Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Մեղ­քի վարձ­քը մահն է, բայց Աստ­ծո շնոր­հը` հա­վի­տե­նա­կան կյանք` մեր Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սի ձեռ­քով

Մեղ­քի վարձ­քը մահն է, բայց Աստ­ծո շնոր­հը` հա­վի­տե­նա­կան կյանք` մեր Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սի ձեռ­քով
18.02.2020 | 09:27
Ա­ղան­դա­վո­րա­կան շար­ժում­ներ, հա­յա­կոր­ծան սո­րո­սա­կան­ներ, խա­ղատ­ներ, ռոք ա­կումբ­ներ, գի­շե­րա­յին ա­կումբ­ներ, միա­սե­ռա­կան­նե­րի ա­կումբ­ներ, ... նմա­նա­տիպ հաս­տա­տու­թյուն­նե­րը ստեղծ­ված են հո­գե­պես, եր­բեմն էլ նաև ֆի­զի­կա­պես, մար­դուն ոչն­չաց­նե­լու հա­մար:
Քա­նի՜-քա­նի մար­դիկ ըն­կած են այս սա­տա­նա­յաս­տեղծ կա­ռույց­նե­րի թա­կար­դը և կոր­ծա­նում են թե՛ ի­րենց ըն­տա­նիք­նե­րը, թե հենց ի­րենց ու շար­ժում Աստ­ծո ար­դար բար­կու­թյու­նը: Եր­բեմն հարց է ծա­գում. ին­չու՞, ինչ­պե՞ս դա կա­րող է պա­տա­հել: Հայտ­նի է, և գի­տա­կա­նո­րեն հաս­տատ­ված, որ ցածր հա­ճա­խա­կա­նու­թյան լու­սա­յին է­ֆեկտ­նե­րը և ձայ­նե­րը մար­դուն հո­գե­կան կախ­վա­ծու­թյան մեջ են գցում: Մար­դը, մեկ-եր­կու ան­գամ հա­ճա­խե­լով այդ վայ­րեր, այլևս չի կա­րո­ղա­նում կտր­վել դրան­ցից, հենց այդ նեն­գա­միտ և սրա նման այլ հնարք­նե­րի շնոր­հիվ: Այ­սօր աշ­խար­հում լուրջ ինս­տի­տուտ­ներ են աշ­խա­տում` քայ­քա­յե­լու պե­տու­թյուն­նե­րը, ոչն­չաց­նե­լու ըն­տա­նիք­ներն ու ստր­կաց­նե­լու մար­դուն: Բայց ու՞մ է այդ ձեռն­տու, և ո՞վ է կանգ­նած դրա հետևում, ի­հար­կե սա­տա­նան` ողջ մարդ­կու­թյան չա­րի­քի աղ­բյու­րը, ո­րը գոր­ծում է մար­դու մի­ջո­ցով, մար­դու, ում հա­մար Քրիս­տոս Իր Փր­կա­րար Ա­րյու­նը հե­ղեց, որ­պես­զի ով հա­վա­տա Նրան հա­վի­տե­նա­կան կյան­քը ժա­ռան­գի, սա­կայն մարդ ա­րա­րա­ծը սա­տա­նա­յին ա­կան­ջա­լուր ար­հա­մար­հում է հա­վիեա­նա­կան կյանք պարգևո­ղին և իր մե­ռե­լո­տի գոր­ծե­րով Աստ­ծո ար­դար բար­կու­թյունն է շար­ժում բո­վան­դակ ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյան վրա: Կյան­քի հոր­ձա­նու­տը ի­րեն է քա­շել բազ­մա­թիվ մարդ­կանց և կոր­ծան­ման եզ­րին կանգ­նեց­րել: Այդ­պի­սի մար­դիկ սո­վո­րա­բար ու­նե­նում են լուրջ խն­դիր­ներ, հիաս­թափ­ված են, ան­տար­բեր են շր­ջա­պա­տի, ըն­տա­նի­քի, ան­գամ սե­փա­կան ե­րե­խա­նե­րի հան­դեպ: Ա­րար­չի սե­րը չճա­նա­չե­լը կամ ան­գի­տո­րեն ար­հա­մար­հե­լը ար­դեն ինք­նա­կոր­ծան­ման սկիզբ է մար­դու հա­մար, քան­զի հա­մաշ­խար­հա­յին պատ­մու­թյան հան­գր­վան­նե­րը դի­տար­կե­լիս տես­նում ենք, որ ան­գի­տու­թյու­նը ոչ մի պա­րա­գա­յում չի փր­կել ազ­գե­րին, ժո­ղո­վուրդ­նե­րին, պե­տու­թյուն­նե­րին ու հենց մար­դուն, և դար­ձել է կորս­տյան ու կոր­ծան­ման պատ­ճառ:
Ա­մեն բան ա­նում և ա­մեն մի­ջո­ցի դի­մում են, որ մեր ե­րե­խա­նե­րին ան­գամ մեր ձեռ­քից խլեն ու զոհ մա­տու­ցեն սա­տա­նա­յին, ո­րով­հետև, ե­թե մար­դու զա­վա­կը դառ­նում է ա­ղան­դա­վոր, խա­ղա­մոլ (սրանք խաբ­ված մար­դիկ են, ո­րոնք ա­մեն ան­գամ մեծ գու­մար­ներ տա­նուլ տա­լուց հե­տո մտա­ծում են, թե այս ան­գամ կկ­րեն և այս­պես կա­մաց-կա­մաց ա­ռա­վել են մխրճ­վում թշ­նա­մու լա­րած թա­կար­դը), թմ­րա­մոլ (այս ա­րա­տը մեծ մա­սամբ տա­րած­վում է ռոք ա­կումբ­նե­րում), ան­բա­րո­յա­կան կամ միա­սե­ռա­կան, նա այլևս մե­րը չէ, չի ըն­դու­նում ոչ մի խրատ, ան­տե­սում է բո­լոր բա­րո­յա­կան նոր­մե­րը և իր ցան­կու­թյուն­նե­րը բա­վա­րա­րե­լու հա­մար պատ­րաստ է դի­մե­լու ա­մեն տե­սակ պիղծ քայ­լի: Հե­ռուս­տա­տե­սու­թյան, հա­մա­ցան­ցի մի­ջո­ցով մեզ հյուր են գա­լիս ան­բա­րո­յա­կան­ներ, ո­րոնք գո­վա­բան­վում են, մար­դաս­պա­նու­թյուն, գո­ղու­թյուն, դա­ժան տե­սա­րան­ներ ներ­կա­յաց­նող ֆիլ­մեր, ո­րոնք ա­մե­նաու­ղիղ ի­մաս­տով ազ­դում են մար­դու վար­քագ­ծի վրա: Եվ դա էլ ու­նի գի­տա­կան հենք. այն, ինչ մարդ տես­նում է, պահ­պան­վում է են­թա­գի­տակ­ցու­թյան մեջ և ար­տա­հայտ­վում վար­քագ­ծով, դեռևս իր ժա­մա­նա­կին Ա­րիս­տո­տելն ա­սել է. «Մար­դը նմա­նա­կող էակ է», իսկ ԱՄՆ-ում 35 տա­րի ա­ռաջ գիտ­նա­կան­նե­րը նա­հանգ­նե­րից մե­կում այդ­պի­սի գի­տա­փորձ են կա­տա­րել. 2 ա­միս շա­րու­նակ հե­ռուս­տա­տե­սու­թյամբ ֆիլ­մե­րի, գո­վազ­դի տես­քով ցու­ցադ­րել են ան­բա­րո­յա­կա­նու­թյուն և կո­ղո­պուտ, ար­դյուն­քում դրանք ա­ճել են մոտ 70 տո­կո­սով, ա­պա ցու­ցադ­րել են ավ­տով­թար­ներ, ար­դյուն­քում 2 ամս­վա ըն­թաց­քում 62-70 տո­կո­սով ա­ճել են ավ­տով­թար­նե­րը: Այ­սօր ա­վե­լի վատ­թար է վի­ճա­կը` հե­ռուս­տա­տե­սու­թյա­նը գու­մար­վել են հա­մա­ցան­ցը, սմարթ­ֆոն­նե­րը:
Հարց` Իսկ ո՞վ է կանգ­նած դրա հետևում, ու՞մ է անհ­րա­ժեշտ, որ ա­յօր­վա մար­դը լի­նի խա­ղա­մոլ, թմ­րա­մոլ, այ­լա­սեր­ված, ա­ղան­դա­վոր, ամ­բար­տա­վան, դա­ժան ու դժ­բախտ, չէ՞ որ այ­սօր հենց դա է քա­րոզ­վում զա­նա­զան հնա­րա­վոր ու անհ­նար մի­ջոց­նե­րով: Աստ­վա­ծա­խոս Պո­ղոս ա­ռա­քյալն ա­սում է. «Այս բանն ի­մա­ցիր, որ վեր­ջին օ­րե­րին չար ժա­մա­նակ­ներ պի­տի գան, երբ մար­դիկ պի­տի լի­նեն անձ­նա­սեր, փո­ղա­սեր, հպարտ, ամ­բար­տա­վան, հայ­հո­յող, ծնող­նե­րին անհ­նա­զանդ, անշ­նոր­հա­կալ, ան­մա­քուր, ան­հաշտ, ան­գութ, բան­սար­կու, ան­ժուժ­կալ, դա­ժա­նա­բա­րո, ան­բա­րե­սեր, մատ­նիչ, հան­դուգն, մե­ծա­միտ, ա­վե­լի շատ հեշ­տա­սեր, քան աստ­վա­ծա­սեր, մար­դիկ, որ ու­նեն աստ­ված­պաշ­տու­թյան կեր­պա­րանք, սա­կայն ու­րա­ցել են նրա զո­րու­թյու­նը» (Բ Տիմ. 3; 1-5):
Մենք իս­կա­պես ապ­րում ենք աշ­խար­հա­կոր­ծան վեր­ջին ժա­մա­նակ­նե­րում, և սթափ­վել է պետք, այ­լա­պես վե­րա­հաս պա­տու­հա­սը չի ու­շա­նա։
Կա ևս մեկ կոր­ծա­նիչ երևույթ` ա­նո­րակ, մար­դաս­պան սնուն­դը` E կոչ­վող սնն­դա­յին հա­վե­լում­նե­րով, ո­րոնց մեջ կան քի­միա­կան ներ­կա­նյու­թեր, գե­նե­տի­կո­րեն ձևա­փոխ­ված մթերք, կա­յու­նա­ցու­ցիչ­ներ, քի­միա­կան միա­ցու­թյուն­ներ, ո­րոնք ան­գամ որ­դերն ու կեն­դա­նի­նե­րը չեն ու­տում: Այդ տե­սակ չա­րո­րակ սնուն­դը մարդ­կանց մեջ ա­ռա­ջաց­նում է ա­լեր­գիա, մար­դիկ ձեռք են բե­րում զա­նա­զան հի­վան­դու­թյուն­ներ, չա­րո­րակ ու­ռուցք­ներ, սիրտ-ա­նո­թա­յին, ա­ղես­տա­մոք­սա­յին հա­մա­կար­գի խն­դիր­ներ, ա­րյան ճն­շում, մաշ­կա­յին հի­վան­դու­թյուն­ներ, ա­ռա­ջա­նում է ընկ­ճախտ։ Այդ­պի­սի սնունդ օգ­տա­գոր­ծող մար­դիկ դյու­րագր­գիռ են ու ցր­ված, և այս ա­մենն էլ հաս­տատ­ված է գի­տու­թյան կող­մից: «Ով մե­ղան­չում է իր Ա­րար­չի հան­դեպ, նա կընկ­նի բժշ­կի ձեռ­քը» (Սի­րաք 38:15), դա­տե­լով աստ­վա­ծաշն­չյան այս տո­ղե­րից կա­րող ենք վս­տա­հա­բար ա­սել, որ չա­րո­րակ սնունդն ըն­դու­նե­լը նույն­պես մեղք է, ո­րով­հետև ազ­դում է մար­դու և՛ հո­գե­կան և՛ ֆի­զի­կա­կան ա­ռող­ջու­թյան վրա, քան­զի գի­տենք, որ մեղ­քը հետևանք է ծնում:
Մար­դը իր վար­քագ­ծով մեծ ազ­դե­ցու­թյուն է ու­նե­նում բնու­թյան, տա­րերք­նե­րի և կլի­մա­յի վրա, և ինչ­քան բա­ցա­սա­կան է նրա վար­քա­գի­ծը, այն­քան մեծ է ազ­դե­ցու­թյու­նը բնու­թյան, կլի­մա­յի վրա, և այն­քան շատ է հա­կազ­դե­ցու­թյու­նը: Բնու­թյու­նը պատ­ժում է մար­դուն` նրա չա­րու­թյան պատ­ճա­ռով, և որ­պես հետևանք թող­նում բազ­մա­թիվ ա­վե­րա­ծու­թյուն­ներ, հի­վան­դու­թյուն­ներ, ին­չին ա­կա­նա­տես ենք մենք այ­սօր, սա ևս հաս­տատ­ված է գի­տու­թյան կող­մից:
Այս­պես է ստեղ­ծել մեզ Աստ­ված, որ յու­րա­քան­չյուր չա­րու­թյան հա­մար ստա­նանք պա­տաս­խան` խրատ­վե­լու հա­մար: Յու­րա­քան­չյուր մեղք ծնում է ի­րեն հա­տուկ հետևանք­ներ. թմ­րա­մո­լու­թյու­նը, այ­լա­սեր­վա­ծու­թյու­նը ծնում են սպիդ, ա­ղան­դա­վո­րու­թյու­նը` հո­գե­կան խան­գա­րում­ներ, խա­ղա­մո­լու­թյու­նը` նևրոզ, հո­գե­կան ան­կա­յուն վի­ճակ, ա­նա­ռա­կու­թյու­նը` զա­նա­զան սե­ռա­կան հի­վան­դու­թյուն­ներ, գի­շե­րա­յին, ռոք ա­կումբ­նե­րում ծաղ­կում են թմ­րա­մո­լու­թյու­նը, ան­բա­րո­յա­կա­նու­թյու­նը...
Տե՛ս, մա՛րդ Աստ­ծո, թե սա­տա­նան ինչ­պի­սի ո­րո­գայթ­ներ է լա­րել, որ­պես­զի քեզ թա­կար­դը գցի ու կոր­ծա­նի, իսկ դու չես էլ նկա­տում, ապ­րում ես կու­րա­ցած, նվաս­տա­ցած, քեզ նե­տած քո իսկ ստեղ­ծած խն­դիր­նե­րի մեջ: Ո­մանք կհարց­նեն, թե կա՞ ելք, և ո՞րն է ել­քը: Նման ի­րա­վի­ճա­կից դուրս գա­լու միակ ու անկ­րկ­նե­լի ել­քը Քրիս­տոս է Իր ա­պաշ­խա­րու­թյան կո­չով, ինչ­պես Սուրբ Գիրքն է վկա­յում. «Ա­պաշ­խա­րե­ցե՛ք, ո­րով­հետև մո­տե­ցել է Եր­կն­քի թա­գա­վո­րու­թյու­նը» (Մատթ. 4; 17), «...բայց ա­սում եմ ձեզ, ե­թե չա­պաշ­խա­րեք, բո­լորդ էլ նույն­պես կկոր­չեք» (Ղուկ 13; 3):
Այս­քան թա­գա­վոր­ներ, մե­ծա­հա­րուստ­ներ են ե­կել-գնա­ցել, շքեղ պա­լատ­ներ կա­ռու­ցել, հի­մա ու՞ր են նրանց պա­լատ­ներն ու գե­րեզ­ման­նե­րը, շա­տե­րի ա­նուն­ներն ան­գամ ան­հայտ են, ե­րեք-չորս սե­րունդ այն կողմ ոչ ոք չի հի­շե­լու ձեր գո­յու­թյան մա­սին, մո­ռաց­վե­լու են ձեր հիշ­տա­կը, ա­նուն­ներն ու գե­րեզ­ման­ներն ան­գամ, էլ ին­չի՞ վրա է մար­դը իր հույ­սը դրել:
Զղ­ջա­ցեք, խոր­հե­ցեք ձեր անմ­տու­թյուն­նե­րի մա­սին, վճ­ռա­կա­նո­րեն հետ կանգ­նե­ցեք չար ըն­թաց­քից, խնդ­րե­ցեք Աստ­ծուց ձեր մեղ­քե­րի հա­մար թո­ղու­թյուն, այ­ցե­լեք ե­կե­ղե­ցի, խո­սեք ձեր քա­հա­նա­յի հետ, խոս­տո­վա­նե­ցեք ձեր մեղ­քե­րը և ապ­րեք որ­պես բա­րե­պաշտ քրիս­տո­նյա, որ­պես տունկ դրախ­տա­յին Աստ­ծո տան մեջ, ո­րով­հետև գր­ված է. «Եվ պի­տի լի­նի այն­պես, որ ա­մեն ոք, որ Տի­րոջ ա­նու­նը կան­չի, պի­տի փրկ­վի» (Հովհ. 7; 39):
Երբ Տեր Աստ­ված Սո­դոմն ու Գո­մո­րը պի­տի կոր­ծա­ներ, Ի­րեն հա­վա­տա­րիմ ծա­ռա Ղով­տին պատ­վի­րեց. «Փր­կի՛ր անձդ, ետ չնա­յես, կանգ չառ­նես» (Ծննդ. 19;17-21): Այս պատ­գա­մը Աստ­ված այ­սօր էլ քեզ է ուղ­ղում` մա՛րդ ա­րա­րած, որ սե­փա­կան սո­դոմ ու գո­մորն ես ստեղ­ծել քո ներ­սում, դուրս ա­րի այս վի­ճա­կից, այլևս նախ­կին մեղ­քե­րիդ մի՛ նա­յիր, գնա՛ դե­պի Քրիս­տոս, Նրա Ա­րյամբ գն­ված Սուրբ Ե­կե­ղե­ցու մի­ջո­ցով, ո­րի գլու­խը հենց Ին­քը` Քրիս­տոս է, և փր­կիր հո­գիդ վե­րա­հաս պա­տու­հա­սից, այ­լա­պես չես խու­սա­փի կոր­ծա­նու­մից, կզղ­ջաս, բայց ուշ կլի­նի, ինչ­պես Նո­յի ժա­մա­նակ­նե­րում, և ինչ­պես Սուրբ Գիրքն է վկա­յում «...ոչ մի մար­մին չի փրկ­վի» (Մատթ. 24; 22-23)
Տեր Ա­հա­րոն քա­հա­նա ՄԵԼ­ՔՈՒ­ՄՅԱՆ
Գո­րի­սի տա­րա­ծաշր­ջա­նի հոգևոր հո­վիվ
Դիտվել է՝ 2683

Մեկնաբանություններ