Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

«Ին­քը»

«Ին­քը»
04.02.2020 | 00:08
Բա­նա­կան մար­դու ո՞ր տե­սա­կը պետք էր լի­նել` այս­քան խն­դիր­ներ քո տա­րած­քում «հա­վա­քագ­րե­լու» հա­մար: Հաս­կա­նա­լի է` քաո­տիզ­մը, քվան­տը նոր ժա­մա­նակ­նե­րի բնո­րո­շիչ­ներն են, սա­կայն «տր­վել» դրանց այդ­քան «հա­խուռն ու տա­րե­րա­յին»` ա­ռա­ջին հեր­թին վտանգ է քո` ա­ռանց այն էլ խիստ խա­խուտ իշ­խա­նու­թյան հա­մար, որն ա­հա­վոր ա­հար­կու է ե­րե­րում ու չի տա­պալ­վում լոկ այն պա­տա­ճա­ռով, որ որևէ մե­կը չի ցան­կա­նում այն «վերց­նել»:
Լի­նենք ան­կեղծ. ընդ­դի­մու­թյու­նը (թե խոր­հր­դա­րա­նա­կան, ե­թե այդ­պի­սին կա, թե ար­տա­խոր­հր­դա­րա­նա­կան) ոչ միայն պատ­րաստ չէ, այլև չի ցան­կա­նում որևէ ա­րագ-կոն­ցենտ­րաց­ված գոր­ծո­ղու­թյուն ի­րա­կա­նաց­նել։ Թող­նում է ոչ միայն իշ­խա­նու­թյունն ինք­նի­րեն մաշ­վի, այլև չի ցան­կա­նում, որ այն, «գոր­ծա­ռույթ­ներն» ամ­բող­ջո­վին չա­վար­տած, լքի «գա­հը»:
Լի­նենք էլ ա­վե­լի ան­կեղծ. իշ­խա­նու­թյան հա­մար սա կի­սա­ճամ­փա է, և չի­նա­կան փի­լի­սո­փա­յու­թյան եզ­րույ­թով` ին­քը դեռ «մա­յա­յի» (ծխա­ծած­կույ­թի) մեջ է. իշ­խա­նու­թյա­նը թվում է, ե­թե վե­րաց­նի ՍԴ-ն` իր դա­տա­վոր­նե­րով հան­դերձ, բե­րի իր վա­հեգ­րի­գո­րյան­նե­րին, խեղ­դի չոր­րորդ իշ­խա­նու­թյու­նը` մա­մու­լը, ի վեր­ջո, կկա­րո­ղա­նա ի­րա­կա­նաց­նել իր «սակ­րալ» նպա­տակ­նե­րը, ո­րոնց հա­մար բեր­վել է իշ­խա­նու­թյան, ար­վել է հե­ղա­փո­խու­թյուն, ին­չի հա­մար ե­րեք օր-ե­րեք գի­շեր բա­նակ­ցում էր ԱԳ նա­խա­րար Զոհ­րաբ Մնա­ցա­կա­նյա­նը` «չե­ղած փաս­տաթղ­թի» շուրջ` «թի­կուն­քում» ու­նե­նա­լով Ադր­բե­ջա­նում ԱՄՆ դես­պա­նի և ադր­բե­ջա­նա­կան հա­մայն­քի շն­չա­ռու­թյու­նը, հա­նուն ո­րի` կր­կին, ա­ռա­ջի­կա օ­րե­րին (փետր­վա­րի 12-14, Մյուն­խեն) կբա­նակ­ցեն ար­դեն կիրթ Ա­լիևը և «խա­ղա­սեր», ադր­բե­ջան­ցի բլո­գեր­ներ և այլ­ներ սի­րող Փա­շի­նյան Նի­կո­լը:
Նույն չի­նա­կան կո­րո­նա­վի­րու­սը… չէ` կար­ծես շփո­թե­ցինք, նույն չի­նա­կան (ու ոչ միայն, ա­ռա­ջին հեր­թին` քրիս­տո­նեա­կան) ի­մաս­տու­թյունն ա­սում է` սուրբ տե­ղը դա­տարկ չի մնում: Ա­սել է` Նի­կո­լը «կոչն­չաց­նի, կաս­ֆալ­տափ­ռի» հեր­թա­կան կարևո­րա­գույն ինս­տի­տուտ­նե­րը` ՍԴ-ն, մա­մու­լը, սա­կայն այն է­ներ­գե­տի­կան, որն առ­կա է ներ­սում` հար­ված-հա­կա­հար­ված է­ներ­գե­տի­կան, ոչ մի տեղ չի կոր­չի:
Շատ չեր­կա­րաց­նե­լու հա­մար էլ ար­ձա­նագ­րենք` իր ե­րան­քից, իր թի­մում, իր շր­ջա­պա­տում կլի­նի հա­կազ­դե­ցու­թյու­նը, ին­չի ա­կա­նա­տեսն ենք ար­դեն, ո­րով­հետև ոչ «ոք չի ցան­կա­նում մեռ­նել», ո­րով­հետև, որ­քան էլ նա պաշ­տոն­ներ է շա­րել յու­րա­յին­նե­րի դո­շե­րին, այ­նու­հան­դերձ, պե­տա­կան հե­ղաշ­րջ­ման տակ դե­ֆակ­տո ստո­րագ­րու­թյուն դնե­լը հա­վա­սա­րա­զոր է սե­փա­կան դա­տավճ­ռի կա­յաց­ման տակ ստո­րագ­րու­թյան, ուս­տի ԱԺ-ում հայ­տն­ված հեր­թա­կան պե­տա­կան հե­ղաշ­րջ­ման` ՍԴ-ն շր­ջան­ցե­լու, սահ­մա­նադ­րա­կան փո­փո­խու­թյուն­նե­րի հան­րաք­վեն ա­ռանց ՍԴ-ում դրա սահ­մա­նադ­րա­կա­նու­թյան հաս­տատ­ման` օ­րեն­քի նա­խագ­ծի «տակ» ստո­րագ­րե­լը ոչ միայն խա­րա­կի­րի է Ա­րա­րատ Միր­զո­յա­նի և 88 պատ­գա­մա­վոր­նե­րի հա­մար, այլև պե­տու­թյան, սե­րունդ­նե­րի` ան­կա­խու­թյան, Ար­ցա­խի հա­մար պայ­քա­րի հո­ղան­ցում, ին­չի դեպ­քում ոչ միայն հե­տա­գա «դա­տաս­տանն» է դա­ժան լի­նե­լու, այլև ա­վեր­ված, քայ­քայ­ված «ոտ­նա­տե­ղի» վրա կանգ­նե­լու` այս իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի դույզն-ինչ շան­սե­րը:
Ի՞նչ ա­նել: Դա­տե­լով նի­կո­լյան «ան­մահ գրի­չի» ա­բու­հա­սա­նյան մա­շիկ­նե­րի պատ­մու­թյու­նից, դրան հա­ջոր­դող Ղա­րա­բա­ղյան բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րի «տևո­ղու­թյու­նից», տի­կին Ան­նա­յի ծնն­դյան օ­րը Նի­կո­լի` աստ­ղա­դի­տա­րան` աստ­ղե­րը դի­տել գնա­լու ան­հա­վե­սու­թյու­նից (ա­սել է` ըն­տա­նի­քի «ան­խա­վիար» վեր­ջին պա­սի­վու­թյու­նից) նրա մոտ գոր­ծե­րը կար­ծա­ծից վատ են: Զի Նի­կո­լը կր­կին ձեռ­քը ԳՐԻՉ վերց­րեց ու «Հայ­կա­կան ժա­մա­նա­կը» խրա­մատ դարձ­րեց` «մի­նուս մեկ» բա­նաձևու­մի նոր ռեակ­ցիա ի­րա­կա­նաց­նե­լով, նյու­տո­նյան այդ հա­վա­սա­րու­մից ստա­նա­լով սե­փա­կան պատ­կե­րին հար­մար նոր «գրի­չը», պն­դե­լով, որ կոն­սեն­սու­սը ոչ թե «մի­նուս մեկ է», այլ 95 մի­նուս 5 է ի­րա­կա­նում «հե­ռա­վոր» ակ­նարկ ա­նե­լով, որ դուք` Ռո­բերտ Քո­չա­րյանդ և Մի­քա­յել Մի­նա­սյանդ, հլը մի­մյանց հետ հաշտ­վեք` «կոն­սեն­սուս» խա­ղում, հե­տո նոր կար­ծեք` կա­յա­ցե՞լ է այն, թե՞ ոչ…
Գու­ցե և ին­քը ճշ­մա­րիտ է իր այդ դի­տար­կու­մում, գու­ցե իս­կա­պես, ե­թե գա պա­հը վերջ­նա­կան կոն­սեն­սու­սի, իր մատ­նան­շած «դեպ­քը» տե­ղի ու­նե­նա` միաս­նու­թյուն տե­ղի չու­նե­նա, սա­կայն հի­շենք նաև. ա­ռայժմ մեծ ցան­կու­թյուն՝ Նի­կո­լին ա­թո­ռից ի­ջեց­նե­լու, չկա որևէ մե­կի մոտ, ո­րով­հետև ինքն այն­պի­սի բա­նաձևում­նե­րի ու խն­դիր­նե­րի առջև է կանգ­նած, ո­րոնց մի­ջով ԻՆ­ՔԸ պետք է անց­նի, ԻՆ­ՔԸ պետք է պա­տաս­խան տա` ստո­րագ­րու՞մ է ի­րեն «դեմ տված» ԵԱՀԿ ՄԽ հա­մա­նա­խա­գահ­նե­րի` «սկզ­բունք­նե­րի, տար­րե­րի ժա­մա­նա­կա­ցույ­ցը», թե՞ պետք է գնա Դեյ­թո­նի` պա­տե­րազ­մի, վերջ­նա­կան ա­պա­ցու­ցե­լով, որ շար­քա­յին դա­սա­լիք իր թիմն ու ան­ձամբ ին­քը` «գե­րա­գույն գլ­խա­վոր հրա­մա­նա­տա­րը», բա­ցի թերթ ա­նե­լուց էլ ինչ է կա­րո­ղա­նում ա­նել` ա­ռե­րես­վե­լով «շի­նիչ», իր ե­փած ի­րա­կա­նու­թյան հետ` կլ­լե­լով ամ­բող­ջա­կան հետևանք­նե­րը… ե­թե ժո­ղո­վուր­դը թույլ տա նա այդ ժա­մա­նակ մնա «գա­հին»:
Ժո­ղո­վուր­դը, ոչ թե «հե­ղա­փո­խու­թյու­նից խաբ­ված­նե­րի» ամ­բող­ջու­թյու­նը, ո­րի շար­քե­րը վայր­կյան առ վայր­կյան նոս­րա­նում են, ին­չի առ­հա­վատ­չյան էլ այն է, որ Նի­կո­լը` կարևո­րա­գույն «հար­ցե­րով» ար­դեն դի­մում է ոչ թե «սի­րե­լի, համ­բու­րե­լի, թավ­շյա» ժո­ղովր­դին ու իր թի­մին, այլ «Եր­կիր-Հայ­կա­կան ժամ` 24» ըն­տա­նե­կան թեր­թին:
Կար­մեն ԴԱՎ­ԹՅԱՆ
Դիտվել է՝ 3436

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ