Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Կա ու­րիշ տար­բե­րակ

Կա ու­րիշ տար­բե­րակ
13.12.2019 | 00:11
Կա­ռա­վա­րու­թյան ա­մեն նիստ ու­նե­նում է իր փոք­րիկ սկան­դա­լի­կը: Ե­րեկ­վա­նը հա­վակ­նում է սկան­դա­լի կար­գա­վի­ճա­կի: Որևէ մեկն ար­դեն չի զար­մա­նում վար­չա­պետ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի ոչ պո­պու­լիս­տա­կան, ոչ էքս­ցենտ­րիկ, ոչ ա­լո­գիկ հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րից: Ե­րեկ­վա­նը, կար­ծես, խոս­տո­վա­նու­թյան ժան­րից էր:
Կա­ռա­վա­րու­թյան նիս­տում քն­նարկ­վում էր ՊԵԿ-ի 2020-2024-ի զար­գաց­ման և վար­չա­րա­րու­թյան բա­րե­լավ­ման ռազ­մա­վա­րա­կան ծրագ­րի հար­ցը: Ջան­ջու­ղա­զյան-Ա­նա­նյան ան­հա­մա­ձայ­նու­թյա­նը ար­ձա­գան­քեց վար­չա­պե­տը՝ հայ­տա­րա­րե­լով, որ ու­նենք մեծ նա­խա­րա­րու­թյուն­ներ՝ լի պա­րապ մարդ­կան­ցով, ո­րոնց միակ ակն­կա­լիքն այն է, թե երբ է լրա­նում ժա­մը, որ գնան տուն: «Եվ պետք չէ Հռո­մի պա­պից կա­թո­լիկ լի­նել»,- բար­կա­ցած ա­սաց վար­չա­պե­տը, հե­տո ա­վե­լա­ցրեց՝ «Տվյալ դեպ­քում Հռո­մի պա­պը ես եմ»: Ինչ եր­ջան­կու­թյուն, որ Ֆրան­ցիս­կո­սը հա­յե­րեն չգի­տի, ինչ­քան կզար­մա­նար պա­պա­կան կու­րիան՝ ի­մա­նա­լով, թե ով է Հռո­մի պա­պը Հա­յաս­տա­նում: Բայց ի­րա­կա­նու­թյու­նը զա­վեշ­տի տեղ չի թող­նում: «Մեկ-մեկ նա­խա­րա­րու­թյուն­նե­րից փաս­տաթղ­թեր են գա­լիս, ու­զում ես ա­սել՝ ո՞ր դա­սա­րա­նի ե­րե­խա է գրել»: «Եվ ե­կեք ար­ձա­նագ­րեք, որ ամ­բողջ պե­տա­կան հա­մա­կար­գը, ա­յո, հե­ղա­փո­խու­թյա­նը դի­մադ­րում ա, դի­մադ­րում ա ամ­բողջ պե­տա­կան հա­մա­կար­գը, և էդ դի­մադ­րու­թյու­նը ես ջար­դե­լու եմ, չկա ու­րիշ տար­բե­րակ: Ո­րով­հետև ՀՀ ժո­ղո­վուրդն ինձ՝ ան­ձամբ ինձ, ձայն ա տվել և մեր քա­ղա­քա­կան ու­ժին ձայն ա տվել, որ էս երկ­րում փո­փո­խու­թյուն տե­ղի ու­նե­նա, և ոչ թե տար­բեր ա­ռիթ­նե­րով ա­նընդ­հատ պտտ­վենք, պտտ­վենք, պտտ­վենք, պտտ­վենք», - հայ­տա­րա­րեց Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը:
Ի­րա­կա­նում պատ­ճառ­նե­րի պատ­ճա­ռը մթ­նո­լորտն է, որ աս­պա­րե­զից դուրս մղեց ի­րենց գոր­ծի պրո­ֆե­սիո­նալ­նե­րին ու աս­պա­րեզ բա­ցեց ան­փորձ հան­ճար­նե­րի ա­ռաջ, որ կար­ծում են՝ ի­րեն­ցից դուրս ոչ միտք կա, ոչ խիղճ, ոչ ա­պա­գա: Պատ­ճա­ռը պե­տա­կան կա­ռա­վար­ման հա­մա­կար­գի քաո­տիկ վի­ճակն է, որ ստեղ­ծել է կա­ռա­վար­ման հա­մա­կար­գի նոր կա­ռուց­ված­քը, որ­տեղ ա­մեն ինչ խառն­վել է ի­րար: Ի­րա­կա­նում մար­դիկ ոչ թե դի­մադ­րում են, այլ ինք­նա­պաշտ­պան­վում: Ոչ մի պա­րա­գա­յում չի կա­րե­լի վար­կա­բե­կել պե­տա­կան կա­ռա­վար­ման հա­մա­կար­գը, կամ այդ հա­մա­կար­գի հետ խո­սել «ջար­դե­լու» մար­տա­վա­րու­թյամբ, դա պե­տու­թյան ող­նա­շա­րը ջար­դել է: Չի կա­րող որևէ ձեռք­բե­րում լի­նել ի հե­ճուկս կա­ռա­վար­ման հա­մա­կար­գի՝ թե­կուզ դա ա­սում է Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը: Դա ան­հաս­կա­նա­լի ինք­նա­մե­ծա­րում է, որ հիմք չու­նի: Ա­ռա­վել ևս, որ ինքն է նշա­նա­կել իր կա­ռա­վա­րու­թյան 12 նա­խա­րար-ա­ռա­քյալ­նե­րին, ու գու­ցե հա­վա­տում է, որ նրանց թևե­րը թաքց­նում է հա­գուս­տը, իսկ լու­սապ­սա­կը տես­նում են բո­լո­րը: Տես­նում են, բայց ոչ լու­սապ­սակ, այլ մե­ծամ­տու­թյուն, ան­հան­դուր­ժո­ղա­կա­նու­թյուն, կա­ռա­վար­ման ու­նա­կու­թյուն­նե­րի, տար­րա­կան գի­տե­լիք­նե­րի բա­ցա­կա­յու­թյուն, ու ե­թե այս պա­րա­գա­յում հա­մա­կար­գը չդի­մադ­րի նման նա­խա­րար­նե­րին, ֆիաս­կոն լի­նե­լու է պե­տու­թյա­նը: Իսկ ե­թե վար­չա­պե­տը, կար­դա­լով նա­խա­րա­րու­թյուն­նե­րից ստաց­ված փաս­տաթղ­թե­րը, ինքն ի­րեն հարց­նում է՝ ո՞ր դա­սա­րա­նի ե­րե­խա է գրել, թող փո­խի իր ա­ռա­քյալ­նե­րին: Չի փո­խում, ո­րով­հետև չու­նի պա­հես­տա­յին­նե­րի նս­տա­րան, ո­րով­հետև չկան կա­մի­կա­ձե­ներ, որ պատ­րաստ են նա­խա­րար դառ­նալ: ՈՒ բնավ էլ ոչ այն պատ­ճա­ռով, որ մաս­նա­վոր հատ­վա­ծում ստա­նա­լու են բազ­մա­պա­տիկ աշ­խա­տա­վարձ: Տաս­նա­պատ­կեք նա­խա­րար­նե­րի աշ­խա­տա­վար­ձը, մա­կար­դա­կը նույնն է մնա­լու: Ո­րով­հետև չկա երկ­րի զգա­ցում, գոր­ծի ըն­կա­լում ու ծրա­գիր: Նրանք ու­նեն մեկ ե­լա­կետ՝ հե­ղա­փո­խու­թյուն, սե­փա­կան ճշ­մար­տու­թյան ան­խախտ հա­մոզ­վա­ծու­թյուն ու պատ­րանք, որ բո­լո­րը պի­տի ի­րենց են­թարկ­վեն: Այդ­պես չեն աշ­խա­տում: Հա­մա­կար­գը ոչ թե կոտ­րում են, այլ նպա­տա­կաուղ­ղում:
Ա­նա­հիտ Ա­ԴԱ­ՄՅԱՆ
Հ.Գ. Ա­հա ինչ պա­տա­հեց, երբ շա­քա­րա­մա­նից եր­կու կտոր շա­քար պա­կա­սեց, ու Հով­հան­նես Թու­մա­նյանն էլ տե­սավ ու գրեց մի մուշ­տիի մա­սին: Ա­սում եք՝ Թու­մա­նյա­նը չէր, Նար-Դոսն էր, ինչ կապ ու­նի՝ ո՞վ էր, կարևո­րը՝ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը միշտ ճիշտ է: Բայց այն­քան մե­նակ է: Այն­քան մե­նակ, որ դառ­նում է Հռո­մի պապ:
Դիտվել է՝ 3661

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ