Արշալույսները կրկին ցող են
մանում,
Անձրևն է լալիս,
Դու կրկին, Տեր իմ, այցի ես գալիս…
Դիր Աջդ սիրով բոլոր վերքերիս, լուռ
բալասանիր,
Որ վերքերս բաց նորից չարյունեն…
Ես հենվեմ լռիկ Քո ուսին կարոտ,
ՈՒ ըմպեմ ցողդ ամեն առավոտ:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ