Ռազմական ղեկավարությունը պատերազմով գծում է սահմանը, սակայն այն ամրանում ու ճանաչվում է դիվանագիտությամբ։ Այս օրերին մեր հրամանատարներն ու զինվորները դիվանագիտական նոր օրակարգ են թելադրում Հայաստանի քաղաքական, դիվանագիտական վերնախավին՝ պարարտ հող ստեղծելով դիվանագիտական ձեռքբերումների և հաջողությունների համար։ Ռազմական գործընթացները նաև յուրահատուկ փորձության շրջան էին մեր իշխանության համար, որ պետք է այս օրերի միջազգային արձագանքից, կառույցների ու երկրների պահվածքից հասկանա, թե 2 տարվա ընթացքում ինչ է արել ու որտեղ է սխալվել։ Պետք է հաշվի նստել այդ ամենի հետ, որպեսզի ճիշտ հարաբերություններ կառուցվեն, բացթողումներից դասեր քաղվեն։
Ինչպես երեկ, այնպես էլ այսօր բանակն իր բարձրության վրա է, այս հարցում երկրորդ կարծիք չկա, բայց դիվանագիտությունը, արտաքին հարաբերություններն առնվազն մտորելու տեղիք են տալիս։ Ի վերջո, պետությունների ամրության, զարգացման առահավատչյան նաև կայուն և վստահելի հարաբերություններն են գործընկերների, դաշնակից երկրների հետ։ ՈՒ թող ոչ մեկն այս ամենի տակ չհասկանա ինքնավարության սասանում կամ ինչ-որ մեկի կցորդ լինելու հանգամանք, որովհետև երբ, օրինակ, խոսում են Ռուսաստանի հետ հարաբերությունների մասին, հանկարծ ծնվում են իբր ինքնավարության «մարտիկներ» ու կատաղի պայքարում, թե ահա՜, ռուսասերներ, անհայրենիքներ ու էլ չգիտեմ ինչ ու ինչ։ Իսկ խոսքն ընդամենը ճիշտ դիվանագիտական աշխատանքի, շեշտադրումների մասին է և ամենակարևորը (ի դեպ, բոլոր երկրների և նաև պաշտոնյաների պարագայում)` վստահությունն ու կայունությունն է։ Ոչ մեկը լուրջ չի ընդունում մի երկրի, որի վարած քաղաքականությունն ամեն օր տարբեր երանգներ է ստանում, ուղղություններ փոխում։ Պիտի սթափ նայել իրողություններին, Հայաստանը դեռ զարգացման այն մակարդակում չէ, ինքաբավության այնպիսի աստիճանում չէ, որ կարող է իրեն շռայլություն թույլ տալ աջ ու ձախ հարաբերություններ փչացնել, սրեր ճոճել այս կամ այն գործընկեր երկրի դեմ, ինչ է ցույց տա, թե ժողովրդավարության, ինքնավարության «բաստիոն» է։ Ի վերջո, մի մոռացեք նաև, թե աշխարհագրորեն որտեղ ենք, ով է մեզ շրջապատում և ում կոկորդին ենք մնացել։
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ