբույժների միջազգային հերթական կոնսիլիումը որոշել էին անցկացնել Պարադոքսիայի մայրաքաղաքում:

Այսօր երեկոյան, ժամը 19:00-ին Պարոնյան-Լեո խաչմերուկում տեղի կունենա մոմավառություն՝ ի հիշատակ Նիկոլ Փաշինյանի շարասյան կողմից վրաերթի ենթարկված Սոնա Մնացականյանի և նրա չծնված երեխայի։

Այս պահին ամբողջ երկրով մեկ ժողովրդական դիմադրության մեծ ու փոքր դրսևորումներ են։

Եղեռնի օրը ու նախօրեին տղերքը Ադրբեջանի և Թուրքիայի դրոշն էին այրում (լավ էին անում), մինչդեռ հիշեցնեմ՝ 2018-ին, երբ փնթի, փռչոտ, կիսագրագետ մեկը, որն իրեն վարչապետ հռչակեց, Հայաստանի դրոշից նասկի էր հագնում, ոչ ոք ծպտուն չհանեց...

Անցած 6 տարում Նիկոլ Փաշինյանի կողմից հռչակված ծրագրերը՝ նոր Հայաստանը, ժողովրդավարության բաստիոն դառնալը, կոռուպցիայի, օլիգարխիայի վերացումը, 3 միլիոն վարչապետերը, «նախկինների» արած թալանը հետ բերելը, ԽԾԲ-ով պաշտոնների այլևս չնշանակելը, բանկերում քաղաքացիների ժամկետանց վարկերը զրոյացնելը, արագաչափերը վերացնելը, տնտեսական մեծ աճը, ՀԴՄ դիկտատուրան, անգլերեն իմացողների կողմից մոշ աճեցնելը, ոչխարաբուծությանը զարկ տալը և այլն, բոլորը սուտ դուրս եկան։ Հիմա ի՞նչ երաշխիք կա, որ սահմանազատման անվան տակ Տավուշի մարզից միակողմանի կերպով տարածքնԵր հանձնելը Ադրբեջանի հետ խաղաղության է հանգեցնելու։

Վեց տարի է՝ ուսումնասիրում եմ քեզ, իմ ազգ, իմ հայրենակից։
Վեց տարի է՝ զուգահեռ ուսումնասիրում եմ նաև քեզ խաբող, արհամարհող, շահագործող և լլկող, երկրի ու քո շալակն ելած իշխանությանը, նրա, այսպես ասած, ներկայացուցիչներին...